Zoals de titel het zegt: de tijd gaat snel. Zo snel dat ik wel eens vergeet om een nieuwe blog te posten. Maar hé, het leven gaat hier ook gewoon verder. En aangezien corona nog steeds in het land is valt er nu niet bepaald veel te vertellen over toffe uitstapjes.. Janne is nu bijna 15 maand en wat groeit ze! De voorbije periode leerde ze veel nieuwe dingen. Het begon met flink recht zitten op haar poep vanaf 10 maanden. Uiteindelijk lukte het haar om zichzelf recht te duwen op haar poep (daar hadden we even op gewacht). En ja hoor, daar zagen we ze plots vooruit glijden op haar buik. Op 2 weken tijd ging dit van 1 meter vooruit naar 10 meter vooruit! Met rasse schreden slierde ze het volledig huis rond. En dan beginnen wij natuurlijk: Nee, Janne, dat mag niet... Wat er zo lekker is aan kattenbrokken, God mag het weten... We hebben een hele tijd moeten wachten vooraleer dit tijgeren (zo noemt het fenomeen waarbij baby’s op hun buik vooruit glijden) echt kruipen werd maar sinds een dikke maand gaat dit nu ook goed vooruit. Ook zichzelf recht trekken ging heel vlot en sinds ze dat kan loopt ze het hele huis rond, als ze maar iets vast heeft. Want ooh jee als ze los liet! Maar ook hier kwam verandering in, want plots zagen we ze alleen staan. Gefixeerd op Jules de kat, die ze ‘aaike’ noemt (heel grappig: Janne ziet Jules, zegt enthousiast ‘aaike’ en kruipt hem het hele huis achterna. Jules vindt dit echter niet zo tof). Eens de fixatie weg was: boem patat, op haar gat. MAAR: op 20 januari was het dan eindelijk zover. DE EERSTE STAPJES! Eerlijk? Ik had verwacht dat het sindsdien sneller zou gaan. Ik schrijf dit op 4 februari en het aantal stapjes is van 4 naar 8 gegaan. Janne is gewoon veel te enthousiast om te leren stappen! Ze stapt van papa naar mama en terug, maar haar laten vallen in onze armen vindt ze precies wel leuker. Maar ons hoor je niet klagen, hoe langer het duurt vooraleer ze echt rond stapt, hoe minder snel wij achter haar aan moeten crossen! Janne heeft altijd haar tijd genomen om nieuwe dingen te leren en ook nu krijgt ze van ons de kans om dit op haar ‘gemak’ te doen. Er zit geen haast achter. Jammer genoeg heeft deze nieuwe ontwikkeling bij Janne gezorgd voor een periode van slecht slapen. Verspreid over 2 weken hebben we 4 nachten aan haar bedje gestaan, van 21u tot 01u. En ik weet het, we mogen echt niet klagen met onze flinke slaper, maar als je die onderbroken/lange nachten niet gewoon bent begint dit echt wel door te wegen op den duur. 1 nacht besloot Jonas zelfs om naast haar op de grond te liggen. Elke keer als we haar slaapkamer gingen verlaten zette ze het op een krijsen. Eenmaal terug binnen was ze de happy maar oververmoeide Janne. We hadden geen idee wat er aan de hand was. Tandjes? Kan, want er kwamen er weer 2 tegelijkertijd door (Janne is een tandenfabriek, eerst kwamen ze niet en dan 5 op 2 maand tijd). Krampjes? Ook mogelijk maar we zouden niet weten waardoor. Groeipijnen? Deze optie leek ons ook niet onmogelijk aangezien ze echt wel met haar beentjes schopte toen ik haar op mij liet slapen in de draagzak. We zullen het jammer genoeg niet te weten komen, vrees ik. En hout vasthouden, maar het is nu toch al een week geleden dat we zo’n lange nacht hebben gehad. Op vlak van voeding doet ze het ook heel goed! De flessen groeimelk gaan (meestal) vlot binnen, groenten worden nu ‘s middags in stukjes gegeven en ook de stukjes fruit gaan vlot binnen. Het chocomondje van haar sandwich of boterham zijn echt goud waard! Ze eet die dan ook met smaak op. De favorietjes: choco, confituur en kruidenkaas. En tussendoor komt ze maar al te graag ‘zagen’ bij mama en papa voor een stukje van hun eten. En met ons? Cava, het leven gaat zijn gangetje hè. Oudejaarsavond was een gezellige avond met Janne haar meetje en nonkel. Af en toe een gezonde wandeling in de buitenlucht doet ook al eens deugd, want echt veel andere opties om ‘iets te gaan doen’ zijn er niet echt. Een nieuwjaarsaperitiefje, buiten, op afstand kon gelukkig wel nog. Op school is het ook lekker druk sinds de kerstvakantie. Het is intensief en vermoeiend, maar ik doe het oh zo graag. Het idee dat je op dit moment, in deze tijden van Corona, een houvast bent voor je leerlingen, daar trek ik me aan op. Wetende dat deze rotperiode ooit wel weer voorbij zal gaan en dat ik hen dan naar hartelust weer kan knuffelen, daar doen we het voor. En als ik dan ‘s avonds mijn klein piepke afhaal van de opvang stijgt mijn gelukslevel tot op de hoogste rang. En besef ik pas hoe ‘verdomd’ gelukkig ik diep vanbinnen eigenlijk wel ben...
0 Comments
|