7 maand. Zolang heeft het geduurd vooraleer er een nieuwe blog kwam.. En dat was ook wel met een reden. Daar vertel ik straks meer over. Ik kan me natuurlijk wel voorstellen dat jullie reuze benieuwd zijn naar hoe het nu met Janne gaat.
Wel, heel erg goed! Janne is ondertussen een vrolijke peuter die binnen 2 maand alweer 2 jaar wordt. Wat gaat het toch snel en wat doet ze het goed! Waar ik in mijn vorige blogpost nog aan het vertellen was over hoe ze stapje per stapje vooruit aan het geraken was, stapt ze nu het volledige huis rond. En buiten durft ze zelfs al eens ‘lopen’. Al is dat open meer in haar hoofd hoor, in werkelijkheid gaat ze gewoon met een huppeltje vooruit. De trap opstappen, dat vormt ook geen enkel probleem.. Gevaar is nog geen woord dat echt in ons kleintje haar woordenboek staat.. Een aantal van haar favoriete bezigheden: - Eten, maar vooral alles wat niet haar vaste maaltijden zijn (ijsjes, koekjes, …). Maar hé, Janne is nog steeds een grote, smalle meid dus elk pondje gaat door haar mondje en mag ook zeker blijven plakken aan haar kontje ! We blijven natuurlijk hopen dat haar gewone maaltijden ook heel vlot gaan, al is dat steeds met ups en downs. Janne eet heel graag met haar handjes en laat dat nu net zorgen voor heel veel smospartijen (en stress bij mama!). Janne weet wat ze wil, dus dat is niet altijd gemakkelijk in combinatie met eten. - ‘Nee’ zeggen. De befaamde uitspraak ‘ik ben 2 en ik zeg nee’ is wel degelijk van toepassing op Janne, ze begon hier al aan sinds ze 19 maanden was. In het begin is dat leuk, daarna wat minder en nu zijn we gelukkig in de fase terecht gekomen waar ze dus ook al eens ‘ja’ zegt, oef! Maar Janne is dus een dame met een eigen mening, met een eigen willetje en een eigen karakter. En dat maakt dat we nog steeds zo ontzettend verliefd zijn op onze kleine meid! - Kusjes geven! Met haar handje, zonder handje, op onze kaak, op ons been, … Noem maar op! En de luide ‘mwaaa’ mag er uiteraard ook niet aan ontbreken. - Mee rijden met de auto. ‘Ga je mee’ is 1 van de eerste zinnetjes die ze in 1 keer kon uitspreken. Het duurde niet lang tot we enkel dit zinnetje nog maar moesten uitspreken en onze jongedame stond al aan de voordeur te wachten of zittend op de trap en wachtend op het aandoen van haar schoenen. - Trampolinespringen! Waar ze in het begin alleen maar door haar knieën boog gaat ze nu mooi de lucht in. En nee, daar heeft ze niet altijd een trampoline voor nodig. - … Ik kan zo nog wel even doorgaan over alle leuke dingen die Janne ‘Janne’ maken. Een groot deel van de ontwikkeling kunnen we linken aan haar opvoeding. Vanaf het begin vonden we het belangrijk om met Janne buiten te komen. Dit was echter de voorbije 2 jaar niet gemakkelijk (dank u, corona!). Janne zou onze vrolijke meid echter niet zijn als we ze niet opnieuw mee hadden genomen op scoutskamp, lieten logeren bij de grootouders/meter en nonkel, spelen bij Mamara, naar de opvang lieten gaan (ook al is mama in verlof - en nee, daar voel ik me helemaal niet schuldig over!), Janne gaat hier allemaal heel gemakkelijk mee om en ook voor mama en papa wordt het steeds gemakkelijker om haar een beetje los te laten. Dat voelt goed, wetende dat we een omgeving hebben waar we steeds bij terecht kunnen. Die omgeving, daar hebben we al meermaals onze beide ‘polletjes’ voor gekust. We zijn zo ontzettend blij dat we mensen hebben waar we bij terecht kunnen, die ons steunen in wat we doen en die steeds klaar staan voor ons. Zoals jullie allemaal wel weten ben ik een heel sociaal persoon. Ik kom graag buiten, haat stille weekends en heb een babbeltje links en rechts nodig. Corona zorgde er echter voor dat dit niet zo gemakkelijk was. Combineer dit dan maar met een schooljaar 2020-2021 om ‘U’ tegen te zeggen en dan kan je wel begrijpen dat mijn vaatje vlak voor de vakantie even vol was… Dus ik nam opnieuw de beslissing om een afspraak bij een psychologe te maken. Iemand anders deze keer, ook gespecialiseerd in ASS (dit kon me op het vlak van werk ook een duwtje in de rug geven). BESTE BESLISSING OOIT! Ik leerde mezelf opnieuw kennen, op heel veel verschillende vlakken. Ik kreeg inzicht in heel wat aspecten van mijn eigen leven en kon veel meer stilstaan bij wat nu echt belangrijk was. Waar vroeger velen tegen mij de slagzin gebruikten ‘Let it go’ kon ik dit nu ook eindelijk beginnen toepassen. Het leven is niet gemaakt om te blijven piekeren en stil te staan bij wat er in het verleden is gebeurd maar wel om te kijken naar de toekomst en te zien wat moois het nog allemaal brengt. Waar ik vorig jaar dag en nacht bereikbaar was voor de ouders van mijn leerlingen, zet ik nu mijn mails ‘s avonds uit want hé, die mail zal er ook nog staan als ik ‘s morgens in de klas kom. Waar ik vroeger een hele dag verveeld liep door een opmerking van iemand, laat ik het nu van me afglijden, het heeft toch geen zin om je druk te maken in zo’n situaties. En ja, stress is er nog steeds maar die kan ik toch al een stukje kanaliseren en terugbrengen naar de essentie. Ben ik er al? Nee, helemaal nog niet. Mentale gezondheid is iets waar je steeds aan moet blijven werken, maar het is minstens zo belangrijk als je fysieke gezondheid. Ik kan het iedereen aanraden, dat ene uurtje in de maand ‘zelfzorg’. En ja, het is niet goedkoop. Maar dat heb ik er met veel plezier voor over. Waarom vertel ik dit? Omdat het jammer is dat er nog steeds een taboe bestaat over psychologische hulp inschakelen. En dat is jammer. Draag zorg voor je geest, ze moet nog je hele leven mee. Uiteraard zou ik hier nog heel wat meer dingen kunnen schrijven over de voorbij maanden maar: beelden zeggen soms meer dan woorden. En ja, het leven van een 2-jarige is nu eenmaal niet zo interessant als dat van een baby.. Of wel? Geniet hieronder mee van onze kleine spruit! Kusjes. PS Meer foto’s volgen maar wow, crappy internet!
1 Opmerking
Zoals de titel het zegt: de tijd gaat snel. Zo snel dat ik wel eens vergeet om een nieuwe blog te posten. Maar hé, het leven gaat hier ook gewoon verder. En aangezien corona nog steeds in het land is valt er nu niet bepaald veel te vertellen over toffe uitstapjes.. Janne is nu bijna 15 maand en wat groeit ze! De voorbije periode leerde ze veel nieuwe dingen. Het begon met flink recht zitten op haar poep vanaf 10 maanden. Uiteindelijk lukte het haar om zichzelf recht te duwen op haar poep (daar hadden we even op gewacht). En ja hoor, daar zagen we ze plots vooruit glijden op haar buik. Op 2 weken tijd ging dit van 1 meter vooruit naar 10 meter vooruit! Met rasse schreden slierde ze het volledig huis rond. En dan beginnen wij natuurlijk: Nee, Janne, dat mag niet... Wat er zo lekker is aan kattenbrokken, God mag het weten... We hebben een hele tijd moeten wachten vooraleer dit tijgeren (zo noemt het fenomeen waarbij baby’s op hun buik vooruit glijden) echt kruipen werd maar sinds een dikke maand gaat dit nu ook goed vooruit. Ook zichzelf recht trekken ging heel vlot en sinds ze dat kan loopt ze het hele huis rond, als ze maar iets vast heeft. Want ooh jee als ze los liet! Maar ook hier kwam verandering in, want plots zagen we ze alleen staan. Gefixeerd op Jules de kat, die ze ‘aaike’ noemt (heel grappig: Janne ziet Jules, zegt enthousiast ‘aaike’ en kruipt hem het hele huis achterna. Jules vindt dit echter niet zo tof). Eens de fixatie weg was: boem patat, op haar gat. MAAR: op 20 januari was het dan eindelijk zover. DE EERSTE STAPJES! Eerlijk? Ik had verwacht dat het sindsdien sneller zou gaan. Ik schrijf dit op 4 februari en het aantal stapjes is van 4 naar 8 gegaan. Janne is gewoon veel te enthousiast om te leren stappen! Ze stapt van papa naar mama en terug, maar haar laten vallen in onze armen vindt ze precies wel leuker. Maar ons hoor je niet klagen, hoe langer het duurt vooraleer ze echt rond stapt, hoe minder snel wij achter haar aan moeten crossen! Janne heeft altijd haar tijd genomen om nieuwe dingen te leren en ook nu krijgt ze van ons de kans om dit op haar ‘gemak’ te doen. Er zit geen haast achter. Jammer genoeg heeft deze nieuwe ontwikkeling bij Janne gezorgd voor een periode van slecht slapen. Verspreid over 2 weken hebben we 4 nachten aan haar bedje gestaan, van 21u tot 01u. En ik weet het, we mogen echt niet klagen met onze flinke slaper, maar als je die onderbroken/lange nachten niet gewoon bent begint dit echt wel door te wegen op den duur. 1 nacht besloot Jonas zelfs om naast haar op de grond te liggen. Elke keer als we haar slaapkamer gingen verlaten zette ze het op een krijsen. Eenmaal terug binnen was ze de happy maar oververmoeide Janne. We hadden geen idee wat er aan de hand was. Tandjes? Kan, want er kwamen er weer 2 tegelijkertijd door (Janne is een tandenfabriek, eerst kwamen ze niet en dan 5 op 2 maand tijd). Krampjes? Ook mogelijk maar we zouden niet weten waardoor. Groeipijnen? Deze optie leek ons ook niet onmogelijk aangezien ze echt wel met haar beentjes schopte toen ik haar op mij liet slapen in de draagzak. We zullen het jammer genoeg niet te weten komen, vrees ik. En hout vasthouden, maar het is nu toch al een week geleden dat we zo’n lange nacht hebben gehad. Op vlak van voeding doet ze het ook heel goed! De flessen groeimelk gaan (meestal) vlot binnen, groenten worden nu ‘s middags in stukjes gegeven en ook de stukjes fruit gaan vlot binnen. Het chocomondje van haar sandwich of boterham zijn echt goud waard! Ze eet die dan ook met smaak op. De favorietjes: choco, confituur en kruidenkaas. En tussendoor komt ze maar al te graag ‘zagen’ bij mama en papa voor een stukje van hun eten. En met ons? Cava, het leven gaat zijn gangetje hè. Oudejaarsavond was een gezellige avond met Janne haar meetje en nonkel. Af en toe een gezonde wandeling in de buitenlucht doet ook al eens deugd, want echt veel andere opties om ‘iets te gaan doen’ zijn er niet echt. Een nieuwjaarsaperitiefje, buiten, op afstand kon gelukkig wel nog. Op school is het ook lekker druk sinds de kerstvakantie. Het is intensief en vermoeiend, maar ik doe het oh zo graag. Het idee dat je op dit moment, in deze tijden van Corona, een houvast bent voor je leerlingen, daar trek ik me aan op. Wetende dat deze rotperiode ooit wel weer voorbij zal gaan en dat ik hen dan naar hartelust weer kan knuffelen, daar doen we het voor. En als ik dan ‘s avonds mijn klein piepke afhaal van de opvang stijgt mijn gelukslevel tot op de hoogste rang. En besef ik pas hoe ‘verdomd’ gelukkig ik diep vanbinnen eigenlijk wel ben... Waar waren we gebleven... Het lijkt al een eeuwigheid geleden dat ik jullie nog eens op de hoogte bracht over hoe het hier gaat! De laatste update die jullie kregen was in juli en toen stonden we eigenlijk op het punt om op scoutskamp te vertrekken...
Mijn sessies bij de psychologe waren ondertussen afgerond en wat was dat een opluchting! Ik heb een nieuwe start genomen en dat deed me duidelijk deugd. Ik was dan ook helemaal klaar om samen met mijn gezinnetje op kamp te vertrekken. En wat een succes was dat :D Uiteraard was het normaal dat dit de eerste dag wat aanpassing vroeg. Jonas was al 's morgens vroeg vertrokken, Janne en ik hebben aangezet vlak nadat ze haar groentepap had gegeten in de hoop dat ze dus haar middagdutje in de auto ging doen. We zaten namelijk op kamp in Oudsbergen, 1 uur en 3 kwartier rijden. En ja hoor, we waren Beveren nog niet gepasseerd of mevrouwtje sliep al. Echter, 3 kwartier voor aankomst was het al gedaan met het dutje. Gelukkig heb ik me maar 1 keer aan de kant moeten zetten voor een tuutje, voordat we eindelijk aankwamen op de plek waar we 14 dagen zouden vertoeven. Daar aangekomen wou ze slapen en fruitpap eten. Oef, dag 1 overleefd. Het nodige nachtlawaai (lees: feestje bij de buren 2 weides verder) moesten we er het eerste weekend bij nemen (en ja, Janne werd hiervan wakker) maar hé, voor de rest hadden we niks te klagen. Janne sliep flink tot half8, kreeg een fles, sliep verder tot 10 uur, speelde in het park, at haar groentepap om half 12, ging om half 1 slapen en volgde voor het rest mooi het schema dat ze thuis ook volgde. ZALIG! Er waren zelfs momenten dat we helemaal vergaten dat Janne daar nog in het park zat, zo flink was ze! En leuk natuurlijk dat er zoveel aandacht voor haar was. Als ik eens boodschappen ging doen waren er altijd mensen (bedankt Ara, Sandra, Sneeuwuil en Coëndou!) om haar op te vangen. Zo leerde ze rechtstaan aan een bank en zitten op haar poep (al was dat laatste letterlijk met vallen en recht zitten). Kortom, een geslaagd kamp! Was het anders? Zeker. Je hebt natuurlijk een kindje mee, je kan niet meer onbezonnen te werk gaan. Maar ik zou ze voor geen geld van de wereld kunnen missen hebben. Janne wassen in een blauwe afwaston, haar meenemen op staptocht, het zijn allemaal dingen waar we van genoten hebben. Haar plaatsje voor volgend jaar is alvast gereserveerd! Na dat we terug kwamen van kamp hebben we uiteraard wat tijd nodig gehad om terug te recupereren. Gelukkig was er nog een weekje waarbij ze thuis mocht blijven, de opvang was namelijk nog in verlof. Begin augustus verliep redelijk rustig en op 13 augustus stond er alweer een nieuwe afspraak bij Kind&Gezin op de planning. Door corona moest ik jammer genoeg alleen gaan, papa mocht niet mee. Janne was weer flink gegroeid en goed aangekomen (oef!) en het gesprek met de dokter liep vlot. Tot er op een bepaald moment gevoeld werd aan haar heupjes. De dokter vroeg: 'Hebben ze ooit al eens iets gevoel aan haar heupjes?'. Het antwoord was uiteraard nee, ik had geen idee wat ze bedoelde. Tot de dokter uitlegde dat ze een licht knikje in haar heup voelde. Niks om ons echt zorgen over te maken, maar toch was het aangewezen om hier mee verder te gaan. We kregen een verwijsbrief om een echo te laten maken, ze wilden het zekere voor het onzekere nemen. Zo gezegd, zo gedaan en de volgende dag maakte ik een afspraak in AZ Sint-Lucas. Gelukkig mocht ik maandag 24 augustus reeds gaan en hoefde ik niet al te lang meer te wachten. Nog even geduld dus... Ondertussen stond er in de week van 17 augustus nog een weekje Center Parcs Vossenmeren gepland met meetje Elien en nonkel Kenny, woehoew! Even nog een weekje ontspannen vooraleer ik terug aan het werk mocht. Of niet? Ik wist namelijk nog steeds niet of ik wel of niet aan het werk mocht. Maar bon, dat waren zorgen voor later. Janne genoot duidelijk van het weekje weg, maar ook van het zwemmen. Je kent ze hé, onze waterrat. De diertjes op de kinderboerderij vond ze heel fascinerend en ook mini-golf leek haar wel te bevallen. Bootje varen met een oversized zwemvest was ook weer een volledig nieuwe ervaring. Janne sliep flink, at flink, was goedlachs en genoot van elk moment. Op woensdag kwam er dan het verlossende nieuws dat ik werk had voor een volledig schooljaar dus nu kon ik helemaal genieten, joepie! Tot ik die donderdag ziek werd... Keelpijn, hoofdpijn, spierpijn, vermoeidheid, ... Kortom, een domper op de feestvreugde. Maar we lieten ons niet doen (of toch een beetje...) en gingen door. Die maandag stond namelijk de afspraak in het ziekenhuis op de planning. We moesten om 9u in het ziekenhuis zijn. Niet ideaal, gerekend met Janne haar dutjes, maar wat moet, dat moet. Zo gezegd, zo gedaan. Na een kleine verwarring met de administratie mochten we onder de echo. Een vriendelijke meneer, die wist te vertellen dat hij toch iets afwijkends had gevonden. Het was beter om toch even een foto te nemen van haar heupjes ook. Mijn klein piepke toch... Gelukkig mocht ik een hele tijd bij haar blijven, want mijn mamahartje brak toch een klein beetje. Nadien had ik een afspraak geregeld bij de kinderarts. Tussendoor de BecSero spuit gaan halen tegen meningokokken en daarna mochten we op consultatie. De kinderarts bevestigde effectief het knikje in de heup en wist te vertellen dat zowel de radioloog als zijzelf geen uitsluitsel konden geven dat er niks aan de hand was. De kans was groot dat het niks ernstig was maar het was toch beter dat we ten rade gingen in het UZ in Gent, op de afdeling kinderorthopedie bij dokter Plasschaert (Ja, die naam doet misschien een belletje rinkelen want een aantal seizoen geleden werd hij gevolgd in Topdokters). Wat wel positief was: Janne kon eindelijk op haar poep blijven zitten, stabiel. Het feit dat ze dat kon gaf wel aan dat ze geen pijn of last had. Bon, we wisten dus nog steeds niks. Gelukkig konden we redelijk snel terecht in het UZ, Dinsdag 15 september werd vastgelegd in de agenda. Ondertussen was die laatste week van de vakantie aangebroken, Janne ging terug naar de opvang en ik ging naar school. Ik had ondertussen te horen gekregen dat ik een eigen klas zou krijgen, dus het was werken geblazen! Ik begon me stilaan voor te bereiden op het fulltime werken met een baby in huis want heel veel ervaring had ik daar natuurlijk nog niet mee (denk aan de coronalockdown toen ik 14 dagen aan het werken was na mijn bevallingsverlof en het halftijds aanwezig zijn in juni). In die week in juni hoorde ik al dat Janne weer wat begon te snotteren. Ik maakte me hier echter geen zorgen over, dit had ze regelmatig al gehad. Maar je kan het natuurlijk al raden... De eerste schoolweek was nog maar 2 dagen van start gegaan of daar kreeg ik telefoon van de opvang, Janne had een temperatuur van 37,6°C en er werd dus gevraagd om haar op te halen (door corona zijn de maatregelen hieromtrent veel strenger geworden). Ik voelde me weer zoals in maart, want ook dan was ze ziek in de eerste week dat ik terug ging gaan werken. Gelukkig was oma Nancy thuis en konden we opvang regelen. Ze voelde zich nog steeds niet 100% waardoor ik een afspraak maakte bij de kinderarts. Het slijm zat niet vast in haar longen, ze had een echte 'snotvalling' en mocht dus gelukkig gewoon blijven gaan naar de opvang. Maar toch... Het beterde niet en een week later zaten we alweer bij de kinderarts. Hetzelfde verhaal: het slijm zit nog steeds niet vast, maar we kregen deze keer wel hoestsiroop om het ophoesten van het slijm gemakkelijker te maken. Dit hielp gelukkig wel. Maar ja, het moest niet lang duren of ik was ook ziek hé. Mijn ergste nachtmerrie werd waarheid, ik moest een corona-test ondergaan. Dat wou zeggen: 3 dagen niet gaan werken. Mensen die mij goed kennen weten dat dit de hel was voor mij. Slechts de derde week van het schooljaar in een klas met kinderen met autisme en ik was al afwezig. Je kan je wel voorstellen hoe dat ging. Gelukkig was de test negatief en kon ik rap weer aan de slag. Maar ik was al gezegend en de derde week van het schooljaar was nog maar net voorbij. Ik merkte hoe ik op korte tijd al zo gehecht was aan de kinderen uit de klas en hoe ik het klasgebeuren had gemist. En als je even goed meegerekend hebt, zal het je opgevallen zijn: de afspraak in UZ Gent viel net op dat moment dat ik in quarantaine was in afwachting van de uitslag van mijn coronatest. Resultaat: Jonas moest gaan met Janne, zonder mij. Gelukkig belde hij me op terwijl hij bij de professor was, zo kon ik mee luisteren aan de telefoon. De professor had de foto en de echo bekeken en kon concluderen dat er een toch een lichte vorm van heupdysplasie te zien was. We hoefden ons hier echter nog niet veel zorgen over te maken, het was een lichte afwijking en hij vermoedde dat dit er vanzelf nog zou uitgroeien. Janne is namelijk in de fase dat ze bijna zal rechtstaan en (hopelijk) bijna zal stappen waardoor deze afwijking zichzelf kan herstellen. Conclusie: nieuwe foto en echo binnen 6 maanden en nogmaals op controle in de hoop dat die heup zich uit zichzelf hersteld heeft. Voor nu: fingers crossed allemaal! Terwijl dit allemaal aan de gang was ging ook het gewone leven door. Wegens corona heb ik 2 halve dagen vrij: 1 halve dag ben ik aanwezig op school maar sta ik niet in mijn eigen klas, de andere halve dag ben ik thuis. En op die halve dag neem ik even tijd voor mezelf. Al ben ik dan ook weer bezig voor school of met het huishouden. Toch probeer ik dan ook even TV te kijken want oh ja, het nieuwe seizoen van Married at First Sight Australië is weer even goed als het vorige! En ik merk aan mezelf dat ik die halve dag voor mezelf echt wel nodig heb. De job die ik op dit moment doe is vrij intensief, hier is veel energie voor nodig. Elke dag verbaas ik mezelf hierover. Ik ben 's avonds echt moe, maar als ik dan dat schattige gezichtje van die lieve dochter van ons zie ben ik weer helemaal verkocht en val ik in zwijm. Maar toch... Het respect voor leerkrachten is jammer genoeg soms ver te zoeken, dit merk ik aan reacties die gegeven worden op nog maar eens een artikel van een krant die het nodig vindt om een oordeel te vellen over leerkrachten tijdens corona. Terwijl we er elke dag met hart en ziel staan! Is dit steeds met even veel goesting? Nee, ik had deze week een ochtend dat ik dacht: pff, nu zou ik in mijn bed willen blijven liggen. Janne had 's nachts overgegeven en ik was met haar bezig van 22u20 tot 00u30. Maar wie heeft dat eens niet? En vanaf het moment dat ik dan aankom op school verwelkom ik mijn leerlingen met even veel plezier in de klas en ben ik al lang vergeten dat ik 's ochtends niet wou opstaan. De voorbije week was geen gemakkelijke week, ik was blij dat het vrijdagavond was. En ja, vandaag had ik dan even een dipje. Maar morgenvroeg sta ik er weer, met een glimlach, te wachten op die sloebers, hopend op een leuke week waarin ik hen weer nieuwe dingen kan bijbrengen en de kids gelukkig kan maken. Want daar doen we het voor, voor die lach op hun gezicht. Geniet hieronder nog even mee van ons klein spook, die eind oktober alweer 11 maand oud is! Ik heb lang nagedacht over hoe en wanneer ik dit blogberichtje zou schrijven. Eerst was er de twijfel of ik het wel zou doen, ooit al gehoord over vooroordelen? Maar uiteindelijk heb ik toch beslist om het te doen, om het taboe te doorbreken. Want ja, ik ben naar de psycholoog geweest...
In mijn vorige berichten schreef ik regelmatig over hoe ik het mamagevoel miste, over hoe onzeker ik was, over dat ik schrik had om iets verkeerd te doen... Op één of andere manier bleef dit gevoel aan me knagen. Ook mijn lastige bevalling bleef me steeds bij, er ging geen dag voorbij zonder dat ik daar aan dacht. Voor mij leek dat allemaal normaal, tot ik erover nadacht, dat dit misschien helemaal niet zo normaal was. De stap zetten om naar de psychologe te gaan ging redelijk vlot. Ik vond rap iemand waar ik redelijk snel bij terecht kon (blijkbaar mocht ik met dit 'probleem' niet te lang wachten, dit zou namelijk schadelijk kunnen geweest zijn voor mijn relatie met Janne) en maakte een afspraak bij de huisarts voor een doorverwijsbriefje. Daar deed ik kort mijn verhaal en ik hoorde al snel dat ik de juiste keuze gemaakt had, Dat het belangrijk is om over zo'n zaken met iemand professioneel te praten, om ervoor te zorgen dat dit niet zou escaleren. Een label plakken, dat was niet nodig. Dat helpt namelijk niemand vooruit. Maar ergens, diep vanbinnen, kwam de term 'postnatale depressie' in mijn hoofd. Heb ik dit gehad? Waarschijnlijk niet... Zou het daartoe kunnen leiden hebben als ik niet omringd was door de meest fantastische mensen in mijn leven? Misschien wel.. De dag van mijn afspraak bij de psychologe was ik wel wat zenuwachtig. Ik wist niet hoe het ging zijn, wat ik ging moeten vertellen,... Maar uiteindelijk ging alles vanzelf. Ik vertelde haar hoe mijn bevalling geweest is, wat ik achteraf ervaren heb, ... Uit dit gesprek kwam uit dat ik een onzeker persoon ben, die steeds goed wil doen voor anderen. Is dat een probleem? Soms wel, want ik probeer mezelf steeds te veranderen om toch maar goed te zijn voor iemand anders. En dat deed ik dus ook voor Janne. Te gefixeerd op haar eten, teveel bezig zijn met hoeveel slaap ze had, ... Ik verloor Janne haar ritme, ik deed het steeds anders om toch maar goed te doen voor haar. En dat was helemaal niet nodig. Tijdens het gesprek werd ik heel emotioneel. Want ik zie mijn dochter ontzettend graag, en zij mij ook. En voor haar is alles wat ik doe goed genoeg, voor haar hoef ik mezelf niet te veranderen. Want daar zou zij alleen maar ongelukkig van worden. Wij eten zelf ook niet als er iemand vol stress voor jou zit die zegt 'ale kom hoor, nog een hapje want je hebt nog niet genoeg gegeten'. 1 sessie had ik nodig, om tot dit besef te komen. Misschien zou ik dit ook wel op mezelf gekund hebben, maar ik had iemand nodig, van buitenaf, die me hierop kon wijzen. En wat ben ik daar gelukkig mee! Ook hebben we het gehad over de bevalling zelf, over hoe ik moest persen zonder dat ik persdrang had. Ik had hier nooit bij stil gestaan maar eigenlijk was dat helemaal niet ok. Ik werd gedwongen om iets te doen waar ik helemaal niet klaar voor was, iets waar ik me op dat moment niet goed bij voelde. Ik bleef maar denken: had ik het maar anders gedaan... Die gedachtegang heb ik buiten gesloten, nu denk ik: Ik weet hoe ik het de volgende keer anders kan doen. Ik hoop hiermee verder te kunnen. Met de gedachte dat ik goed genoeg ben, en dat tegenslagen een leerschool kunnen zijn. Dat ik niet meer stilsta bij het verleden, maar wel bij hoe zo'n ervaring mij kan helpen in de toekomst... Later had ik nog een sessie bij de psychologe. Ze was tevreden dat ik mijn mindset heb kunnen veranderen. We hebben nog wat andere zaken besproken, zaken waar ik niet verder over zal uitweiden. Het komt namelijk neer op dit: Ik ben wel goed genoeg, als je mij niet kan nemen hoe ik ben, dan is dat jammer voor jou. Mensen die me kennen, weten wel waar ik het over heb ;) Mijn oproep naar jullie is nu: maak dit taboe bespreekbaar. Durf jullie donderwolk eens te tonen, in plaats van steeds die rooskleurige plaatjes. Niet alles in ons leven is perfect, en soms mogen we ook eens tonen als het tegen gaat. Vrijdag vertrekken we op kamp, met ons gezinnetje. Ik kijk er ontzettend naar uit en hé, wat komt, dat komt! Een verslag volgt zeker... Wow, het is al geleden van het begin van de lockdown dat ik nog eens een blogberichtje heb geschreven. Je zou denken: een mens heeft wel tijd van zoveel thuis te zitten. Wel, niks is minder waar..
Sinds kort zijn we op school bezig met pré-teachen en dat vraagt meer tijd dan dat ik zelf gedacht had. Komt erbij dat ik dus nog maar 2 weken aan het werk was toen de scholen moesten sluiten en Janne dus 5/7 dagen thuis is... En zoals de mama's onder ons wel zullen weten: werken met een baby in huis is niet evident. Gelukkig mag ik niet klagen, Janne is en blijft nog steeds een droombaby. Sinds kort slaapt ze de nacht volledig door. Ze gaat in bed tussen 20u en 20u30 en ze slaapt tot 8u. Er is een periode geweest dat we ze een nachtfles gaven want ja, voeding is en zal altijd een struikelblok zijn bij ons klein piepke. Doordat ze sinds een goede 2 weken ook fruitpap krijgt kreeg ze dus minder melk binnen. We moesten soms echt ons best doen om haar 450 ml te laten drinken. En dit is toch een beetje te weinig. Dus mocht mama opstaan/opblijven om haar rond 23u30-0u een flesje te geven zodat ze toch zeker haar hoeveelheden zou binnen hebben. De verpleegster van kind & gezin had ons dit echter afgeraden want ze zou hier zeker aan beginnen vast hangen. Wij dus gestopt en ze had het precies ook niet nodig. Want als ik verhalen hoor van kindjes die dit op 1,5 jaar nog steeds willen... Chapeau, maar ik weet niet of ik het zou kunnen. En ja, Jonas gaat nog steeds voltijds werken dus de nachten waren voor mij, en de ochtenden, en de overdag... Natuurlijk weet je dat, als je aan kindjes begint, je er veel tijd in zal moeten steken. Maar wie mijn blogs steeds gevolgd heeft weet dat ik ontzettend graag wou gaan werken om eens iets anders te doen dan steeds mama te zijn, en dat heeft dus niet zo lang geduurd... Waar we wel tevreden mee mogen zijn is Janne haar gewicht. Met dank aan een lieve vriendin (merci Stefke!) kunnen we een babyweegschaal gebruiken. We wegen Janne elke zondagavond om haar gewicht bij te houden EN we mogen dit ook vrijblijven doorsturen naar de verpleegster van Kind & Gezin. Gelukkig, want zo zien we dat ze per week 100 gram bij komt en dat ze mooi haar eigen curve blijft volgen. Is dit extreem? Nee. Zal Janne ooit een Michelin-baby worden? Nee. Maar is ze gezond? Zeker en vast wel! Groentepap en fruitpap gaat binnen (met 100 gram per maaltijd maar hé, iets is beter dan niets!) en ze drinkt ook nog 80 ml achteraf. De ochtendfles wordt gesmaakt met +-160 ml en de avondfles is zelfs verhoogd waardoor ze zelfs soms 220 ml drinkt. Feest! Ook haar ontwikkeling maakt mooie sprongen. Als ze begint met brabbelen kan ze soms hele verhalen vertellen en uiteraard zijn we dan helemaal ontroerd. Ook qua beweeglijkheid maakt ze grote stappen. Ze grijpt zelf naar haar bijtring (waar ze helemaal zot van is, dat gezichtje is zo schattig als ze dat speeltje ziet) en naar een bal. En geloof me, kracht zit er wel in haar armpjes. Af en toe zoek ik naar blauwe plekken want de manier waarop ze slaat met die bal... Zitten en omrollen is voorlopig nog niet aan haar besteed, maar alles op z'n tijd. Ze is ook niet van de zwaarste dus heeft niet zoveel gewicht om haarzelf recht te houden. Ook van haar 'doudou' (dat schattig giraffendoekje) is ze helemaal zot (al weten we niet of het aan het diertje ligt of aan het feit dat ze die gemakkelijk in haar mond kan steken ;)). Want oooohja, kwijl kwijl kwijl... Elke avond is haar truitje kletsnat. En ook de vinger (of die van ons) gaat gemakkelijk in haar mondje. Maar weet je, elke keer als ze dat doet vallen we volledig in zwijm. Ik hoop dat ons leven snel weer als normaal zal verlopen, al vrees ik er wat voor. We beginnen te merken dat we Janne nu wel sociaal moeten maken. Toen mijn ouders dit weekend langskwamen (ze zitten nu in onze 'bubbel') merkten we dat ze niet zo heel enthousiast was. Wordt ze vreemd? Of vindt ze het raar om andere mensen te zien? Gelukkig gaat ze nog 2 keer per week naar de opvang als ik op school moet werken. Op die manier blijft ze toch nog gesocialiseerd bij de andere kindjes uit de opvang + zo kan mama ook wel wat werk verrichten ;) Ook ben ik de strijd aangegaan met mijn zwangerschapskilo's! Start to run was een eerste stap, al geloof ik nooit dat ik binnen 10 weken 5 km zal kunnen lopen want ik was bij les 3 al stikkapot. Maar bewegen is belangrijk en dat ben ik dan toch aan het doen. Ook mijn voedingspatroon is aangepast. Lekkere, gezonde gerechtjes uitzoeken is nu wel een fijne bezigheid. Banaan-havermoutkoekjes in de plaats van oreo's en Alpro Soya ijs zijn nu mijn beste vriendjes (al is dit natuurlijk ook met mate). En, al zeg ik het van mezelf (en heb ik het ook al van anderen gehoord), maak ik best lekkere soep! Ik sta nu op het gewicht van mijn vorige dieet, 79,8. Door de corona was er ook wel weer wat bij gekomen waardoor die gewichtsdaling van kort na de zwangerschap nu niet meer te zien is. Maar hé, vorige keer was het me ook gelukt om op 4 maand 10 kg kwijt te raken dus moet dat nu ook wel lukken. Wish me luck! Wat er met mijn vorig blogbericht gebeurd was, daar heb ik geen idee van. Maar toen ik achteraf nog eens terug las merkte ik dat het nog vol met fouten stond, oeps! Geen idee waar die plots vandaan kwamen, ik steek de schuld wel op de autocorrect van mijn gsm!
De bedoeling was om mijn vorig blogbericht te eindigen met het heugelijke nieuws dat we eindelijk met groentepap begonnen waren! Dit op aanraden van de kinderarts, waar ik vorige keer al uitgebreid over verteld heb. Dit was een semi-succes. We hadden voor de eerste keer worteltjes geprobeerd en dat smaakte haar precies wel. Uiteraard duurde het bijna een uur en heeft ze nog niet de helft van dat potje opgegeten maar hé, je kan niet alles in 1 keer willen. Uiteindelijk heeft ze al 4 verschillende groenten gegeten op 3,5 weken tijd en heeft ze toch al een aantal keer haar potje helemaal leeggegeten. Nu zijn we vooral nog op zoek naar: Wanneer geven we haar groentepap? Janne is nog steeds een langslaper, tussen 7 en 8 vraagt ze 's morgens een flesje, wat zou willen zeggen dat ze tussen 11 en 12 groentepap zou moeten krijgen. Perfect, zou je zo denken! Alleen is er het probleem dat, als we dit niet geven een halfuur voor ze eigenlijk een fles moet hebben, ze geen geduld heeft. Want ja, we zijn nu in die fase gekomen dat mevrouwtje wel laat weten als haar iets niet aanstaat. Daarin zijn we op dit moment nog wat zoekende. Geef je het te vroeg, dan heeft ze nog geen honger. Geef je het te laat, dan heeft ze te veel honger. Lap... Voor de rest zijn we vooral blij dat Janne haar verkoudheid eindelijk weg is! Die heeft toch een dikke 3 weken aangesleept en heeft ons mentaal en fysiek wel een beetje afgemat. Ik heb oneindig veel respect voor ouders die een kindje met reflux hebben, die dus constant bezig zijn met het opruimen van kots. Chapeau! Ondertussen was Janne ook heel flink van haar flesjes beginnen drinken. Ze drinkt nu 180ml + 6 schepjes = 200 ml. Hiervan dronk ze toch telkens 170 op dus wij blij! Maar dan... Iedereen heeft het erover: de coronacrisis. De scholen zijn gesloten, juffen en meesters gaan niet meer werken. Met als resultaat: Na 2 weken aan het werk te zijn na mijn zwangerschapsverlof zat ik alweer thuis. Ik, die er zo naar uitgekeken had om toch te mogen gaan werken. Ik, die toch wel in een serieuze dip begon te zitten en die echt wel merkte dat ze er niet voor gemaakt was om 24/7 de actieve rol van mama op te nemen (en nee, begrijp me niet verkeerd, ik ben altijd mama, maar ik ben ook wel graag 8 uur per dag juf, waarbij ik even niet bezig ben met pampers en dutjes en melk en kak en kots). We begonnen dus aan een aantal onzekere weken en eerst dacht ik: oh tof, dan kan ik me toespitsen op het geven van groentepap aan Janne, dan hoeft ze dat niet in de crèche te doen. En dan kwam mijn eerste dag opvang eraan die ik op school moest doen. Ik was blij, Janne kon een halve dag naar de crèche en ik even mijn gedachten verzetten. Tot ik aankwam aan de crèche en die gesloten bleek te zijn... Door een kleine miscommunicatie was ik er niet van op de hoogte gebracht dat ze gesloten waren doordat de onthaalmoeder verkouden was, kan iedereen wel eens overkomen. Maar ik stond daar wel... Doorgereden naar mijn schoonouders, niemand thuis. Ik begon lichtelijk te panikeren, Janne lag daar op de achterbank gelukkig maar wat naar haar vingers te staren, wat weet zij daar nu van... Na minstens 10 telefoontjes had ik het geregeld: Janne kon bij mijn mama terecht, zij zou komen oppassen. En ja, ik weet het, grootouders mogen niet babysitten, maar nood brak op dat moment even wet. Ik bracht de directie op de hoogte dat ik later zou zijn en belde een goede vriendin van wie het kindje ook naar onze opvang gaat om te vragen of zij op de hoogte was. Bij hen was het sms'je wel toegekomen. Zij was mijn reddende engel want Janne mocht een halfuurtje naar daar terwijl mijn mama nog onderweg was. Halleluja! Eind goed, al goed... Mijn volgende opvangmomentje ging Janne dan een volledige dag naar mijn ouders aangezien de opvang dan nog steeds gesloten was. Gelukkig is dat allemaal vlot verlopen. Ze sliep flink, dronk flink en at braaf haar groentepap op. We vielen terug wat in die routine. Toch begon ik steeds meer en meer te merken dat ik mijn geduld verloor. Als Janne even aan het wenen was stond ik al snel bij haar, want ik had geen zin om op het gehuil te luisteren. En toen ze haar flesje niet verder wou drinken maakte ik me soms wel eens boos, terwijl dat klein piepke daar toch helemaal niks aan kon doen... In de weekends was ik heel blij dat Jonas er was, zodat we de zorg voor Janne samen op ons konden nemen, en toch... Janne zit sinds 5 dagen in haar 4e sprongetje (je weet wel, die mentale ontwikkeling die baby's doormaken waardoor ze de chagrijnigste wezens op aarde worden). En ja hoor, ze heeft er goed van. Flessen gaan helemaal niet gemakkelijk binnen (we mogen blij zijn dat ze aan 500 ml melk per dag geraakt), een dutje doen gaat dezer dagen gepaard met gekrijs die tot aan het kanaal te horen is, alleen liggen in haar park wil ze nog voor 10 minuutjes doen maar dan wil ze terug wat entertainment en ga zo maar door... De komst van dat sprongetje was voor mij even de druppel die de emmer deed overlopen. Dit zorgde voor toch wel een stevige ruzie thuis. Ik merk namelijk dat ik weer steeds meer en meer in dat dipje aan het zakken ben van het einde van mijn zwangerschapsverlof. Want ja, ik zit nu alweer 3 weken thuis en daar was ik echt niet op voorbereid. Jullie weten uiteraard dat ik Janne ontzettend graag zie en haar alle liefde van de wereld geef, maar een mens is gemaakt om ook even rust te hebben, even alleen te zijn en dat is moeilijk als er een baby van 20 weken in je buurt is. Want net op het moment dat je in dat spannende deel van je boek zit wordt ze wakker uit een dutje en net als je eten aan het maken bent voor jezelf heeft ze weer een beetje aandacht nodig... Gelukkig heb ik een lief ventje die, als hij thuiskomt, me hierin helpt en mij daarin ook begrijpt. Hij snapt dat ik heel graag wil gaan werken, maar jammer genoeg is de situatie nu eenmaal zo. Ik ben alleszins al opgelucht dat crèche opnieuw open is. Gisteren heb ik Janne een dagje gebracht om wat me-time te hebben. Ik heb ze om half 9 afgezet en ben daarna terug in mijn bed gekropen. Ik heb nog geslapen tot half 1. Schaam ik me hier voor? Helemaal niet, het was een teken dat mijn lichaam dat even nodig had. En daarna? Heb ik mijn boek verder gelezen. Geen vaatwas, geen was, niet opgeruimd. Nee, even gewoon aan mezelf gedacht. Er is nog tijd genoeg! Hierover voelde ik me wel schuldig want ik ben toch thuis? Dan kan je toch zelf voor je kind zorgen? Ze hebben me in de opvang echter op het hart gedrukt: we staan klaar, denk aan jezelf, voel je helemaal niet schuldig! En dat ga ik ook niet meer doen. (Terwijl ik dit typ mocht ik alweer naar boven om een tuutje in steken, hoezee ;)) Weet je, we slaan er ons wel door! Als we allemaal in ons kot blijven, dan is dit hele gedoe rap gedaan en kunnen we weer buiten komen, gaan zwemmen, scoutsnamiddagen meemaken, op kamp gaan, ... En ondertussen genieten we wel van het mooie weer! Zo ziet ons leven er de laatste dagen uit. Sinds mijn vorig blogberichtje is Janne haar verkoudheid verergert. Uiteindelijk had ik de donderdag in de krokusvakantie beslist om toch met haar naar de huisarts te gaan. En ja hoor, een virus had ons klein prutske te pakken. Resultaat: neusdruppels, neus uitspoelen, ... Allemaal dingen die ons kleine meid helemaal niet zo leuk vindt. Ook haar oogjes zaten vol etter van die verstopte traankanaaltjes en eens we daar aan begonnen zette ze haar keel helemaal over. Ondertussen bleven de flessen er af en toe uitkomen, dit meestal 's avonds. Ik begon al schrik te krijgen om te gaan werken want zelf begon ik ook wel wat te hoesten (en in tijden van Corona is dit natuurlijk niet zo handig).
Uiteindelijk was het dan op 2 maart zover: mijn eerste werkdag. Gelukkig sliep Janne mooi tot 7 uur zodat ik ze daarna een fles kon geven en rond kwart voor 8 in de crèche kon afzetten. Gelukkig hadden ze me verteld dat ik gerust een berichtje mocht sturen als ik ongerust was. Dit had ik beter niet gedaan... Ik kreeg namelijk als antwoord dat ze overgegeven had, maar dat het voor de rest wel ok was. Tot ik een halfuur daarna telefoon kreeg: ze had voor de tweede keer overgegeven en ze maakten zich toch wat zorgen, of het geen goed idee was om toch nog eens naar de dokter te gaan. Zo gezegd , zo gedaan: Een afspraak gemaakt bij de huisarts. Gelukkig kon ik er diezelfde avond nog terecht. Ik ging haar ophalen in de crèche en we reden rechtstreeks door naar de dokter. Haar longen klonken al wat beter dan de week ervoor maar ze hoorde nog wel slijm. Positief was wel dat ze geen koorts had (oef!). Er was nog 1 iets dat we konden proberen: aerosol. Oh nee... Ik begon al volledig te panikeren want uiteraard had ik alle horrorverhalen hierover al gehoord: krijsende baby's die dat maskertje niet konden verdragen en een kwartier lang hun keel open zetten. Maar, als jullie Janne al een beetje kennen ondertussen, zullen jullie wel weten wat er volgt... Janne maakte hier helemaal geen probleem van. Integendeel, de eerste paar keren had ze wel een fopspeen nodig maar daarna viel ze zelfs in slaap tijdens de aerosol. Echter was het zo dat ik woensdagochtend haar de aerosol had laten doen ongeveer een halfuur voor haar fles, niet bij stil gestaan dat ze hierna natuurlijk een gigantische hoestbui ging krijgen. Je kan het al raden: Ze kreeg een hoestbui tijdens haar fles en de volledige inhoud van haar fles kwam er terug uit, helemaal over mij. Jammer genoeg was ik dus al volledig klaar om te gaan werken en mocht ik me nog gaan omkleden ook. Ik had net geen tijd om te douchen want anders had ik dat wel gedaan. Ik had Janne vluchtig in haar maxi-cosi gezet die al klaar stond in de zetel. MAAR.... Op het moment dat ik van de trap naar beneden kwam hoorde ik geneut van in de woonkamer. Mijn grootste nachtmerrie was waarheid geworden: Janne had gewiebeld in haar maxi-cosi en die was in de zetel scheef gevallen waardoor zij eruit was gevallen, in de zetel met haar voetjes over de rand. Ik stond aan de grond genageld, ik begon volledig te panikeren! Wat voelde ik me op dat moment een slechte mama. Ik zat echter in de rush om naar mijn werk en de crèche te vertrekken dus ik nam ze vlug even bij mij om te troosten, deed haar een nieuwe t-shirt aan hop, we waren weg. Maar toen kreeg ik mijn klop, op weg naar het werk. Ik belde Jonas, huilde tranen met tuiten en had toch even nodig om te bekomen. Gelukkig kon ik mezelf kalmeren door me eraan te herinneren dat dit wel eens kon gebeuren en dat er niks ernstig aan de hand was, het was een onoplettendheid en ik zou diezelfde fout zeker niet meer opnieuw maken. Al was ik toch blij dat ik haar de woensdagnamiddag dicht tegen me kon houden. Ondertussen bleef terloops de melk er regelmatig uitkomen en gelukkig kwam de vroedvrouw op woensdagnamiddag langs om haar te wegen. Jammer genoeg gaat het niet het gewenste resultaat. Ze was nog steeds blijven hangen op het zelfde gewicht, 5 kg en 450 g. Samen gingen we op zoek naar hoe dit zou kunnen komen. Wat vonden eigenlijk maar een mogelijk oplossing: het virus was nog steeds in haar lichaam en het huishouden waardoor ze nog steeds niet aankwam en haar lichaam alle voedingsstoffen nodig had om tegen dat virus te vechten. We zouden dus nog even op onze tanden moeten bijten... Ondertussen in het leven niet gewoon verder. Janne ging naar de crèche, ik en Jonasgaan werken en ‘s avonds konden we genieten van onze kleine meid want eerlijk gezegd, ik geniet dubbel en hard van haar nu ik aan het werk ben. Ik heb het gevoel dat ik nu veel meer aan haar heb. Ik Kijk er nu naar uit om haar flesje te geven, in plaats van dat ik er tegen op zie. Het is fijn om haar zo te zien groeien, als we haar ophalen in de crèche komt ze ons met een brede glimlach tegemoet in de armen van de onthaalmoeder. Echter zijn we deze week nog steeds aan het sukkelen. Nu is het zelfs zo dat als je overgeeft, het een dikke Het leven met een baby staat nooit stil, dat hebben we de laatste tijd wel gemerkt. Ik merkte daardoor ook dat het al een hele tijd geleden was dat ik nog een blogpost heb getypt. It was about time!
Na ons weekendje Center Parcs zijn we eindelijk in een mooi eet- en slaapritme gevallen. Geen gedoe meer met rekenen om hoe laat ze dan 's avonds een fles moet hebben maar een mooi schema waarbij ze 's avonds om 10 uur een douche krijgt met een fles om half 11 en pas terug wakker wordt tussen 5 en half 6 voor de volgende fles. Daarna slaapt ze nog verder tot 10 uur dus een gelukkige mama hier! Ook in de namiddag doet ze eindelijk een flink dutje in plaats van die hazenslaapjes. Volgende week start ik met werken en gaat ze naar de opvang, hopelijk blijft de routine er in. 13 februari was het dan tijd voor haar vaccinatie bij kind en gezin. Ik had wel wat zenuwen om haar te gaan wegen en dat was wel terecht. Janne was maar 50 gram bijgekomen! Ik had jullie de vorige keer verteld over hoe moeilijk het soms was om haar eten te geven en dat ze toch wel minder dronk. Wel, haar mondje bleek Parels van Epstein te bevatten, goedaardige cysten op het tandvlees die pijnloos zijn. Waar haar geween tijdens de fles dan vandaan komt is voor ons nog steeds een raadsel. We blijven het natuurlijk verder opvolgen. Voor de rest sliep Janne bij de verpleegster en heeft ze om en bij de 20 seconden geweend na haar prik. Het is zeker en vast een taaie madam! 14 februari was het dan tijd voor haar eerste feestje. Pieter Jan was jarig en we waren uitgenodigd om eentje te gaan drinken. Ik had er wel veel zin in! Uiteraard ging Janne mee en het oorspronkelijke plan was om te blijven tot haar fles van 10 uur. Ik had echter nog geen zin om naar huis te gaan dus we hebben gewoon daar haar fles gegeven en dat ging heel vlot. Thuis is ze dan in haar bedje gegaan zonder een douche. Het moest er toch ooit eens van komen. En gelukkig sliep ze nu ook terug mooi tot 5 uur, joepie! Een geslaagde avond/nacht. 15 februari was dan misschien één van de belangrijkste momenten voor ons, ze ging voor de eerste keer gaan logeren bij meme en pepe. We gingen namelijk gaan eten met meetje Elien en Nonkel Kenny. Wat hadden we er zin in! Ik nam me voor om Janne af te zetten rond kwart over 6, wat uitleg te geven en met een glimlach te vertrekken. Tot het zo ver was... Ik gaf mijn mama een uitleg over het badje en de fles en ja hoor, daar waren de tranen! Volledig onvoorbereid dat dit kon gebeuren liep ik vlug achter een papiertje om de tranen te drogen, blijkbaar moeten ergens diep vanbinnen die moedergevoelens zich schuilhouden. Ik had het even lastig bij het buiten wandelen maar heb vlug de knop omgedraaid. We hebben genoten van een gezellige avond. 's Nachts goed slapen was echter wat minder, automatisch lag ik op geluid te luisteren dat er eigenlijk niet was. Ik lag veel te draaien en te keren en was dus uiteindelijk nog meer moe dan ik voordien was. Ik kon dan ook niet wachten om Janne op te halen. Zondagmiddag rond half 1 waren we dan bij mijn ouders. Toen we over haar park gebogen stonden keek ze eerst maar even naar ons, tot ze onze stem hoorde. Een smile tot achter haar oren kwam tevoorschijn. Moest ik nog getwijfeld hebben of ze ons herkent had ik nu wel de bevestiging gekregen. In de namiddag waren we uitgenodigd op een babyborrel en ook daar gedroeg ze zich voorbeeldig. We waren nog geen kwartier aangekomen of ze lag al te slapen in mijn armen. Jonas ging om de draagzak en zo heeft ze anderhalf uur geslapen, ze had er echt wel deugd van! Het was een geslaagd weekend. Jammer genoeg had ze op maandag haar 'zaagdagje' of ook wel 'regeldag' genoemd. Wenen, neuten, slecht eten, hangerig, ... Noem de lastige momenten van een baby op en ze had ze allemaal die dag. Terug naar de hazenslaapjes uiteraard terwijl ze echt wel moe was. Wat waren we blij dat die dag voorbij was. Ik heb oneindig veel respect voor ouders met een huilbaby, chapeau! Dinsdag 18 februari was opnieuw een zeer spannende dag. Het was tijd voor het eerste wenmomentje in de crèche. Ik had een afspraak in Lochristi dus het kwam wel mooi uit dat ik niet met een baby moest gaan want ja, het gaat toch allemaal sneller vooruit als je alleen bent. Haar afgeven ging veel vlotter dan ik verwacht had, wetende dat het slechts voor 2 uurtjes was. Achteraf hoorde ik dat ze het heel goed had gedaan! Ze had wat rondgekeken, was zelfs in slaap gevallen en had haar fles flink uitgedronken. Wat een geruststelling. Op vrijdag mocht ze dan opnieuw gaan en dan had ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om een uitgebreid bad te nemen. ZALIG. Ook nu deed ze het heel flink. Er werd me echter wel gewezen op het feit dat er wel wat traantjes en prut uit haar ogen kwam, dit zou kunnen wijzen op een oogontsteking... Gelukkig kreeg ik bij de apotheker een zalfje en zou het snel verholpen zijn. Zaterdagavond ging de carnavalsstoet door in Zelzate. We spraken af met Joyce, een vriendin, om samen te gaan. Janne was ook van de partij en ook hier had ze geen last van. We hadden ze goed ingeduffeld want het weer was echt verschrikkelijk. Ze heeft een hele tijd geslapen (wat wil je, lekker warm tegen mama) en deed haar ogen een kwartiertje open vooraleer ze opnieuw in slaap viel. Wat een schatje is die dochter van ons toch! Eergisteren had Janne opnieuw een wenmomentje in de crèche en ook deze was vlot verlopen. 's Morgens was ik nog even bij Kind&Gezin gepasseerd om haar te wegen en gelukkig was ze nu 180 gram aangekomen. Beter, maar nog niet super. We houden het dus nog steeds in de gaten. Jammer genoeg had ze in de namiddag niet echt een dutje gedaan waardoor ze 's avonds wel heel moe was. Toen ik haar meenam naar boven merkte ik wel dat ze niet volledig in orde was. Ik nam haar temperatuur en verschoot wel wat: 38,2°C. Koorts dus.. Mijn arm piepke was ziek geworden. Uiteraard hoorde ik wel dat ze al een aantal dagen wat meer hoestte en we waren ook al even bezig met haar neus uit te spuiten maar ik had hier verder nog niet bij stil gestaan. Ik gaf Janne een supo, ze kreeg een flesje maar gaf jammer genoeg wel wat over. Uiteindelijk ging ze in haar bedje maar sliep ze toch niet zo goed. Gelukkig was 's morgens haar koorts wel gezakt. Echter gaf ze ook telkens over bij de volgende flessen en toen begon ik me wel wat zorgen te maken. Na contact opgenomen te hebben met Kind&Gezin nam ik toch het besluit om een afspraak te maken met de huisarts. Ik wou het niet op mijn geweten hebben dat onze kleine meid ziek was en dat we haar niet de beste zorgen hadden gegeven. Gelukkig mocht ik om half 5 langs gaan. En ja hoor, daar viel het verdict: een virus had onze kleine meid te pakken. De oogontsteking was al een voorteken en het had zich echt wel doorgezet. Het overgeven werd veroorzaakt door de snotjes die ze inslikt in plaats van weg snuit zoals wij het zouden doen. Resultaat: neusdruppeltjes en Protectis om haar darmpjes te ontsmetten. Want ja, wrijven met die handjes in de ogen, hup, dat vuistje in de mond... Niet echt de ideale situatie om te genezen van een verkoudheid. Gisterenavond kregen we echt wel medelijden met haar. Ze had 100 ml minder gedronken dan de dag ervoor, wat (met in het achterhoofd het feit dat ze minder aankomt) wel wat zorgwekkend was. Ik nam haar bij mij en ik merk plots dat ze begint te kokhalzen. En ja hoor, een grote gulp melk over mij. Er zat een boertje vast waarbij een heleboel melk mee kwam. Ik sprong vlug de douche in (ja, zo nat was ik) en nam ze erna terug bij mij. Uiteindelijk had ze een halfuur rechtop gezeten en ze viel echt wel in slaap dus ik legde haar in haar bedje. Nog geen 5 minuten later gaf ze weer een heleboel over, deze keer met kracht. haar slaapzakje volledig nat. Ook deze ochtend was dit het geval, opnieuw had ze eerst op mij overgegeven en daarna nog eens in haar bedje. Die hoorde ik echter aankomen en ik hield mijn hand al voor haar mond maar er zat zoveel kracht achter dat het er gewoon over vloog. Tetradoek onder haar kletsnat, zijkant van de co-sleeper nat, mama terug nat... Laat ons hopen dat dat kleine prutske rap genezen is want het is echt wel zielig om haar zo te zien.. Gelukkig zijn er ook nog toffe momentjes en met de foto's hieronder laat ik jullie even mee genieten. Want hoe schattig is het als zo'n baby'tje op de handjes sabbelt en kleine geluidjes begint te maken. Mijn moederhart smelt... Vrijdag was het eindelijk zo ver: ons weekendje Center Parcs! Hier ging een drukke week aan vooraf dus we waren blij als we konden vertrekken. Eerst en vooral was deze week de week waarin ik Janne ging leren om overdag dutjes te doen in haar eigen kamer. Gelukkig was dit een succes! We legden haar babynestje in dat bed waardoor ze niet het gevoel had dat ze in zo’n gigantisch bed lag. Ze viel in mijn armen in slaap en hop, Ze deed een dutje van een uur, iets wat ze nog nooit gedaan had overdag in haar park. We waren vertrokken. Niet alle dutjes zijn even lang en voorlopig leg ik ze er steeds al slapend in maar het is toch een vooruitgang. Deze week zal wat moeilijker worden, haar moe maar wakker neerleggen... Wish me luck, tips zijn altijd welkom! Op donderdag hadden Janne en ik de sessie babymassage. Hier had ik al een hele tijd naar uitgekeken. Ik dacht; zo’n brave baby, die gaat daar zeker van genieten. Had ik me daar even in vergist... Zoals je waarschijnlijk in de vorige berichten kon lezen weet je dat Janne een uitslaper is. Ik moest ze dus donderdag om half10 wakker maken om haar aan te kleden, we moesten om 10 uur in Assenede zijn. Eens toegekomen had ik een wakkere, vrolijke baby. Bon, uitkleden maar en daarna een woordje uitleg. Maar toen, toen liep het mis. Ik had 10 minuten daarvoor nog maar gezegd wat voor een brave baby ik had en daar waren de eerste ‘neut’geluidjes al. Janne had namelijk helemaal geen zin om op haar rugje te liggen. Ze was moe en wou liever heel dicht bij mama zijn. Bij de hoofdmassage hebben we nog even doorgezet maar toen ik aan haar lijfje moest beginnen was het op... Janne begon te huilen en de enige manier om haar stil te krijgen was door haar dicht bij me te nemen. Niet ideaal als je moet masseren natuurlijk. Nadat ze bij elke poging om haar neer te leggen - ook al sliep ze - begon te wenen was het duidelijk: ik zal gewoon goed opletten en we proberen het thuis wel eens. Na ongeveer een kwartiertje was ze goed aan het slapen, een powernapje. Toen we de rug moesten masseren mocht ze op haar buikje liggen en dat vond ze wel prettiger. Aleja, voor 10 minuten dan toch want ook daarna kwamen de tranen. Huidhonger, you say? Uiteindelijk heb ik me dan maar zelf neergelegd en Janne op mijn buik gelegd en zo gemasseerd. Dat was wel een succes! We proberen de technieken binnenkort thuis nog eens, wie weet kan ze er dan wel van genieten (als ze uitgeslapen is). Vrijdagnamiddag kwam voor de voorlaatste keer onze kraamzorg. Ideaal, zo kon ik boodschappen doen en valiezen maken terwijl zij met Janne bezig was. En wat een boel gerief moest er mee! Rond kwart over 3 zijn we de auto beginnen inladen en rond kwart voor 4 konden we eindelijk vertrekken, richting Port Zélande. Onze koffer zat helemaal vol: kleren voor ons, kleren voor Janne, haar babynestje + lakens, eten, haar speelkleed, haar wipper, ... Je kan het zo gek niet bedenken of we hadden het mee. Gelukkig heeft Jonas een grote auto, zag je ons al met 2 auto’s rijden? We hadden een vlotte autorit, Janne liet haar af en toe eens horen maar toen we toekwamen lag ze vrolijk rond te kijken. We konden richting ons huisje gaan. Daar toegekomen waren we misschien licht teleurgesteld, het huisje bleek een pak kleiner te zijn dan dat ik initieel had gedacht. Ook hadden we zowel een babybox als babybed gevraagd maar op onze slaapkamer stond enkel een reisbed klaar. Wij dus gebeld naar de receptie en het zou nagebracht worden. Ik was boven toen Jonas de deur open deed en wat bleek; de box was ook gewoon een reisbed... Niet echt handig dus! Gelukkig hadden we een wipper en speelkleed mee alsook haar reismand waar ze in kon slapen overdag. ‘S avonds zijn we even gaan verkennen, hebben we iets gegeten in ons huisje en rond 11 uur gaan slapen (dan was het tijd voor een flesje). Jammer genoeg was er geen bad. Maar ik bedacht al snel een oplossing: we nemen Janne mee onder de douche! En wat genoot ze daarvan. De stralen water die op haar vielen, daar had ze echt wel deugd van. Goed om weten want ze begint uit haar babybadje te groeien... Janne was precies wel erg moe van de reis. Ze sliep tot 4 uur en wou dan een fles, sliep erna tot 8 uur en wou terug een fles en sliep daarna nog verder tot half 12. Jonas en ik zeer gelukkig want ook wij lagen tot half 11 in bed. De planning voor die dag: wandelen - zwemmen - eten. En vooral, genieten! We gingen na het ontbijt/brunch een wandeling maken. Echter liep dit niet helemaal zoals voorzien: het regende... Oké, verandering van plan: we gaan zwemmen! Voor iemand die alles graag gestructureerd heeft was dit een kleine aanpassing in de planning. Maar ik was vertrokken met die mindset dat ik het allemaal over mij ging laten komen, we zien wel. Eens in het zwembad aangekomen (met een hele volksverhuizing aan materiaal) kozen we een cabine met verzorgingstafel. In het zwembad zelf staan boxen voor baby’s, wat ook erg handig is. We hadden Janne haar reiswieg mee en die paste perfect in die box. En toen was het tijd om te zwemmen! Ik bespaar jullie een hele beschrijving maar in plaats daarvan laat ik jullie even mee genieten! Een echt succes! Janne zwom, sliep en was een vrolijke baby, een echte waterrat. We bleven tot 3 uur in het zwembad zodat we haar om 4 uur een fles konden geven, we hadden namelijk om half 6 een reservatie om te eten.
Van dat etentje hebben we ook genoten. Janne lag in haar buggy vrolijk te kijken naar ons terwijl we aten, deed zelfs een halfuur een dutje maar deed ook haar broekje vol. Kortom, een geslaagde avond. We hadden echter geen zin om tot 12 uur wakker te blijven voor de fles dus hadden we beslist om Janne in bed te stoppen na haar douche en fles van 8 uur. Jonas en ik speelden dan nog wat spelletjes en kropen om 10 uur ook ander de lakens. Janne had hier geen problemen mee. Echter moesten we er wel om 2 uur uit voor een fles, dat was wat minder. Wat ik wel heb geleerd is om Janne niet naast mij te hebben in bed. De slaapkamer was zodanig klein dat haar bed niet naast ons kon. Dit was dus al een eerste stap naar het slapen in haar eigen bed ‘s nachts. Op zondag was het tijd om alles op te ruimen, we lieten Janne zolang mogelijk liggen in bed. Rond 11 uur zat alles in de auto en was het tijd om Janne wakker te maken. Maar nee hoor, daar had zij nog niet veel zin in. Jonas ging ze halen en ze sliep rustig verder. Dan maar met pyjama en al in de maxi-cosi naar het zwembad! We genoten opnieuw van een toffe zwempartij en keerden rond 3 uur huiswaarts. Want ja, met die storm wist je maar nooit. Thuis waren we zo vermoeid van een weekendje ontspannen dat Janne en ik beiden een middagdutje van ongeveer een uur hebben gedaan, wat deed dat deugd! Een geslaagd weekendje dus. Hier nog enkele tips voor als je met je baby op weekend gaat:
Donderdag is het weer tijd voor Janne haar vaccinaties. We zijn blij dat we nog eens op controle mogen want Janne weent de laatste tijd tijdens haar avondflesjes. Waarom weten we niet, het enige wat ik kon ontdekken waren witte bolletjes op haar tandvlees. Al wandelend eten is geen probleem maar als we terug zitten krijst ze het huis bijeen. Gelukkig hebben we heel wat lieve mensen in onze vriendenkring die met ons mee op zoek gingen naar het probleem. Echter is er nog geen uitsluitsel. Ik hou jullie op de hoogte! Bedankt om wekelijks mijn blog te lezen. Vooral na mijn vorige post, die was niet gemakkelijk om te schrijven (vandaar dat het nu wat langer had geduurd). Jullie steun doet heel veel deugd! In de knoop, dat zijn de woorden die het best beschrijven hoe ik me op dit moment voel. In de knoop met mezelf maar ook nog steeds met het moederschap.
Begrijp me niet verkeerd, ik zie mijn dochter ontzettend graag maar ik blijf nog steeds dat gevoel missen, ondanks dat ze nu al bijna 10 weken oud is. Voor mij lijkt het nog steeds alsof ik al 10 weken aan het babysitten ben en dat ze binnenkort dat klein prutske dan wel weer komen halen. En ik stel mezelf dan soms de vraag: Wat als ze ze inderdaad zouden komen halen, hoe zou ik me daarbij voelen? Op dit moment zegt mijn gevoel dat ik het er wel even mee moeilijk mee zou hebben maar dat het leven dan ook gewoon verder zal gaan. Schaam ik me hiervoor? Ontzettend! Ik wil niks liever dan de indruk krijgen dat mijn dochtertje ergens achter laten het laatste is wat ik wil doen. En toch... Vorige week woensdag was een hele drukke dag en heb ik Janne voor de eerste keer bij meme en pepe gebracht. Ik had een sollicitatiegesprek (ik heb de job :D), moest naar de osteopaat met Janne en boodschappen doen voor de babyborrel. Ik bracht ze bij de meme en pepe, gaf uiteraard wel uitleg, nam afscheid, deed de deur achter me dicht en voelde me... vrij? Ik weet niet of dat het juiste woord is maar ik denk dat het er toch dicht tegen aan leunt. Ik spendeer elke minuut van elke dag met die lieve dochter van mij en op dat moment was ik precies 'blij' dat ik even een momentje had waarop ik niet van uur tot uur leefde voor dat flesje, of eens niet moest nadenken hoe ik haar ontplofte kakpamper zou aanpakken, of hoe ik ze deze keer in slaap zou wiegen omdat de dutjes overdag nog steeds zo kort zijn.. Ik was wel blij toen ik haar terug zag en vond het fijn om ze daar zo in haar park te zien liggen. Maar als ik dan verhalen hoor van mama's die uren wenen als ze hun kindje ergens achter laten en aan niets anders kunnen denken dan voel ik me wel soms schuldig, want zo wil ik me ook voelen. Gisteren liet ik Janne dan even bij oma en opa. Zelfde verhaal: haar afgezet, uitleg gegeven, in slaap gewiegd en vertrokken. Mijn enige taakje: naar de kinesist en thuis wat opruimen. En ook hier was ik even opgelucht dat ik het huis kon opruimen na de babyborrel zonder dat ik om de zoveel tijd in het park moet kijken om te zien of ze nog slaapt of niks nodig heeft. Ik kon een aflevering van mijn serie kijken zonder die elke 10 minuten op pauze te moeten zetten.. Soms ben ik dan jaloers op Jonas, aan wie ik zie dat hij wel volledig dat papagevoel heeft. Ik vind het ook moeilijk om er met hem over te praten want ik wil niet dat dit een kloof tussen ons zal brengen. Ik vind het ook moeilijk om mensen hierover te vertellen, vandaar dat ik het in mijn blog schrijf. Ik heb namelijk schrik dat ze mij anders gaan bekijken. Want ja, zo ben ik wel, nog steeds schrik over wat anderen van me zullen denken. Wie kan me helpen en heeft goede tips om dat 'mamagevoel' toch wat te kweken? Laat gerust iets weten via de reacties of het contactformulier... Voor de rest gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Jonas gaat werken en ik probeer een aantal toffe dingen te plannen. Ik heb onder andere week Janne haar kids-id besteld voor ons weekendje naar Center Parcs, heb een bezoekje gekregen van 2 collega's van vorig jaar en we hebben een babyborrel gehad. Een tip voor toekomstige mama's: organiseer je babyborrel als je nog in moederschapsverlof bent. Zo'n dag is ontzettend vermoeiend en je kan het zeker en vast gebruiken om even te recupereren. Gelukkig was Janne super flink tijdens haar feestje. Tijdens de voorbereidingen ging het wat moeilijker, ze was moe maar kon de slaap niet echt vatten (we waren ook vroeger wakker dan normaal) maar vanaf het moment dat het volk toekwam werd ze vrolijke Janne en lag daar maar wat in het rond te kijken. Wat wil je, met al die nieuwe gezichten. Nu is het vooral uitkijken naar dat weekendje volgende week, ik hoop dat, door samen toffe dingen te doen, ik een hechtere band kan creëren met mijn kleine pateeke. Want ik zie dat dutske ontzettend graag en ze verdient alle liefde die ze maar kan krijgen. |