Waar waren we gebleven... Het lijkt al een eeuwigheid geleden dat ik jullie nog eens op de hoogte bracht over hoe het hier gaat! De laatste update die jullie kregen was in juli en toen stonden we eigenlijk op het punt om op scoutskamp te vertrekken...
Mijn sessies bij de psychologe waren ondertussen afgerond en wat was dat een opluchting! Ik heb een nieuwe start genomen en dat deed me duidelijk deugd. Ik was dan ook helemaal klaar om samen met mijn gezinnetje op kamp te vertrekken. En wat een succes was dat :D Uiteraard was het normaal dat dit de eerste dag wat aanpassing vroeg. Jonas was al 's morgens vroeg vertrokken, Janne en ik hebben aangezet vlak nadat ze haar groentepap had gegeten in de hoop dat ze dus haar middagdutje in de auto ging doen. We zaten namelijk op kamp in Oudsbergen, 1 uur en 3 kwartier rijden. En ja hoor, we waren Beveren nog niet gepasseerd of mevrouwtje sliep al. Echter, 3 kwartier voor aankomst was het al gedaan met het dutje. Gelukkig heb ik me maar 1 keer aan de kant moeten zetten voor een tuutje, voordat we eindelijk aankwamen op de plek waar we 14 dagen zouden vertoeven. Daar aangekomen wou ze slapen en fruitpap eten. Oef, dag 1 overleefd. Het nodige nachtlawaai (lees: feestje bij de buren 2 weides verder) moesten we er het eerste weekend bij nemen (en ja, Janne werd hiervan wakker) maar hé, voor de rest hadden we niks te klagen. Janne sliep flink tot half8, kreeg een fles, sliep verder tot 10 uur, speelde in het park, at haar groentepap om half 12, ging om half 1 slapen en volgde voor het rest mooi het schema dat ze thuis ook volgde. ZALIG! Er waren zelfs momenten dat we helemaal vergaten dat Janne daar nog in het park zat, zo flink was ze! En leuk natuurlijk dat er zoveel aandacht voor haar was. Als ik eens boodschappen ging doen waren er altijd mensen (bedankt Ara, Sandra, Sneeuwuil en Coëndou!) om haar op te vangen. Zo leerde ze rechtstaan aan een bank en zitten op haar poep (al was dat laatste letterlijk met vallen en recht zitten). Kortom, een geslaagd kamp! Was het anders? Zeker. Je hebt natuurlijk een kindje mee, je kan niet meer onbezonnen te werk gaan. Maar ik zou ze voor geen geld van de wereld kunnen missen hebben. Janne wassen in een blauwe afwaston, haar meenemen op staptocht, het zijn allemaal dingen waar we van genoten hebben. Haar plaatsje voor volgend jaar is alvast gereserveerd! Na dat we terug kwamen van kamp hebben we uiteraard wat tijd nodig gehad om terug te recupereren. Gelukkig was er nog een weekje waarbij ze thuis mocht blijven, de opvang was namelijk nog in verlof. Begin augustus verliep redelijk rustig en op 13 augustus stond er alweer een nieuwe afspraak bij Kind&Gezin op de planning. Door corona moest ik jammer genoeg alleen gaan, papa mocht niet mee. Janne was weer flink gegroeid en goed aangekomen (oef!) en het gesprek met de dokter liep vlot. Tot er op een bepaald moment gevoeld werd aan haar heupjes. De dokter vroeg: 'Hebben ze ooit al eens iets gevoel aan haar heupjes?'. Het antwoord was uiteraard nee, ik had geen idee wat ze bedoelde. Tot de dokter uitlegde dat ze een licht knikje in haar heup voelde. Niks om ons echt zorgen over te maken, maar toch was het aangewezen om hier mee verder te gaan. We kregen een verwijsbrief om een echo te laten maken, ze wilden het zekere voor het onzekere nemen. Zo gezegd, zo gedaan en de volgende dag maakte ik een afspraak in AZ Sint-Lucas. Gelukkig mocht ik maandag 24 augustus reeds gaan en hoefde ik niet al te lang meer te wachten. Nog even geduld dus... Ondertussen stond er in de week van 17 augustus nog een weekje Center Parcs Vossenmeren gepland met meetje Elien en nonkel Kenny, woehoew! Even nog een weekje ontspannen vooraleer ik terug aan het werk mocht. Of niet? Ik wist namelijk nog steeds niet of ik wel of niet aan het werk mocht. Maar bon, dat waren zorgen voor later. Janne genoot duidelijk van het weekje weg, maar ook van het zwemmen. Je kent ze hé, onze waterrat. De diertjes op de kinderboerderij vond ze heel fascinerend en ook mini-golf leek haar wel te bevallen. Bootje varen met een oversized zwemvest was ook weer een volledig nieuwe ervaring. Janne sliep flink, at flink, was goedlachs en genoot van elk moment. Op woensdag kwam er dan het verlossende nieuws dat ik werk had voor een volledig schooljaar dus nu kon ik helemaal genieten, joepie! Tot ik die donderdag ziek werd... Keelpijn, hoofdpijn, spierpijn, vermoeidheid, ... Kortom, een domper op de feestvreugde. Maar we lieten ons niet doen (of toch een beetje...) en gingen door. Die maandag stond namelijk de afspraak in het ziekenhuis op de planning. We moesten om 9u in het ziekenhuis zijn. Niet ideaal, gerekend met Janne haar dutjes, maar wat moet, dat moet. Zo gezegd, zo gedaan. Na een kleine verwarring met de administratie mochten we onder de echo. Een vriendelijke meneer, die wist te vertellen dat hij toch iets afwijkends had gevonden. Het was beter om toch even een foto te nemen van haar heupjes ook. Mijn klein piepke toch... Gelukkig mocht ik een hele tijd bij haar blijven, want mijn mamahartje brak toch een klein beetje. Nadien had ik een afspraak geregeld bij de kinderarts. Tussendoor de BecSero spuit gaan halen tegen meningokokken en daarna mochten we op consultatie. De kinderarts bevestigde effectief het knikje in de heup en wist te vertellen dat zowel de radioloog als zijzelf geen uitsluitsel konden geven dat er niks aan de hand was. De kans was groot dat het niks ernstig was maar het was toch beter dat we ten rade gingen in het UZ in Gent, op de afdeling kinderorthopedie bij dokter Plasschaert (Ja, die naam doet misschien een belletje rinkelen want een aantal seizoen geleden werd hij gevolgd in Topdokters). Wat wel positief was: Janne kon eindelijk op haar poep blijven zitten, stabiel. Het feit dat ze dat kon gaf wel aan dat ze geen pijn of last had. Bon, we wisten dus nog steeds niks. Gelukkig konden we redelijk snel terecht in het UZ, Dinsdag 15 september werd vastgelegd in de agenda. Ondertussen was die laatste week van de vakantie aangebroken, Janne ging terug naar de opvang en ik ging naar school. Ik had ondertussen te horen gekregen dat ik een eigen klas zou krijgen, dus het was werken geblazen! Ik begon me stilaan voor te bereiden op het fulltime werken met een baby in huis want heel veel ervaring had ik daar natuurlijk nog niet mee (denk aan de coronalockdown toen ik 14 dagen aan het werken was na mijn bevallingsverlof en het halftijds aanwezig zijn in juni). In die week in juni hoorde ik al dat Janne weer wat begon te snotteren. Ik maakte me hier echter geen zorgen over, dit had ze regelmatig al gehad. Maar je kan het natuurlijk al raden... De eerste schoolweek was nog maar 2 dagen van start gegaan of daar kreeg ik telefoon van de opvang, Janne had een temperatuur van 37,6°C en er werd dus gevraagd om haar op te halen (door corona zijn de maatregelen hieromtrent veel strenger geworden). Ik voelde me weer zoals in maart, want ook dan was ze ziek in de eerste week dat ik terug ging gaan werken. Gelukkig was oma Nancy thuis en konden we opvang regelen. Ze voelde zich nog steeds niet 100% waardoor ik een afspraak maakte bij de kinderarts. Het slijm zat niet vast in haar longen, ze had een echte 'snotvalling' en mocht dus gelukkig gewoon blijven gaan naar de opvang. Maar toch... Het beterde niet en een week later zaten we alweer bij de kinderarts. Hetzelfde verhaal: het slijm zit nog steeds niet vast, maar we kregen deze keer wel hoestsiroop om het ophoesten van het slijm gemakkelijker te maken. Dit hielp gelukkig wel. Maar ja, het moest niet lang duren of ik was ook ziek hé. Mijn ergste nachtmerrie werd waarheid, ik moest een corona-test ondergaan. Dat wou zeggen: 3 dagen niet gaan werken. Mensen die mij goed kennen weten dat dit de hel was voor mij. Slechts de derde week van het schooljaar in een klas met kinderen met autisme en ik was al afwezig. Je kan je wel voorstellen hoe dat ging. Gelukkig was de test negatief en kon ik rap weer aan de slag. Maar ik was al gezegend en de derde week van het schooljaar was nog maar net voorbij. Ik merkte hoe ik op korte tijd al zo gehecht was aan de kinderen uit de klas en hoe ik het klasgebeuren had gemist. En als je even goed meegerekend hebt, zal het je opgevallen zijn: de afspraak in UZ Gent viel net op dat moment dat ik in quarantaine was in afwachting van de uitslag van mijn coronatest. Resultaat: Jonas moest gaan met Janne, zonder mij. Gelukkig belde hij me op terwijl hij bij de professor was, zo kon ik mee luisteren aan de telefoon. De professor had de foto en de echo bekeken en kon concluderen dat er een toch een lichte vorm van heupdysplasie te zien was. We hoefden ons hier echter nog niet veel zorgen over te maken, het was een lichte afwijking en hij vermoedde dat dit er vanzelf nog zou uitgroeien. Janne is namelijk in de fase dat ze bijna zal rechtstaan en (hopelijk) bijna zal stappen waardoor deze afwijking zichzelf kan herstellen. Conclusie: nieuwe foto en echo binnen 6 maanden en nogmaals op controle in de hoop dat die heup zich uit zichzelf hersteld heeft. Voor nu: fingers crossed allemaal! Terwijl dit allemaal aan de gang was ging ook het gewone leven door. Wegens corona heb ik 2 halve dagen vrij: 1 halve dag ben ik aanwezig op school maar sta ik niet in mijn eigen klas, de andere halve dag ben ik thuis. En op die halve dag neem ik even tijd voor mezelf. Al ben ik dan ook weer bezig voor school of met het huishouden. Toch probeer ik dan ook even TV te kijken want oh ja, het nieuwe seizoen van Married at First Sight Australië is weer even goed als het vorige! En ik merk aan mezelf dat ik die halve dag voor mezelf echt wel nodig heb. De job die ik op dit moment doe is vrij intensief, hier is veel energie voor nodig. Elke dag verbaas ik mezelf hierover. Ik ben 's avonds echt moe, maar als ik dan dat schattige gezichtje van die lieve dochter van ons zie ben ik weer helemaal verkocht en val ik in zwijm. Maar toch... Het respect voor leerkrachten is jammer genoeg soms ver te zoeken, dit merk ik aan reacties die gegeven worden op nog maar eens een artikel van een krant die het nodig vindt om een oordeel te vellen over leerkrachten tijdens corona. Terwijl we er elke dag met hart en ziel staan! Is dit steeds met even veel goesting? Nee, ik had deze week een ochtend dat ik dacht: pff, nu zou ik in mijn bed willen blijven liggen. Janne had 's nachts overgegeven en ik was met haar bezig van 22u20 tot 00u30. Maar wie heeft dat eens niet? En vanaf het moment dat ik dan aankom op school verwelkom ik mijn leerlingen met even veel plezier in de klas en ben ik al lang vergeten dat ik 's ochtends niet wou opstaan. De voorbije week was geen gemakkelijke week, ik was blij dat het vrijdagavond was. En ja, vandaag had ik dan even een dipje. Maar morgenvroeg sta ik er weer, met een glimlach, te wachten op die sloebers, hopend op een leuke week waarin ik hen weer nieuwe dingen kan bijbrengen en de kids gelukkig kan maken. Want daar doen we het voor, voor die lach op hun gezicht. Geniet hieronder nog even mee van ons klein spook, die eind oktober alweer 11 maand oud is!
0 Comments
|