Zo ziet ons leven er de laatste dagen uit. Sinds mijn vorig blogberichtje is Janne haar verkoudheid verergert. Uiteindelijk had ik de donderdag in de krokusvakantie beslist om toch met haar naar de huisarts te gaan. En ja hoor, een virus had ons klein prutske te pakken. Resultaat: neusdruppels, neus uitspoelen, ... Allemaal dingen die ons kleine meid helemaal niet zo leuk vindt. Ook haar oogjes zaten vol etter van die verstopte traankanaaltjes en eens we daar aan begonnen zette ze haar keel helemaal over. Ondertussen bleven de flessen er af en toe uitkomen, dit meestal 's avonds. Ik begon al schrik te krijgen om te gaan werken want zelf begon ik ook wel wat te hoesten (en in tijden van Corona is dit natuurlijk niet zo handig).
Uiteindelijk was het dan op 2 maart zover: mijn eerste werkdag. Gelukkig sliep Janne mooi tot 7 uur zodat ik ze daarna een fles kon geven en rond kwart voor 8 in de crèche kon afzetten. Gelukkig hadden ze me verteld dat ik gerust een berichtje mocht sturen als ik ongerust was. Dit had ik beter niet gedaan... Ik kreeg namelijk als antwoord dat ze overgegeven had, maar dat het voor de rest wel ok was. Tot ik een halfuur daarna telefoon kreeg: ze had voor de tweede keer overgegeven en ze maakten zich toch wat zorgen, of het geen goed idee was om toch nog eens naar de dokter te gaan. Zo gezegd , zo gedaan: Een afspraak gemaakt bij de huisarts. Gelukkig kon ik er diezelfde avond nog terecht. Ik ging haar ophalen in de crèche en we reden rechtstreeks door naar de dokter. Haar longen klonken al wat beter dan de week ervoor maar ze hoorde nog wel slijm. Positief was wel dat ze geen koorts had (oef!). Er was nog 1 iets dat we konden proberen: aerosol. Oh nee... Ik begon al volledig te panikeren want uiteraard had ik alle horrorverhalen hierover al gehoord: krijsende baby's die dat maskertje niet konden verdragen en een kwartier lang hun keel open zetten. Maar, als jullie Janne al een beetje kennen ondertussen, zullen jullie wel weten wat er volgt... Janne maakte hier helemaal geen probleem van. Integendeel, de eerste paar keren had ze wel een fopspeen nodig maar daarna viel ze zelfs in slaap tijdens de aerosol. Echter was het zo dat ik woensdagochtend haar de aerosol had laten doen ongeveer een halfuur voor haar fles, niet bij stil gestaan dat ze hierna natuurlijk een gigantische hoestbui ging krijgen. Je kan het al raden: Ze kreeg een hoestbui tijdens haar fles en de volledige inhoud van haar fles kwam er terug uit, helemaal over mij. Jammer genoeg was ik dus al volledig klaar om te gaan werken en mocht ik me nog gaan omkleden ook. Ik had net geen tijd om te douchen want anders had ik dat wel gedaan. Ik had Janne vluchtig in haar maxi-cosi gezet die al klaar stond in de zetel. MAAR.... Op het moment dat ik van de trap naar beneden kwam hoorde ik geneut van in de woonkamer. Mijn grootste nachtmerrie was waarheid geworden: Janne had gewiebeld in haar maxi-cosi en die was in de zetel scheef gevallen waardoor zij eruit was gevallen, in de zetel met haar voetjes over de rand. Ik stond aan de grond genageld, ik begon volledig te panikeren! Wat voelde ik me op dat moment een slechte mama. Ik zat echter in de rush om naar mijn werk en de crèche te vertrekken dus ik nam ze vlug even bij mij om te troosten, deed haar een nieuwe t-shirt aan hop, we waren weg. Maar toen kreeg ik mijn klop, op weg naar het werk. Ik belde Jonas, huilde tranen met tuiten en had toch even nodig om te bekomen. Gelukkig kon ik mezelf kalmeren door me eraan te herinneren dat dit wel eens kon gebeuren en dat er niks ernstig aan de hand was, het was een onoplettendheid en ik zou diezelfde fout zeker niet meer opnieuw maken. Al was ik toch blij dat ik haar de woensdagnamiddag dicht tegen me kon houden. Ondertussen bleef terloops de melk er regelmatig uitkomen en gelukkig kwam de vroedvrouw op woensdagnamiddag langs om haar te wegen. Jammer genoeg gaat het niet het gewenste resultaat. Ze was nog steeds blijven hangen op het zelfde gewicht, 5 kg en 450 g. Samen gingen we op zoek naar hoe dit zou kunnen komen. Wat vonden eigenlijk maar een mogelijk oplossing: het virus was nog steeds in haar lichaam en het huishouden waardoor ze nog steeds niet aankwam en haar lichaam alle voedingsstoffen nodig had om tegen dat virus te vechten. We zouden dus nog even op onze tanden moeten bijten... Ondertussen in het leven niet gewoon verder. Janne ging naar de crèche, ik en Jonasgaan werken en ‘s avonds konden we genieten van onze kleine meid want eerlijk gezegd, ik geniet dubbel en hard van haar nu ik aan het werk ben. Ik heb het gevoel dat ik nu veel meer aan haar heb. Ik Kijk er nu naar uit om haar flesje te geven, in plaats van dat ik er tegen op zie. Het is fijn om haar zo te zien groeien, als we haar ophalen in de crèche komt ze ons met een brede glimlach tegemoet in de armen van de onthaalmoeder. Echter zijn we deze week nog steeds aan het sukkelen. Nu is het zelfs zo dat als je overgeeft, het een dikke
1 Comment
|