In de knoop, dat zijn de woorden die het best beschrijven hoe ik me op dit moment voel. In de knoop met mezelf maar ook nog steeds met het moederschap.
Begrijp me niet verkeerd, ik zie mijn dochter ontzettend graag maar ik blijf nog steeds dat gevoel missen, ondanks dat ze nu al bijna 10 weken oud is. Voor mij lijkt het nog steeds alsof ik al 10 weken aan het babysitten ben en dat ze binnenkort dat klein prutske dan wel weer komen halen. En ik stel mezelf dan soms de vraag: Wat als ze ze inderdaad zouden komen halen, hoe zou ik me daarbij voelen? Op dit moment zegt mijn gevoel dat ik het er wel even mee moeilijk mee zou hebben maar dat het leven dan ook gewoon verder zal gaan. Schaam ik me hiervoor? Ontzettend! Ik wil niks liever dan de indruk krijgen dat mijn dochtertje ergens achter laten het laatste is wat ik wil doen. En toch... Vorige week woensdag was een hele drukke dag en heb ik Janne voor de eerste keer bij meme en pepe gebracht. Ik had een sollicitatiegesprek (ik heb de job :D), moest naar de osteopaat met Janne en boodschappen doen voor de babyborrel. Ik bracht ze bij de meme en pepe, gaf uiteraard wel uitleg, nam afscheid, deed de deur achter me dicht en voelde me... vrij? Ik weet niet of dat het juiste woord is maar ik denk dat het er toch dicht tegen aan leunt. Ik spendeer elke minuut van elke dag met die lieve dochter van mij en op dat moment was ik precies 'blij' dat ik even een momentje had waarop ik niet van uur tot uur leefde voor dat flesje, of eens niet moest nadenken hoe ik haar ontplofte kakpamper zou aanpakken, of hoe ik ze deze keer in slaap zou wiegen omdat de dutjes overdag nog steeds zo kort zijn.. Ik was wel blij toen ik haar terug zag en vond het fijn om ze daar zo in haar park te zien liggen. Maar als ik dan verhalen hoor van mama's die uren wenen als ze hun kindje ergens achter laten en aan niets anders kunnen denken dan voel ik me wel soms schuldig, want zo wil ik me ook voelen. Gisteren liet ik Janne dan even bij oma en opa. Zelfde verhaal: haar afgezet, uitleg gegeven, in slaap gewiegd en vertrokken. Mijn enige taakje: naar de kinesist en thuis wat opruimen. En ook hier was ik even opgelucht dat ik het huis kon opruimen na de babyborrel zonder dat ik om de zoveel tijd in het park moet kijken om te zien of ze nog slaapt of niks nodig heeft. Ik kon een aflevering van mijn serie kijken zonder die elke 10 minuten op pauze te moeten zetten.. Soms ben ik dan jaloers op Jonas, aan wie ik zie dat hij wel volledig dat papagevoel heeft. Ik vind het ook moeilijk om er met hem over te praten want ik wil niet dat dit een kloof tussen ons zal brengen. Ik vind het ook moeilijk om mensen hierover te vertellen, vandaar dat ik het in mijn blog schrijf. Ik heb namelijk schrik dat ze mij anders gaan bekijken. Want ja, zo ben ik wel, nog steeds schrik over wat anderen van me zullen denken. Wie kan me helpen en heeft goede tips om dat 'mamagevoel' toch wat te kweken? Laat gerust iets weten via de reacties of het contactformulier... Voor de rest gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Jonas gaat werken en ik probeer een aantal toffe dingen te plannen. Ik heb onder andere week Janne haar kids-id besteld voor ons weekendje naar Center Parcs, heb een bezoekje gekregen van 2 collega's van vorig jaar en we hebben een babyborrel gehad. Een tip voor toekomstige mama's: organiseer je babyborrel als je nog in moederschapsverlof bent. Zo'n dag is ontzettend vermoeiend en je kan het zeker en vast gebruiken om even te recupereren. Gelukkig was Janne super flink tijdens haar feestje. Tijdens de voorbereidingen ging het wat moeilijker, ze was moe maar kon de slaap niet echt vatten (we waren ook vroeger wakker dan normaal) maar vanaf het moment dat het volk toekwam werd ze vrolijke Janne en lag daar maar wat in het rond te kijken. Wat wil je, met al die nieuwe gezichten. Nu is het vooral uitkijken naar dat weekendje volgende week, ik hoop dat, door samen toffe dingen te doen, ik een hechtere band kan creëren met mijn kleine pateeke. Want ik zie dat dutske ontzettend graag en ze verdient alle liefde die ze maar kan krijgen.
1 Comment
Wat een week! Sinds mijn vorige blog zijn er heel wat belangrijke dingen gebeurd en ik kan niet wachten om er meer over te vertellen.
Vorige week dinsdag was het eindelijk zover: ons bezoekje aan de osteopaat. Ik had er al zo lang naar uitgekeken. Voor mezelf, maar ook voor Janne. Eerst was het mijn beurt. Janne lag vrolijk rond te kijken terwijl ik op de tafel eens goed behandeld werd. En nodig was het zeker! Ik had een aantal plekjes in mijn nek - schouders - rug die goed geblokkeerd zaten en ook aan mijn bekken was werk genoeg. Ik bleek daar op bepaalde plekken meer pijn te hebben dan ik initieel zelf door had. Pas toen ze begon te manoeuvreren had ik pas door wat daar aan de hand was. Mijn gehele lichaam werd onder handen genomen en een halfuurtje later werd ik zowel in mijn nek als in mijn rug gekraakt. ZALIG! Wat stijve spieren had ik wel achteraf, wat niet meer dan logisch is. Toen was het de beurt aan Janne. De gehele periode dat ik op de tafel lag lag zij gezellig op de worst (een soort voedingskussen). Jonas was ondertussen ook toegekomen dus op zijn armen had ze ook even gelegen. Toen mocht zij op de tafel. Zoals we ze kennen lag ze eerst even vrolijk rond te kijken, het deed haar helemaal niks. De osteopate nam haar even op en ook dat vond ze helemaal niet erg. Tot ze terug moest neerliggen. En toen was het hek helemaal van de dam. Janne zette haar keel open en zou ze niet meer dicht doen tot ze haar terug opnam. En ohja, vanaf het moment dat ze nog maar het gevoel had dat ze niet meer op die tafel lag stopte het wenen. Raar wezentje, die dochter van ons. De osteopate manipuleerde op een voorzichtige manier en voelde niet zo veel verdachte dingen. Een plekje op haar buik die zou verklaren waar de darmpjes vandaan kwamen en een plekje in haar nek dat een beetje vastzat waar de verklaring zat voor het teruggeven en terugslikken van haar melk. Maar echt reflux? Nee, dat konden we nu (gelukkig) wel uitsluiten. Janne was klaar en we legden haar terug in haar autostoeltje. En ja hoor, ze lag nog niet neer of was al in een diepe slaap gevallen. Zowel de behandeling als het krijsen waren voor haar natuurlijk reuze vermoeiend en dat zouden we 's avonds ook nog wel merken, ze was namelijk heel erg moe. Nu zijn jullie waarschijnlijk benieuwd naar onze ervaring achteraf. Wel, ik kan jullie vertellen dat ik alvast overtuigd ben maar Jonas nog niet helemaal. Ik merk overdag dat de krampjes al heel wat beter zijn. Dit kan natuurlijk ook wel met haar leeftijd te maken hebben, de piek is nu wel gepasseerd. Waar we voordien soms 4 keer per dag haar druppeltjes moeten geven is dit nu meestal maar 1 keer meer. Ook de melk teruggeven is pakken beter. Sinds vorige week dinsdag is het nog maar 2 keer voorgevallen. En ondertussen zijn we ook te weten gekomen dat Janne kan boeren! Na elk flesje komt er een mooie boer (uiteraard natuurlijk niet altijd als Jonas haar een flesje geeft, waardoor zijn overtuiging nog wat achter blijft) en je merkt dat ze ook minder last heeft van lucht die blijft vastzitten. De hik heeft ze wel nog regelmatig, al maak ik me daar nu ook wel minder zorgen over. Donderdag hebben we nog een vervolgafspraak, ik ben eens benieuwd... Deze donderdag was het dan tijd voor een volgend belangrijk moment: de eerste spuitjes. Spannend! Eerst was het tijd om te meten en te wegen. We kwamen te weten dat Janne 4,920 kg woog en 61,2 cm lang was. Een klein reusje. We gingen binnen bij de dokter en die stelde zich wel wat vragen over die lengte. Die gaf op de curve namelijk een rood kruisje aan. Dat is de lengte van een baby van 3 maand. Hop, opnieuw meten. Toen kwamen we uit op 60 cm, oef! Maar de dokter moest wel toegeven dat ze inderdaad groot is. Janne werd volledig onderzocht en werd goedgekeurd! Ik kon ook mijn vragen stellen over het melk teruggeven (geen probleem, zolang ze geen pijn heeft) en over haar hazenslaapjes overdag (ook geen probleem, babytjes kunnen dat nu eenmaal doen en zolang ze geen indruk geven dat ze moe zijn hoef ik me hier dus ook geen zorgen over te maken). Ondertussen mochten we ook overschakelen naar flesjes van 150 ml, al moesten we niet meteen verwachten dat ze deze volledig opdrinkt. Als ze hier al 120-130 ml uit opdrinkt is het veel, dit kon ze namelijk nooit uit haar kleinere flesjes krijgen. En toen was het zover! Eerst kreeg ze haar siroopje voor het rotavirus, dit is een virus dat bij kleine kindjes een serieuze buikgriep kan veroorzaken. De dokter begon met het geven van de druppeltjes en gaf ondertussen wat uitleg. Net toen ze op het punt kwam dat ze zei: Het zou wel eens kunnen dat ze een beetje .... Gaf Janne een heleboel melk over! Er zat heel wat kracht achter en het hand, arm, horloge en handdoek van de dokter waren volledig ondergekotst. Ze maakte haar zin af: een beetje melk teruggeeft. Grappig vond ik het wel maar tegelijkertijd ook wel een beetje zielig. Gelukkig had dit geen effect op de werking, de druppeltjes worden opgenomen via de mond. Na nog een keer overgeven had ze uiteindelijk alle druppeltjes binnen en was het tijd voor deel 2: de spuitjes. Ik had me mentaal voorbereid op wat er zou komen maar al bij al viel het echt goed mee! Uiteraard is Janne geen wonderkind en begon ze even goed te krijsen maar de dokter was zeer efficiënt en op nog geen halve minuut tijd waren de 2 spuitjes gegeven. Ik nam haar terug bij mij en hop, de tranen waren alweer weg. Janne mocht terug aangekleed worden. We kregen van de dokter nog een complimentje over hoe braaf onze dochter wel was, moesten dan nog 5 minuutjes in de wachtzaal blijven zitten (om eventuele reacties op de spuitjes direct te kunnen behandelen) en mochten daarna vertrekken. Je kan het uiteraard al raden: Janne was direct in slaap gevallen. Ook zaterdag was voor ons een dag van nieuwigheden. Ik had namelijk vorige week tweedehands een babyfloat gekocht. Dat is een zwemband die je aandoet rond de nek van je baby waardoor die wat kan ronddobberen in het water. De kans dat je baby koud krijgt is heel klein en ze kunnen hun volledige lichaam bewegen. Aangezien we in februari op weekend gaan naar Center Parcs leek ons dit ideaal voor een zwemuurtje. En omdat ik zo'n planner ben wou ik dit uiteraard eens uitgeprobeerd hebben. Jonas ging in de Kruidvat om zwemluiers (wij hadden die van het merk van Kruidvat zelf, heel goede pasvorm en een leuk motiefje. Klein nadeel: er bleef wel wat water in staan) en een uurtje later was Janne wakker en konden we in bad. In het begin merkten we wel dat ze er nog wat aan moest wennen maar geleidelijk aan zag je wel dat ze ervan genoot. Ook hebben we even getest wat ze deed onder de sproeier van het bad en ook dat vond ze wel een aangename ervaring. Zolang ze geen koud had was er helemaal geen probleem voor haar. Uit bad komen gaf echter wel dezelfde drama zoals altijd maar hey, dat zijn we ondertussen ook al gewoon. 's Avonds hadden we een beu uur om haar eten te geven: 9 uur. Dat wou zeggen dat we dus haar volgende flesje om 1 uur 's nachts moesten geven maar ik was heel erg moe en zag dat dus niet zitten. Dus hebben we voor de eerste keer geprobeerd om haar flesje te geven en haar direct erna in haar bedje te leggen. Jonas ging met haar naar boven en lag eerst nog een tiental minuutjes met haar op zijn buik (eerst direct het bed geprobeerd maar dat was een slecht idee). Toen was ze in slaap gevallen maar hadden we probleempjes met de babyfoon. Zolang die niet opgelost waren konden we dus niet naar beneden. Uiteindelijk kregen we dit in orde en ja hoor, Janne sliep lekker verder. Mama en papa konden dus in de zetel even genieten van elkaar en van een dochter die in haar bedje op ons kamer lag te slapen. Het enige nadeel kwam 's nachts: Janne kwam om de 4 uur vragen om haar flesje in plaats van de normale 5-6 uur. Maar hé, je kan niet alles in 1 keer willen. Ondertussen bleef ik ook maar nadenken over dat "mama" gevoel. Ik vertelde nog eens tegen de kraamzorg hoe ik me voelde en ze zei dat dit wel nog zou groeien. Maar toen ik met mijn mama terug thuis kwam na het doen van wat boodschappen zag ik hoe Janne zo mooi aan het lachen was naar haar en toen kreeg ik voor het eerst een traan! Dit was even een raar momentje maar wie weet zal het gevoel stilaan groeien. En zo niet blijf ik toch maar verder doen zoals ik bezig ben, mamagevoel of niet. Zoals de titel van deze post het zegt: alles gaat zijn gewone gangetje. Jonas is nu reeds zijn tweede week gaan werken en dat was toch wel even wennen. Ik ben het nu namelijk gewoon om alleen te zijn met Janne overdag, alleen voor haar te zorgen. Af en toe heb ik wel wat nood aan volwassen contact, Zo'n hele dag praten tegen een baby is nu niet bepaald uitdagend. Het alleen zijn met haar overdag zorgt er wel voor dat ik iets 'territorialer' word... Ik begin moeite te hebben om het af te geven. Als iets niet verloopt zoals ik het normaal gezien doe, word ik er al snel gefrustreerd door. Al zou dat ook wel iets kunnen te maken hebben met mijn hormonen. Ik ben namelijk vorige week woensdag terug ongesteld geworden, 7 weken na mijn bevalling. Ik merkte dat mijn hormonenhuishouding helemaal overhoop lag. De gynaecoloog had het aangegeven na mijn controle, dat het niet zo lang meer op zich liet wachten, en gelijk had ze! Al was die eerste dag toch wel even verschieten. Het leek namelijk alsof ik terug in arbeid was! De pijn die ik voelde door het ongesteld zijn was exact de pijn die ik voelde toen ik voorweeën had en dat was niet zo aangenaam. Voor mijn bevalling wist ik niet meer hoe het voelde om die pijn te hebben, na mijn bevalling zou ik die pijn liever niet al te veel meer voelen. Maar bon, weer een mijlpaal die we voorbij zijn. Het is namelijk een teken dat alles vanbinnen terug in orde aan het komen is.
Met Janne gaat het heel goed. Ze blijft 's nachts mooi slapen, we komen regelmatig buiten met haar en krijgen stilletjes aan een ritme. De voormiddagen zorgen voor genoeg slaap, het is geen uitzondering dat ze nog tot 1 uur in haar bedje ligt (met flesjes tussendoor, uiteraard). In de namiddagen is ze wat meer wakker, en als ze dan slaapt is het meestal op mij. Als je haar dan in een koud park legt zijn we volledig bij af! Gelukkig hebben we nu terug een kersenpitje (remember, ik had het in de wasmachine gestokken *eye roll*) en kunnen we dat gebruiken om haar park op te warmen. Eens ik merk dat ze terug in slaap aan het vallen is steek ik haar in een inbakerdoek, Zo kan ze zichzelf niet wakker schudden want de armpjes en beentjes zwieren regelmatig in de lucht. Terwijl ik deze blogpost typ is ze terug een dutje aan het doen, happy mommy here! (noot: tegen het einde van de blogpost was ze weer wakker...) Vorig weekend hadden we nog eens een slechte nacht, met de nadruk op slecht! Rond 11 uur had ze haar laatste flesje gekregen, ze lag rond kwart voor 12 in haar bedje. Ik val meestal niet direct in slaap, want niks is zo frustrerend als in slaap vallen en dan terug wakker moeten worden. Rond half 1 hoorde ik lichtjes gekreun. Dit gebeurt regelmatig dus ik maakte me hier niet direct zorgen over. Toch bleef dit een kwartiertje aanhouden dus ik nam ze uit haar co-sleeper en legde haar op mij. Ze lag wat te draaien en te keren maar viel uiteindelijk toch in slaap. Ik legde haar dus terug in bed. 2 keer heb ik dit nog gedaan, waarna ze begon te wenen terwijl ze op me lag. Geen idee waarom... Ik probeerde van alles: haar op mijn schouder leggen, voorover hangen, tegen mijn knie, op haar rugje kloppen, rondwandelen, ... Ik herkende het kreuntje namelijk: er zat wat lucht vast. Maar niks mocht baten. Tot het ondertussen al 2 uur 's nachts was en er 3 ontzettende luide boeren uitkwamen! Haar maagje moet vol gezeten hebben met lucht, niet moeilijk dat ze zo aan het huilen was. Na die boeren was het echter nog niet beter dus hebben we haar een flesje gegeven. Ik kon me namelijk wel voorstellen dat ze zo'n honger had van te krijsen. Zo gezegd, zo gedaan, het flesje ging vlot naar binnen. Toch bleef ze nog wat lastig waardoor Jonas haar na het flesje op zijn arm legde. Ik zei nog tegen hem dat dit waarschijnlijk te vroeg was, dat ze melk zou terug geven. En ohja, daar vloog de melk! Een kletsnatte t-shirt van papa en pyjama van Janne waren het gevolg. We mochten dus om kwart voor 3 Janne wassen en omkleden. Gelukkig wisten we nu wel dat de melk eruit was. Ik legde haar terug in haar bedje en gelukkig beterde het wel. Maar dan kwam de hik! En terwijl ze aan het hikken was hoorde ik één van de luidste scheten die ze al gelaten had. Ik wist direct hoe laat het was. Om kwart over 3 mocht ik dus nog beginnen met een dikke kakpamper te verversen... Gelukkig was ze om half 4 in slaap gevallen waarna ze tot half 10 geslapen had, oef! We hadden namelijk een vermoeiende dag voor de boeg (brunch + receptie op de scouts tot 's avonds). Ze deed het daar super flink! Ze sliep nog een hele voormiddag en in de namiddag was ze vrolijk wakker. 's Avonds even bij papa in de draagdoek en in haar reismand en hop, de avond was weer aangebroken. Om 12 uur kreeg ze haar laatste fles en Janne sliep door tot half 9! Als dat geen luxe is :D Ook deze week wordt een drukke week. Vandaag begon ik met mijn eerste sessie bij de kinesist! Ik was even vergeten hoe het voelde om buikspieren te hebben. Ook moet ik oefeningen blijven overdag, Janne zal haar ogen uitkijken ;) Ik blijf mijn bekkenbodemspieren trainen, wat heel belangrijk is! Ik heb namelijk een zin om een hele leven lang een plasje in mijn broek te doen elke keer als ik nies, lach of hoest. Morgen staat de langverwachte afspraak met de osteopaat op de planning, daar zal ik zeker over vertellen in mijn volgende post. Donderdag moeten we dan naar Kind&Gezin voor de eerste vaccinaties, mama houdt haar hartje al vast. Deze blogpost was een stukje korter maar ik ben er zeker van dat ik heel wat te vertellen zal hebben na onze afspraak bij de osteopaat en Kind&Gezin. Ik hou jullie op de hoogte. Deze week brak er opnieuw een mijlpaal in ons leven aan: Jonas ging terug gaan werken. Hij had namelijk al zijn verlof en overuren opgespaard om bij mij thuis te blijven na de bevalling. Zo hebben we de taken steeds mooi kunnen afwisselen: nacht om nacht naast haar slapen, om beurt een flesje geven, ... Maar aan alle mooie liedjes komt een einde en dus ook aan dit. En ik moet eerlijk toegeven: ondanks dat Janne er was miste ik hem wel, een volwassen persoon om mee te praten.
Zondagavond zijn we nog gezellig in de Lunch Garden gaan eten, overdag hadden we wat gespeeld met Janne haar uren om te eten zodat ze zeker om 22u haar flesje zou kunnen krijgen. Zo werd het voor Jonas niet te laat. Zo gezegd, zo gedaan: om 20 voor 10 kreeg ze een badje en daarop aansluitend kreeg ze in bed haar flesje. Jonas geeft steeds haar flesje 's avonds in bed, helpt haar om een boertje te laten (wat ze nog steeds niet goed doet) en geeft ze dan aan mij om in de slaapzak te stoppen en in slaap te vallen. En ja hoor, rond kwart voor 11 was ze vertrokken. Ik merkte aan Jonas dat hij toch wel wat zenuwen had. Tenslotte is hij meer dan 6 weken thuis geweest. We hadden er goede moed op dat Janne die nacht goed ging slapen, tenslotte ging het al enkele nachten zeer goed. MAAR... Daar hoorde ik plots geluid om half 4. Even verschoot ik: nu al? Ik stak haar tuutje in haar mond en ze viel terug in slaap. Tot half 5... Er was geen houden meer aan. Kreuntjes, zoeken met haar mondje, ... Alle hongersignalen waren aanwezig. Ik probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk in het halfdonker (in de gang brandt een klein, blauw lampje om toch iets te zien) haar pamper te verversen en haar nog wat stil te houden. Jonas zijn wekker ging namelijk pas af om kwart over 5. Maar tevergeefs, Janne haar geluidjes werden steeds luider en daar was papa wakker. Ik haastte me verder en gaf haar flesje. Het smaakte haar, dat wel. Tegen dat haar flesje uit was en ze in slaap gevallen was ging de wekker af: tijd voor Jonas om op te staan. Gelukkig kwam hij nog even gedag zeggen. De voordeur ging dicht... En daar lag ik dan: met 2 maar toch alleen. Ik had niet verwacht dat het me iets ging doen, achter blijven zonder hem. Ik voelde plots een gigantische verantwoordelijkheid. En misschien ook wel een schrik, wat als Janne nu plots begint te huilen, een hele dag lang? Wat als ik foutjes ga maken? Wat als... Rond 20 over 8 vroeg Janne een volgend flesje. Ook dit flesje heb ik nog in bed gegeven, ik was echt doodop. Gelukkig sliep ze hierna nog verder tot 11 uur. Het was tijd om op te staan! Eens beneden was het tijd voor de orde van de dag: flesjes afwassen, potjes melkpoeder vullen... En daar liep het fout! Ik had nl wat pasta opgewarmd op het kookvuur (elektrisch), dit was nog aan het afkoelen. Toen ik de poedertoren op elkaar wou schroeven vloog het potje melkpoeder uit mijn handen. 3 keer raden? Natuurlijk vloog alle poeder recht op het warme vuur! Een grote vlam op het vuur, lichte paniek in mijn ogen. Ik blies het vuur uit en goot er water over. OEF! Ik kuiste alles op en ging verder met opruimen. Tijd om de kersenpitkussens te wassen! Deze hadden namelijk een sterke geur van ze veel te gebruiken en internet raadde aan om deze in warm water te leggen en vervolgens op een kort programma in de wasmachine te steken. Voila! Tot ik 20 minuten later ging kijken naar mijn kipkep kussentje en dit volledig opgezwollen was! Blijkbaar was dat van vlaszaadjes gemaakt en dus niet bestand tegen water. Oeps... Ik dacht dan: oh, dat gaat misschien wel over in de wasmachine. Hop, samen met mijn andere kersenpit in de machine en draaien maar. Ik kwam er na 30 minuten achter dat dit het slechtste plan ooit was! Het warmtekussentje was namelijk volledig opengebarsten in de wasmachine waardoor alles onder de vlaszaadjes zat... Iets in mij zegt dat ik er precies toch nog niet klaar voor was, dat Jonas terug ging gaan werken. Na nog eens ondergekotst te zijn door onze lieve dochter was mijn dag helemaal gemaakt! Maar hé, als je dan dat lief gezichtje ziet ben je dat natuurlijk snel vergeten ;) Deze ochtend (de tweede ochtend zonder papa) ging het al wat vlotter. Ze had 's nachts wat melk teruggegeven rond 12u waardoor ze pas sliep om 1 uur. Dit zorgde ervoor dat ze geslapen heeft tot half7. Flesje binnen en verder geslapen. Tot ze om 8 uur plots begon te jammeren en te huilen. Oorzaak: een boertje dat vastzat. Eens dat er uit was ging het nog steeds niet beter, er kwamen namelijk wat krampjes achter. 3 druppeltjes Mamanatura later en de krampjes trokken weg. We sliepen nog tot 10 uur en het was weer tijd voor een flesje. Echter was ik nog steeds ontzettend moe. Ik viel bijna in slaap terwijl ik haar flesje gaf en dus was mijn beslissing rap gemaakt: we slapen nog wat verder zo meteen... En voor ik het wist schoot ik wakker om 12u ö (Ik had Janne gelukkig wel in haar bedje gelegd). Ik verschoot, keek naar Janne maar die lag nog vredig te slapen. Ik zat vol twijfels: Laat ik haar liggen? Maak ik haar wakker om mee te nemen naar beneden? Tot mijn oog op de babyfoon viel: YES! Ik sloot de babyfoon aan en liet de dochter verder slapen. Eindelijk wat me-time. Klinkt het egoïstisch als ik zeg dat ik er nood aan had? Even flesjes kunnen wassen, een sandwich eten en wat tv kijken zonder dat ik om de 3 minuten een fopspeen moest insteken of een muziekje moest opzetten. Waar ik het wel moeilijk mee had: ik hoorde haar niet ademen. Iets in mij heeft ontzettend veel schrik dat ze plots zal stoppen met ademen. Ook 's nachts kan ik wakker schieten, waarna ik toch mijn hand op haar wil leggen om te voelen of ze nog leeft... Iets waar ik jullie ook nog iets over wou vertellen: het mama-gevoel... Of het gebrek eraan. Jonas vertelde onlangs in bed dat hij het fijn vond om papa te zijn. En eerlijk gezegd moest ik hem toegeven dat ik me nog niet echt 100% mama voel. Begrijp me niet verkeerd, ik zie die kleine meid ontzettend graag en zou ze nooit meer willen afgeven! Ik ben ook heel bezorgd om haar. Maar echt mama? Nee, dat instinct heb ik nog niet. Stiekem hoop ik dat dit nog wel komt. Ik vraag me namelijk af of ik iets mis... Ik had op voorhand gedacht dat ik het moeilijk zou hebben om haar af te geven, achter te laten. Maar ik ben al naar de cinema geweest zonder haar, boodschappen gedaan terwijl ze bij de kraamzorg was... En ik had nooit het gevoel: oh nee, ik moet mijn kind achter laten. De eerste keer, bij een drink met vriendinnen, had ik het wel. Toen voelde ik een lichte paniek opkomen. Maar daarna kon ik dit heel vlot een plaats geven. Ben ik daarom een minder goede mama? Nee, dat denk ik niet... En voor nu blijf ik maar gewoon mijn best doen! Al hoop ik in de volgende weken toch nog ergens dat gevoel te ontwikkelen... Gelukkig nieuwjaar! Het was een fijn begin van het jaar toen ik mijn blog opende en het aantal bezoekers zag. Leuk om te weten dat ik zoveel mensen kan en mag inspireren. Deze blogpost vond zijn inspiratie vorige maandag. De vroedvrouw kwam voor de laatste keer langs (thanks again voor de mooie shout out op jullie pagina!) en ik had toch nog een aantal vragen. 1 daarvan: mag ik me al terug scheren daar beneden? Ik had er namelijk geen idee van hoe lang het duurt vooraleer het daar allemaal terug veilig is. Morgen staat er namelijk een controle aan de gynaecologe gepland en ik haat het om daar een oerwoud te hebben tijdens zo'n bezoekje. Gelukkig kreeg ik een verlossend antwoord: ja! Die avond had ik niet zoveel tijd en heb ik al eventjes de schaar erbij genomen om wat bij te knippen (oh ja, 7 weken doet iets daar beneden). Ik bekeek even het resultaat en het viel me op dat ik daar een klein kaal plekje had dat ik niet had voor mijn bevalling. Ik stelde me hier eerst echter niet zoveel vragen bij. En eergisteren was het dan zover: ik en mijn scheermesje gingen de uitdaging aan. En een uitdaging was het zeker. Eerst en vooral was het niet gemakkelijk om door te raken. Ten tweede had ik echt wel schrik om helemaal tussen mijn benen te scheren, op de plek waar ik gehecht was. De vroedvrouw had gewaarschuwd dat er een kans was dat het wat gevoelig ging zijn en hier had ik wel wat schrik voor. Gelukkig viel het al bij al nog mee. Ik pakte het heel voorzichtig aan (ging trouwens een pak gemakkelijker dan tijdens de zwangerschap) en toen ik uit de douche kwam zag het er relatief proper uit. Echt op inspectie ben ik nog niet geweest, ik denk wel dat ik af en toe nog een verloren haar zal tegen komen. Toen ik echter de voorkant even bekeek verschoot ik mij een ongeluk. Je gelooft namelijk nooit wat ik daar vond: EEN STRIEM! Dat ik ze op mijn buik kon krijgen, dat wist ik. Maar ik had nooit verwacht dat ik die ook op mijn venusheuvel zou krijgen. En aangezien een striem een litteken is en daar geen haar op groeit zal ik daar beneden dus altijd een kaal plekje blijven hebben. Over striemen gesproken: ik had lang gehoopt dat ik één van de weinige vrouwen was die geen striemen zou hebben. Ik had er namelijk geen enkele, voor een hele lange tijd.Hier zie je een foto van mijn buik, een maand voor mijn uitgerekende datum. Tot ik plots een week voor mijn uitgerekende datum met de camera van mijn gsm op verkenning ging en daar ontdekte ik ze... Eerst hoopte ik nog dat het een spatader was maar toen ik goed begon te voelen ontdekte ik een reliëf en toen wist ik het zeker, ik zou niet striemenloos blijven. Op de dag van mijn bevalling, toen ik mijn eerste douche nam, bekeek ik even mijn buik en toen zag ik mijn 'oorlogswonden', zoals ik ze zelf noem. Ik had van mezelf verwacht dat ik er veel meer last van zou hebben maar ik heb voor mezelf uitgemaakt dat wat ik er voor in de plaats kreeg, zeker de moeite waard is! Jammer genoeg ziet mijn buik er dus op dit moment zo uit: Mooi? Zeker niet. Maar ik heb er vrede mee genomen. Ik blijf duchtig Nivea Soft smeren, net zoals ik tijdens mijn zwangerschap deed in de hoop dat op een dag de kleur een pak lichter zal zijn. En voorlopig zal ik maar gaan zwemmen met een badpak aan. Want ze open bloot tonen, nee, daar ben ik nog niet klaar voor. Gelukkig hadden mijn genen wel een kleine verrassing in petto voor mij; mijn gewicht. Tijdens mijn zwangerschap was ik net geen 18 kilo aangekomen. Dat evenaarde in deze buik (lees: 2 dagen voor mijn uitgerekende datum). Pas nadat ik deze foto bekeek besefte ik pas wat een tonnetje ik had. En dan te bedenken dat er een baby van 3,995 kg uitgekomen is ö. Een paar dagen nadat ik thuis kwam uit het ziekenhuis ben ik voor de eerste keer op de weegschaal gaan staan. Ik kreeg een glimlach tot achter mijn oren: ik was namelijk al 10 kg afgevallen. Mijn postnatale buikje heeft nog wat werk nodig maar niks wat een gezonde levensstijl en wat fitness niet aankan. Nog zoiets waar ik achteraf gezien niet op voorbereid was: het herstel van mijn hormonen. En dan meer bepaald de lichamelijk kenmerken ervan. Op een dag ontdekte ik een puist op mijn kin. Ik gaf hier niet veel aandacht aan, Jonas kon er evenwel niet tegen dus: ze moest uitgenepen worden. Zo gezegd, zo gedaan. Tot ik de volgende ochtend opstond en er weer eentje vond. En de dag erna nog één... Ik begon duchtig met mijn producten: schuim - lotion - crème. Maar op een bepaalde avond ging ik Jonas aflossen in bed nadat ik uit de douche kwam en de volgende ochtend verschoot ik me een bult: ik had maar liefst 3 puisten bij! En toen bedacht ik me dat ik de vorige nacht wel mijn schuim had gebruikt in de douche, maar geen lotion en crème. Feest voor mijn poriën, een beetje minder voor mijn uiterlijk. Gelukkig is mijn lichaam ondertussen wel al wat gewend aan die hormonenbalans en houden de puisten zich voorlopig koest. Fingers crossed! Hoe het ondertussen met Janne gaat? Zeer goed! Gisteren was ze 6 weken oud en ze groeit als kool! Elke dag zijn we verbaasd over hoe snel het allemaal gaat. Met de voeding zijn we eindelijk op weg, na een korte berekening met de vroedvrouw leerden we dat Janne genoeg heeft aan 110 ml per flesje. Geen gedoe meer met flesjes van 150 ml of niet. Ook het teruggeven van de melk is een pak beter, het is nu toch al een dag of 3 geleden dat ze melk heeft teruggegeven na het eten. Hierbij niet gerekend dat ze dinsdag de kraamzorg volledig onder gekotst had, hoogstwaarschijnlijk omdat er een boertje opkwam terwijl er melk in haar slokdarm zat. Slabbetje kletsnat, spetters op de broek van de kraamzorg en de zetel, een voldane blik van Janne. Ze moest eens weten... Ook het slapen gaat nog steeds zeer goed. Na haar avondflesje behoudt ze haar 6 uur slaap, daarna vraagt ze terug om een flesje en slaapt nog een 4tal uur verder. Alleen in slaap vallen blijft nog tricky, tijdens mijn nachten houd ik ze gewoon gezellig bij mij tot ze slaapt. In haar slaapzakje ligt ze op haar gemak en daarna kan ze rustig haar bedje de nacht tegemoet gaan. We proberen overdag ook zodanig de tijd te rekken/te korten zodat we haar flesje niet te laat moeten geven. Soms komt het uit dat ze om 9 uur pas een flesje moet hebben, maar dat is wat vroeg om al te gaan slapen. De volgende is dan pas om 1 uur en dat is dan weer laat. We laten haar dan overdag soms een halfuurtje langer slapen en geven haar 's avonds een badje rond het uur dat ze zou moeten eten, dan zijn we ook weer een halfuurtje verder. En hop, wat normaal 9 uur was is nu 10 uur geworden (maar dat wil zeggen dat ze daar om 4 uur is, dat is wel wat minder voor onze nachtrust). Geniet hier nog even mee van het schattigste gezichtje van de familie Demaret-Gerard! (Ja, Jonas, jij bent ook schattig <3) |