Wat een week! Sinds mijn vorige blog zijn er heel wat belangrijke dingen gebeurd en ik kan niet wachten om er meer over te vertellen.
Vorige week dinsdag was het eindelijk zover: ons bezoekje aan de osteopaat. Ik had er al zo lang naar uitgekeken. Voor mezelf, maar ook voor Janne. Eerst was het mijn beurt. Janne lag vrolijk rond te kijken terwijl ik op de tafel eens goed behandeld werd. En nodig was het zeker! Ik had een aantal plekjes in mijn nek - schouders - rug die goed geblokkeerd zaten en ook aan mijn bekken was werk genoeg. Ik bleek daar op bepaalde plekken meer pijn te hebben dan ik initieel zelf door had. Pas toen ze begon te manoeuvreren had ik pas door wat daar aan de hand was. Mijn gehele lichaam werd onder handen genomen en een halfuurtje later werd ik zowel in mijn nek als in mijn rug gekraakt. ZALIG! Wat stijve spieren had ik wel achteraf, wat niet meer dan logisch is. Toen was het de beurt aan Janne. De gehele periode dat ik op de tafel lag lag zij gezellig op de worst (een soort voedingskussen). Jonas was ondertussen ook toegekomen dus op zijn armen had ze ook even gelegen. Toen mocht zij op de tafel. Zoals we ze kennen lag ze eerst even vrolijk rond te kijken, het deed haar helemaal niks. De osteopate nam haar even op en ook dat vond ze helemaal niet erg. Tot ze terug moest neerliggen. En toen was het hek helemaal van de dam. Janne zette haar keel open en zou ze niet meer dicht doen tot ze haar terug opnam. En ohja, vanaf het moment dat ze nog maar het gevoel had dat ze niet meer op die tafel lag stopte het wenen. Raar wezentje, die dochter van ons. De osteopate manipuleerde op een voorzichtige manier en voelde niet zo veel verdachte dingen. Een plekje op haar buik die zou verklaren waar de darmpjes vandaan kwamen en een plekje in haar nek dat een beetje vastzat waar de verklaring zat voor het teruggeven en terugslikken van haar melk. Maar echt reflux? Nee, dat konden we nu (gelukkig) wel uitsluiten. Janne was klaar en we legden haar terug in haar autostoeltje. En ja hoor, ze lag nog niet neer of was al in een diepe slaap gevallen. Zowel de behandeling als het krijsen waren voor haar natuurlijk reuze vermoeiend en dat zouden we 's avonds ook nog wel merken, ze was namelijk heel erg moe. Nu zijn jullie waarschijnlijk benieuwd naar onze ervaring achteraf. Wel, ik kan jullie vertellen dat ik alvast overtuigd ben maar Jonas nog niet helemaal. Ik merk overdag dat de krampjes al heel wat beter zijn. Dit kan natuurlijk ook wel met haar leeftijd te maken hebben, de piek is nu wel gepasseerd. Waar we voordien soms 4 keer per dag haar druppeltjes moeten geven is dit nu meestal maar 1 keer meer. Ook de melk teruggeven is pakken beter. Sinds vorige week dinsdag is het nog maar 2 keer voorgevallen. En ondertussen zijn we ook te weten gekomen dat Janne kan boeren! Na elk flesje komt er een mooie boer (uiteraard natuurlijk niet altijd als Jonas haar een flesje geeft, waardoor zijn overtuiging nog wat achter blijft) en je merkt dat ze ook minder last heeft van lucht die blijft vastzitten. De hik heeft ze wel nog regelmatig, al maak ik me daar nu ook wel minder zorgen over. Donderdag hebben we nog een vervolgafspraak, ik ben eens benieuwd... Deze donderdag was het dan tijd voor een volgend belangrijk moment: de eerste spuitjes. Spannend! Eerst was het tijd om te meten en te wegen. We kwamen te weten dat Janne 4,920 kg woog en 61,2 cm lang was. Een klein reusje. We gingen binnen bij de dokter en die stelde zich wel wat vragen over die lengte. Die gaf op de curve namelijk een rood kruisje aan. Dat is de lengte van een baby van 3 maand. Hop, opnieuw meten. Toen kwamen we uit op 60 cm, oef! Maar de dokter moest wel toegeven dat ze inderdaad groot is. Janne werd volledig onderzocht en werd goedgekeurd! Ik kon ook mijn vragen stellen over het melk teruggeven (geen probleem, zolang ze geen pijn heeft) en over haar hazenslaapjes overdag (ook geen probleem, babytjes kunnen dat nu eenmaal doen en zolang ze geen indruk geven dat ze moe zijn hoef ik me hier dus ook geen zorgen over te maken). Ondertussen mochten we ook overschakelen naar flesjes van 150 ml, al moesten we niet meteen verwachten dat ze deze volledig opdrinkt. Als ze hier al 120-130 ml uit opdrinkt is het veel, dit kon ze namelijk nooit uit haar kleinere flesjes krijgen. En toen was het zover! Eerst kreeg ze haar siroopje voor het rotavirus, dit is een virus dat bij kleine kindjes een serieuze buikgriep kan veroorzaken. De dokter begon met het geven van de druppeltjes en gaf ondertussen wat uitleg. Net toen ze op het punt kwam dat ze zei: Het zou wel eens kunnen dat ze een beetje .... Gaf Janne een heleboel melk over! Er zat heel wat kracht achter en het hand, arm, horloge en handdoek van de dokter waren volledig ondergekotst. Ze maakte haar zin af: een beetje melk teruggeeft. Grappig vond ik het wel maar tegelijkertijd ook wel een beetje zielig. Gelukkig had dit geen effect op de werking, de druppeltjes worden opgenomen via de mond. Na nog een keer overgeven had ze uiteindelijk alle druppeltjes binnen en was het tijd voor deel 2: de spuitjes. Ik had me mentaal voorbereid op wat er zou komen maar al bij al viel het echt goed mee! Uiteraard is Janne geen wonderkind en begon ze even goed te krijsen maar de dokter was zeer efficiënt en op nog geen halve minuut tijd waren de 2 spuitjes gegeven. Ik nam haar terug bij mij en hop, de tranen waren alweer weg. Janne mocht terug aangekleed worden. We kregen van de dokter nog een complimentje over hoe braaf onze dochter wel was, moesten dan nog 5 minuutjes in de wachtzaal blijven zitten (om eventuele reacties op de spuitjes direct te kunnen behandelen) en mochten daarna vertrekken. Je kan het uiteraard al raden: Janne was direct in slaap gevallen. Ook zaterdag was voor ons een dag van nieuwigheden. Ik had namelijk vorige week tweedehands een babyfloat gekocht. Dat is een zwemband die je aandoet rond de nek van je baby waardoor die wat kan ronddobberen in het water. De kans dat je baby koud krijgt is heel klein en ze kunnen hun volledige lichaam bewegen. Aangezien we in februari op weekend gaan naar Center Parcs leek ons dit ideaal voor een zwemuurtje. En omdat ik zo'n planner ben wou ik dit uiteraard eens uitgeprobeerd hebben. Jonas ging in de Kruidvat om zwemluiers (wij hadden die van het merk van Kruidvat zelf, heel goede pasvorm en een leuk motiefje. Klein nadeel: er bleef wel wat water in staan) en een uurtje later was Janne wakker en konden we in bad. In het begin merkten we wel dat ze er nog wat aan moest wennen maar geleidelijk aan zag je wel dat ze ervan genoot. Ook hebben we even getest wat ze deed onder de sproeier van het bad en ook dat vond ze wel een aangename ervaring. Zolang ze geen koud had was er helemaal geen probleem voor haar. Uit bad komen gaf echter wel dezelfde drama zoals altijd maar hey, dat zijn we ondertussen ook al gewoon. 's Avonds hadden we een beu uur om haar eten te geven: 9 uur. Dat wou zeggen dat we dus haar volgende flesje om 1 uur 's nachts moesten geven maar ik was heel erg moe en zag dat dus niet zitten. Dus hebben we voor de eerste keer geprobeerd om haar flesje te geven en haar direct erna in haar bedje te leggen. Jonas ging met haar naar boven en lag eerst nog een tiental minuutjes met haar op zijn buik (eerst direct het bed geprobeerd maar dat was een slecht idee). Toen was ze in slaap gevallen maar hadden we probleempjes met de babyfoon. Zolang die niet opgelost waren konden we dus niet naar beneden. Uiteindelijk kregen we dit in orde en ja hoor, Janne sliep lekker verder. Mama en papa konden dus in de zetel even genieten van elkaar en van een dochter die in haar bedje op ons kamer lag te slapen. Het enige nadeel kwam 's nachts: Janne kwam om de 4 uur vragen om haar flesje in plaats van de normale 5-6 uur. Maar hé, je kan niet alles in 1 keer willen. Ondertussen bleef ik ook maar nadenken over dat "mama" gevoel. Ik vertelde nog eens tegen de kraamzorg hoe ik me voelde en ze zei dat dit wel nog zou groeien. Maar toen ik met mijn mama terug thuis kwam na het doen van wat boodschappen zag ik hoe Janne zo mooi aan het lachen was naar haar en toen kreeg ik voor het eerst een traan! Dit was even een raar momentje maar wie weet zal het gevoel stilaan groeien. En zo niet blijf ik toch maar verder doen zoals ik bezig ben, mamagevoel of niet.
0 Comments
Zoals de titel van deze post het zegt: alles gaat zijn gewone gangetje. Jonas is nu reeds zijn tweede week gaan werken en dat was toch wel even wennen. Ik ben het nu namelijk gewoon om alleen te zijn met Janne overdag, alleen voor haar te zorgen. Af en toe heb ik wel wat nood aan volwassen contact, Zo'n hele dag praten tegen een baby is nu niet bepaald uitdagend. Het alleen zijn met haar overdag zorgt er wel voor dat ik iets 'territorialer' word... Ik begin moeite te hebben om het af te geven. Als iets niet verloopt zoals ik het normaal gezien doe, word ik er al snel gefrustreerd door. Al zou dat ook wel iets kunnen te maken hebben met mijn hormonen. Ik ben namelijk vorige week woensdag terug ongesteld geworden, 7 weken na mijn bevalling. Ik merkte dat mijn hormonenhuishouding helemaal overhoop lag. De gynaecoloog had het aangegeven na mijn controle, dat het niet zo lang meer op zich liet wachten, en gelijk had ze! Al was die eerste dag toch wel even verschieten. Het leek namelijk alsof ik terug in arbeid was! De pijn die ik voelde door het ongesteld zijn was exact de pijn die ik voelde toen ik voorweeën had en dat was niet zo aangenaam. Voor mijn bevalling wist ik niet meer hoe het voelde om die pijn te hebben, na mijn bevalling zou ik die pijn liever niet al te veel meer voelen. Maar bon, weer een mijlpaal die we voorbij zijn. Het is namelijk een teken dat alles vanbinnen terug in orde aan het komen is.
Met Janne gaat het heel goed. Ze blijft 's nachts mooi slapen, we komen regelmatig buiten met haar en krijgen stilletjes aan een ritme. De voormiddagen zorgen voor genoeg slaap, het is geen uitzondering dat ze nog tot 1 uur in haar bedje ligt (met flesjes tussendoor, uiteraard). In de namiddagen is ze wat meer wakker, en als ze dan slaapt is het meestal op mij. Als je haar dan in een koud park legt zijn we volledig bij af! Gelukkig hebben we nu terug een kersenpitje (remember, ik had het in de wasmachine gestokken *eye roll*) en kunnen we dat gebruiken om haar park op te warmen. Eens ik merk dat ze terug in slaap aan het vallen is steek ik haar in een inbakerdoek, Zo kan ze zichzelf niet wakker schudden want de armpjes en beentjes zwieren regelmatig in de lucht. Terwijl ik deze blogpost typ is ze terug een dutje aan het doen, happy mommy here! (noot: tegen het einde van de blogpost was ze weer wakker...) Vorig weekend hadden we nog eens een slechte nacht, met de nadruk op slecht! Rond 11 uur had ze haar laatste flesje gekregen, ze lag rond kwart voor 12 in haar bedje. Ik val meestal niet direct in slaap, want niks is zo frustrerend als in slaap vallen en dan terug wakker moeten worden. Rond half 1 hoorde ik lichtjes gekreun. Dit gebeurt regelmatig dus ik maakte me hier niet direct zorgen over. Toch bleef dit een kwartiertje aanhouden dus ik nam ze uit haar co-sleeper en legde haar op mij. Ze lag wat te draaien en te keren maar viel uiteindelijk toch in slaap. Ik legde haar dus terug in bed. 2 keer heb ik dit nog gedaan, waarna ze begon te wenen terwijl ze op me lag. Geen idee waarom... Ik probeerde van alles: haar op mijn schouder leggen, voorover hangen, tegen mijn knie, op haar rugje kloppen, rondwandelen, ... Ik herkende het kreuntje namelijk: er zat wat lucht vast. Maar niks mocht baten. Tot het ondertussen al 2 uur 's nachts was en er 3 ontzettende luide boeren uitkwamen! Haar maagje moet vol gezeten hebben met lucht, niet moeilijk dat ze zo aan het huilen was. Na die boeren was het echter nog niet beter dus hebben we haar een flesje gegeven. Ik kon me namelijk wel voorstellen dat ze zo'n honger had van te krijsen. Zo gezegd, zo gedaan, het flesje ging vlot naar binnen. Toch bleef ze nog wat lastig waardoor Jonas haar na het flesje op zijn arm legde. Ik zei nog tegen hem dat dit waarschijnlijk te vroeg was, dat ze melk zou terug geven. En ohja, daar vloog de melk! Een kletsnatte t-shirt van papa en pyjama van Janne waren het gevolg. We mochten dus om kwart voor 3 Janne wassen en omkleden. Gelukkig wisten we nu wel dat de melk eruit was. Ik legde haar terug in haar bedje en gelukkig beterde het wel. Maar dan kwam de hik! En terwijl ze aan het hikken was hoorde ik één van de luidste scheten die ze al gelaten had. Ik wist direct hoe laat het was. Om kwart over 3 mocht ik dus nog beginnen met een dikke kakpamper te verversen... Gelukkig was ze om half 4 in slaap gevallen waarna ze tot half 10 geslapen had, oef! We hadden namelijk een vermoeiende dag voor de boeg (brunch + receptie op de scouts tot 's avonds). Ze deed het daar super flink! Ze sliep nog een hele voormiddag en in de namiddag was ze vrolijk wakker. 's Avonds even bij papa in de draagdoek en in haar reismand en hop, de avond was weer aangebroken. Om 12 uur kreeg ze haar laatste fles en Janne sliep door tot half 9! Als dat geen luxe is :D Ook deze week wordt een drukke week. Vandaag begon ik met mijn eerste sessie bij de kinesist! Ik was even vergeten hoe het voelde om buikspieren te hebben. Ook moet ik oefeningen blijven overdag, Janne zal haar ogen uitkijken ;) Ik blijf mijn bekkenbodemspieren trainen, wat heel belangrijk is! Ik heb namelijk een zin om een hele leven lang een plasje in mijn broek te doen elke keer als ik nies, lach of hoest. Morgen staat de langverwachte afspraak met de osteopaat op de planning, daar zal ik zeker over vertellen in mijn volgende post. Donderdag moeten we dan naar Kind&Gezin voor de eerste vaccinaties, mama houdt haar hartje al vast. Deze blogpost was een stukje korter maar ik ben er zeker van dat ik heel wat te vertellen zal hebben na onze afspraak bij de osteopaat en Kind&Gezin. Ik hou jullie op de hoogte. Deze week brak er opnieuw een mijlpaal in ons leven aan: Jonas ging terug gaan werken. Hij had namelijk al zijn verlof en overuren opgespaard om bij mij thuis te blijven na de bevalling. Zo hebben we de taken steeds mooi kunnen afwisselen: nacht om nacht naast haar slapen, om beurt een flesje geven, ... Maar aan alle mooie liedjes komt een einde en dus ook aan dit. En ik moet eerlijk toegeven: ondanks dat Janne er was miste ik hem wel, een volwassen persoon om mee te praten.
Zondagavond zijn we nog gezellig in de Lunch Garden gaan eten, overdag hadden we wat gespeeld met Janne haar uren om te eten zodat ze zeker om 22u haar flesje zou kunnen krijgen. Zo werd het voor Jonas niet te laat. Zo gezegd, zo gedaan: om 20 voor 10 kreeg ze een badje en daarop aansluitend kreeg ze in bed haar flesje. Jonas geeft steeds haar flesje 's avonds in bed, helpt haar om een boertje te laten (wat ze nog steeds niet goed doet) en geeft ze dan aan mij om in de slaapzak te stoppen en in slaap te vallen. En ja hoor, rond kwart voor 11 was ze vertrokken. Ik merkte aan Jonas dat hij toch wel wat zenuwen had. Tenslotte is hij meer dan 6 weken thuis geweest. We hadden er goede moed op dat Janne die nacht goed ging slapen, tenslotte ging het al enkele nachten zeer goed. MAAR... Daar hoorde ik plots geluid om half 4. Even verschoot ik: nu al? Ik stak haar tuutje in haar mond en ze viel terug in slaap. Tot half 5... Er was geen houden meer aan. Kreuntjes, zoeken met haar mondje, ... Alle hongersignalen waren aanwezig. Ik probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk in het halfdonker (in de gang brandt een klein, blauw lampje om toch iets te zien) haar pamper te verversen en haar nog wat stil te houden. Jonas zijn wekker ging namelijk pas af om kwart over 5. Maar tevergeefs, Janne haar geluidjes werden steeds luider en daar was papa wakker. Ik haastte me verder en gaf haar flesje. Het smaakte haar, dat wel. Tegen dat haar flesje uit was en ze in slaap gevallen was ging de wekker af: tijd voor Jonas om op te staan. Gelukkig kwam hij nog even gedag zeggen. De voordeur ging dicht... En daar lag ik dan: met 2 maar toch alleen. Ik had niet verwacht dat het me iets ging doen, achter blijven zonder hem. Ik voelde plots een gigantische verantwoordelijkheid. En misschien ook wel een schrik, wat als Janne nu plots begint te huilen, een hele dag lang? Wat als ik foutjes ga maken? Wat als... Rond 20 over 8 vroeg Janne een volgend flesje. Ook dit flesje heb ik nog in bed gegeven, ik was echt doodop. Gelukkig sliep ze hierna nog verder tot 11 uur. Het was tijd om op te staan! Eens beneden was het tijd voor de orde van de dag: flesjes afwassen, potjes melkpoeder vullen... En daar liep het fout! Ik had nl wat pasta opgewarmd op het kookvuur (elektrisch), dit was nog aan het afkoelen. Toen ik de poedertoren op elkaar wou schroeven vloog het potje melkpoeder uit mijn handen. 3 keer raden? Natuurlijk vloog alle poeder recht op het warme vuur! Een grote vlam op het vuur, lichte paniek in mijn ogen. Ik blies het vuur uit en goot er water over. OEF! Ik kuiste alles op en ging verder met opruimen. Tijd om de kersenpitkussens te wassen! Deze hadden namelijk een sterke geur van ze veel te gebruiken en internet raadde aan om deze in warm water te leggen en vervolgens op een kort programma in de wasmachine te steken. Voila! Tot ik 20 minuten later ging kijken naar mijn kipkep kussentje en dit volledig opgezwollen was! Blijkbaar was dat van vlaszaadjes gemaakt en dus niet bestand tegen water. Oeps... Ik dacht dan: oh, dat gaat misschien wel over in de wasmachine. Hop, samen met mijn andere kersenpit in de machine en draaien maar. Ik kwam er na 30 minuten achter dat dit het slechtste plan ooit was! Het warmtekussentje was namelijk volledig opengebarsten in de wasmachine waardoor alles onder de vlaszaadjes zat... Iets in mij zegt dat ik er precies toch nog niet klaar voor was, dat Jonas terug ging gaan werken. Na nog eens ondergekotst te zijn door onze lieve dochter was mijn dag helemaal gemaakt! Maar hé, als je dan dat lief gezichtje ziet ben je dat natuurlijk snel vergeten ;) Deze ochtend (de tweede ochtend zonder papa) ging het al wat vlotter. Ze had 's nachts wat melk teruggegeven rond 12u waardoor ze pas sliep om 1 uur. Dit zorgde ervoor dat ze geslapen heeft tot half7. Flesje binnen en verder geslapen. Tot ze om 8 uur plots begon te jammeren en te huilen. Oorzaak: een boertje dat vastzat. Eens dat er uit was ging het nog steeds niet beter, er kwamen namelijk wat krampjes achter. 3 druppeltjes Mamanatura later en de krampjes trokken weg. We sliepen nog tot 10 uur en het was weer tijd voor een flesje. Echter was ik nog steeds ontzettend moe. Ik viel bijna in slaap terwijl ik haar flesje gaf en dus was mijn beslissing rap gemaakt: we slapen nog wat verder zo meteen... En voor ik het wist schoot ik wakker om 12u ö (Ik had Janne gelukkig wel in haar bedje gelegd). Ik verschoot, keek naar Janne maar die lag nog vredig te slapen. Ik zat vol twijfels: Laat ik haar liggen? Maak ik haar wakker om mee te nemen naar beneden? Tot mijn oog op de babyfoon viel: YES! Ik sloot de babyfoon aan en liet de dochter verder slapen. Eindelijk wat me-time. Klinkt het egoïstisch als ik zeg dat ik er nood aan had? Even flesjes kunnen wassen, een sandwich eten en wat tv kijken zonder dat ik om de 3 minuten een fopspeen moest insteken of een muziekje moest opzetten. Waar ik het wel moeilijk mee had: ik hoorde haar niet ademen. Iets in mij heeft ontzettend veel schrik dat ze plots zal stoppen met ademen. Ook 's nachts kan ik wakker schieten, waarna ik toch mijn hand op haar wil leggen om te voelen of ze nog leeft... Iets waar ik jullie ook nog iets over wou vertellen: het mama-gevoel... Of het gebrek eraan. Jonas vertelde onlangs in bed dat hij het fijn vond om papa te zijn. En eerlijk gezegd moest ik hem toegeven dat ik me nog niet echt 100% mama voel. Begrijp me niet verkeerd, ik zie die kleine meid ontzettend graag en zou ze nooit meer willen afgeven! Ik ben ook heel bezorgd om haar. Maar echt mama? Nee, dat instinct heb ik nog niet. Stiekem hoop ik dat dit nog wel komt. Ik vraag me namelijk af of ik iets mis... Ik had op voorhand gedacht dat ik het moeilijk zou hebben om haar af te geven, achter te laten. Maar ik ben al naar de cinema geweest zonder haar, boodschappen gedaan terwijl ze bij de kraamzorg was... En ik had nooit het gevoel: oh nee, ik moet mijn kind achter laten. De eerste keer, bij een drink met vriendinnen, had ik het wel. Toen voelde ik een lichte paniek opkomen. Maar daarna kon ik dit heel vlot een plaats geven. Ben ik daarom een minder goede mama? Nee, dat denk ik niet... En voor nu blijf ik maar gewoon mijn best doen! Al hoop ik in de volgende weken toch nog ergens dat gevoel te ontwikkelen... Gelukkig nieuwjaar! Het was een fijn begin van het jaar toen ik mijn blog opende en het aantal bezoekers zag. Leuk om te weten dat ik zoveel mensen kan en mag inspireren. Deze blogpost vond zijn inspiratie vorige maandag. De vroedvrouw kwam voor de laatste keer langs (thanks again voor de mooie shout out op jullie pagina!) en ik had toch nog een aantal vragen. 1 daarvan: mag ik me al terug scheren daar beneden? Ik had er namelijk geen idee van hoe lang het duurt vooraleer het daar allemaal terug veilig is. Morgen staat er namelijk een controle aan de gynaecologe gepland en ik haat het om daar een oerwoud te hebben tijdens zo'n bezoekje. Gelukkig kreeg ik een verlossend antwoord: ja! Die avond had ik niet zoveel tijd en heb ik al eventjes de schaar erbij genomen om wat bij te knippen (oh ja, 7 weken doet iets daar beneden). Ik bekeek even het resultaat en het viel me op dat ik daar een klein kaal plekje had dat ik niet had voor mijn bevalling. Ik stelde me hier eerst echter niet zoveel vragen bij. En eergisteren was het dan zover: ik en mijn scheermesje gingen de uitdaging aan. En een uitdaging was het zeker. Eerst en vooral was het niet gemakkelijk om door te raken. Ten tweede had ik echt wel schrik om helemaal tussen mijn benen te scheren, op de plek waar ik gehecht was. De vroedvrouw had gewaarschuwd dat er een kans was dat het wat gevoelig ging zijn en hier had ik wel wat schrik voor. Gelukkig viel het al bij al nog mee. Ik pakte het heel voorzichtig aan (ging trouwens een pak gemakkelijker dan tijdens de zwangerschap) en toen ik uit de douche kwam zag het er relatief proper uit. Echt op inspectie ben ik nog niet geweest, ik denk wel dat ik af en toe nog een verloren haar zal tegen komen. Toen ik echter de voorkant even bekeek verschoot ik mij een ongeluk. Je gelooft namelijk nooit wat ik daar vond: EEN STRIEM! Dat ik ze op mijn buik kon krijgen, dat wist ik. Maar ik had nooit verwacht dat ik die ook op mijn venusheuvel zou krijgen. En aangezien een striem een litteken is en daar geen haar op groeit zal ik daar beneden dus altijd een kaal plekje blijven hebben. Over striemen gesproken: ik had lang gehoopt dat ik één van de weinige vrouwen was die geen striemen zou hebben. Ik had er namelijk geen enkele, voor een hele lange tijd.Hier zie je een foto van mijn buik, een maand voor mijn uitgerekende datum. Tot ik plots een week voor mijn uitgerekende datum met de camera van mijn gsm op verkenning ging en daar ontdekte ik ze... Eerst hoopte ik nog dat het een spatader was maar toen ik goed begon te voelen ontdekte ik een reliëf en toen wist ik het zeker, ik zou niet striemenloos blijven. Op de dag van mijn bevalling, toen ik mijn eerste douche nam, bekeek ik even mijn buik en toen zag ik mijn 'oorlogswonden', zoals ik ze zelf noem. Ik had van mezelf verwacht dat ik er veel meer last van zou hebben maar ik heb voor mezelf uitgemaakt dat wat ik er voor in de plaats kreeg, zeker de moeite waard is! Jammer genoeg ziet mijn buik er dus op dit moment zo uit: Mooi? Zeker niet. Maar ik heb er vrede mee genomen. Ik blijf duchtig Nivea Soft smeren, net zoals ik tijdens mijn zwangerschap deed in de hoop dat op een dag de kleur een pak lichter zal zijn. En voorlopig zal ik maar gaan zwemmen met een badpak aan. Want ze open bloot tonen, nee, daar ben ik nog niet klaar voor. Gelukkig hadden mijn genen wel een kleine verrassing in petto voor mij; mijn gewicht. Tijdens mijn zwangerschap was ik net geen 18 kilo aangekomen. Dat evenaarde in deze buik (lees: 2 dagen voor mijn uitgerekende datum). Pas nadat ik deze foto bekeek besefte ik pas wat een tonnetje ik had. En dan te bedenken dat er een baby van 3,995 kg uitgekomen is ö. Een paar dagen nadat ik thuis kwam uit het ziekenhuis ben ik voor de eerste keer op de weegschaal gaan staan. Ik kreeg een glimlach tot achter mijn oren: ik was namelijk al 10 kg afgevallen. Mijn postnatale buikje heeft nog wat werk nodig maar niks wat een gezonde levensstijl en wat fitness niet aankan. Nog zoiets waar ik achteraf gezien niet op voorbereid was: het herstel van mijn hormonen. En dan meer bepaald de lichamelijk kenmerken ervan. Op een dag ontdekte ik een puist op mijn kin. Ik gaf hier niet veel aandacht aan, Jonas kon er evenwel niet tegen dus: ze moest uitgenepen worden. Zo gezegd, zo gedaan. Tot ik de volgende ochtend opstond en er weer eentje vond. En de dag erna nog één... Ik begon duchtig met mijn producten: schuim - lotion - crème. Maar op een bepaalde avond ging ik Jonas aflossen in bed nadat ik uit de douche kwam en de volgende ochtend verschoot ik me een bult: ik had maar liefst 3 puisten bij! En toen bedacht ik me dat ik de vorige nacht wel mijn schuim had gebruikt in de douche, maar geen lotion en crème. Feest voor mijn poriën, een beetje minder voor mijn uiterlijk. Gelukkig is mijn lichaam ondertussen wel al wat gewend aan die hormonenbalans en houden de puisten zich voorlopig koest. Fingers crossed! Hoe het ondertussen met Janne gaat? Zeer goed! Gisteren was ze 6 weken oud en ze groeit als kool! Elke dag zijn we verbaasd over hoe snel het allemaal gaat. Met de voeding zijn we eindelijk op weg, na een korte berekening met de vroedvrouw leerden we dat Janne genoeg heeft aan 110 ml per flesje. Geen gedoe meer met flesjes van 150 ml of niet. Ook het teruggeven van de melk is een pak beter, het is nu toch al een dag of 3 geleden dat ze melk heeft teruggegeven na het eten. Hierbij niet gerekend dat ze dinsdag de kraamzorg volledig onder gekotst had, hoogstwaarschijnlijk omdat er een boertje opkwam terwijl er melk in haar slokdarm zat. Slabbetje kletsnat, spetters op de broek van de kraamzorg en de zetel, een voldane blik van Janne. Ze moest eens weten... Ook het slapen gaat nog steeds zeer goed. Na haar avondflesje behoudt ze haar 6 uur slaap, daarna vraagt ze terug om een flesje en slaapt nog een 4tal uur verder. Alleen in slaap vallen blijft nog tricky, tijdens mijn nachten houd ik ze gewoon gezellig bij mij tot ze slaapt. In haar slaapzakje ligt ze op haar gemak en daarna kan ze rustig haar bedje de nacht tegemoet gaan. We proberen overdag ook zodanig de tijd te rekken/te korten zodat we haar flesje niet te laat moeten geven. Soms komt het uit dat ze om 9 uur pas een flesje moet hebben, maar dat is wat vroeg om al te gaan slapen. De volgende is dan pas om 1 uur en dat is dan weer laat. We laten haar dan overdag soms een halfuurtje langer slapen en geven haar 's avonds een badje rond het uur dat ze zou moeten eten, dan zijn we ook weer een halfuurtje verder. En hop, wat normaal 9 uur was is nu 10 uur geworden (maar dat wil zeggen dat ze daar om 4 uur is, dat is wel wat minder voor onze nachtrust). Geniet hier nog even mee van het schattigste gezichtje van de familie Demaret-Gerard! (Ja, Jonas, jij bent ook schattig <3) Ik typ deze blogpost vanuit mijn bed, het is nu kwart over 6 en Janne heeft net een flesje binnen. En daar mogen we best trots op zijn, want het was van gisterenavond 11 uur geleden dat ze nog een flesje gedronken had. Volgens internet noemen we dit doorslapen, mama en papa zijn daar alleszins heel tevreden mee. Hoe we dit voor elkaar gekregen hebben? Geen idee... Vorige nacht had Janne het heel lastig na haar laatste flesje. In de vorige post kon je al lezen dat ze last had van krampjes en dat was dan ook het geval. Er zat niets anders op dan druppeltjes geven en rondwandelen met haar tot het over was. Het was Jonas zijn nacht dus ik was ondertussen al in slaap gevallen (onderbroken nachten, het doet/deed wat met een mens). Rond half1 zou ze rustig geweest zijn, want 1 van de trucjes die we geprobeerd hadden was inbakeren. We hebben daar handige doeken voor, al lijkt het wel alsof je je baby in een dwangbuis stopt. Eens in slaap gevallen had Jonas ze in bed gelegd, nadat ze samen al even in de schommelstoel geslapen hadden. Mentaal was daar de voorbereiding al: binnen 2 uur is het tijd voor nog een fles...
Plotseling werd ik wakker door een geluid, een baby die aan het smakken is. Alright, dacht ik bij mezelf, tijd om in het midden van de nacht naar beneden te gaan en een flesje te warmen. Maar tot mijn grote verbazing was het 6u! Ik schoot wakker en keek over Jonas zijn schouder en ja hoor, daar lag onze dochter met haar mondje te zoeken naar eten. Dolgelukkig was ik (en lichtjes bezorgd, aard van het beestje) en ging vrolijk naar beneden om een flesje te maken. Ik wisselde met Jonas van kant zodat hij al verder kon slapen en gaf haar haar flesje. Na een boertje en 20 minuten soezen bij mama ging ze terug haar co-sleeper in. En ja hoor, onze schone slaapster viel wederom in slaap. Echter was haar slaap niet zo vast... Ik hoorde regelmatig kreun en piepgeluidjes. Ik stond hier niet al te veel bij stil, mijn bijnaam voor haar is niet voor niks ‘klein piepke’. Tot ze begon te draaien en te keren, omstreeks 9u. Ik keek haar richting uit en voor ik het wist kwam daar een kwakje melk uit haar mond gelopen. Veel melk? Nee. Verschietachtig? Dat wel, elke keer opnieuw. In mijn hoofd dient melk namelijk te blijven op de plek waar het eerder ingelopen is, namelijk haar maag. Ik nam haar uit haar bedje en daar kwam nog een grote boer en poef, toen ontspande onze dochter volledig. Hoe ben je zelf natuurlijk, als je in bed ligt en er iets op je maag ligt. Uiteindelijk sliep Janne erna nog wat verder tot we uiteindelijk om 10u naar beneden gingen. Joepie, 11 uur in ons bed gelegen, waarvan we er toch zeker 8-9 geslapen hadden. De bezorgde mama die ik ben had geen rust. Op dat moment begon natuurlijk de molen in mijn hoofd te draaien: heeft ze nu wel genoeg eten binnen? Ze heeft een fles gemist, kan dat kwaad? Gaat ze blijven doorslapen of was het eenmalig? Allerlei vragen waar ik geen antwoord op wist, maar dat zou nog wel komen. Kind en Gezin had verteld dat de drempel van 120 naar 150 ml niet veraf was. Plots zou ze erom vragen. Ik ging er van uit dat als ze een flesje minder dronk, ik dus gewoon de hoeveelheid zou verhogen. 150 ml it is. Onze lieve kraamhulp gaf Janne haar flesje in de namiddag (half11 was nog gewoon 120 ml) maar na een 80tal ml stopte ze plots. Raar, maar we gingen haar zeker niet forceren. Janne komt elke week 150 gram bij, geen reden tot paniek dus. Er bleek echter een reden te zijn voor het plotse stoppen met drinken: een broekje vol. Janne was met plezier een dikke kakpamper aan het vullen. Met 2 gingen we de strijd aan en dit was nodig! De pamper resulteerde in een machine was doordat mevrouwtje beslist had om niet alleen het waskussenhoes volledig onder te kakken maar ook de trui van de kraamhulp (mooie start van haar verlof 😄). Janne haar stoelgang droop letterlijk van de commode op de grond. De uitstraling op Janne haar gezicht zei genoeg... Ik ging er van uit dat het Janne heel wat energie gekost had om zo’n toeren uit te halen dus ik gaf haar opnieuw haar flesje, die ze gretig aannam. Ze dronk lustig verder. Mama trots, er was nog maar 30 ml over. Maar de vreugde was van korte duur. Na 20 min op mijn schouder legde ik haar in het park, en nog geen 10 min later was daar plots de hik, en ook heel wat melk die ze bij die laatste keer gedronken had. Bij de eerste 3 hikken kwam er telkens een goede kwak melk uit (dit was trouwens de 3e keer die dag, ook omstreeks half12 had ze al wat terug gegeven, een uur na haar vorige fles). Mama’s mallemolen begon weer te draaien. Reflux? Only time will tell... Een sprongetje, elke nieuwbakken mama heeft hier wel al over gehoord. De fase die een baby heeft waarin er heel wat veranderd. Plots beginnen ze kleuren te zien, kunnen ze dingen vastgrijpen met hun handjes, ...
Janne is bijna 5 weken oud en zit in dat eerste sprongetje. Ook de krampjes beginnen nu hun hoogtepunt te bereiken. Wij hebben het geluk dat ze deze enkel 's avonds heeft en dat ze ons 's nachts een rustige nacht gunt. We hebben namelijk al andere verhalen gehoord. Ook merken we aan haar dat ze veel meer nood heeft aan warmte en liefde. Hoe dichter ze bij haar mama en papa kan zijn, hoe liever dat ze het heeft. Onze nachten verlopen gelukkig zeer vlot. Een halfuur vooraleer haar flesje gemaakt wordt gaat ze in bad. Dit werkt ontspannend maar is tegelijkertijd heel vermoeiend (wat wil je, het vergt wat energie om zo te krijsen als je aangekleed wordt). Na haar badje nemen we haar mee naar boven en krijgt ze een flesje, die neemt ze steeds gretig aan. Na haar flesje is het eigenlijk de bedoeling dat ze een boertje laat. Dat is echter niet altijd het geval. Regelmatig valt ze zelfs al in slaap vooraleer ze dat boertje gelaten heeft. In het begin sliep ze tussen ons op het borstvoedingskussen (ssst, niet aan kind en gezin vertellen!). Ze wou namelijk niet in haar eigen bedje slapen, tussen mama en papa was veel beter. Dit nam echter veel plek in in bed, hier zijn we dan ook snel van afgestapt. We hebben haar eens overdag meegenomen naar de slaapkamer voor een dutje, hebben haar al slapend in de co-sleeper gelegd en zo geschiedde: 's avonds lag ze lekker te knorren in haar eigen bedje naast ons. Hier slaapt ze nu ook elke nacht in. En wat hebben we hier geluk mee! Nachtschema van Janne:
Om nog even terug te komen op die krampjes: de luchtbelletjes in de darmen zijn echt kleine duiveltjes. Uit het niets komen ze op, geven een hoop gekrijs - geween - gespartel en verdwijnen daarna terug. Het enige wat je kan doen? Afwachten en de baby zoveel mogelijk liefde geven. Dit doen we nu ook met Janne. We nemen ze lekker dicht bij ons, leggen een kersenpitje op haar buik en wandelen het huis door. Soms gebruiken we de draagdoek en leggen we ze op ons in de zetel. We geven haar nu sinds een week ook druppeltje (Mama natura coli) en die blijken wel verlichting te geven. Een wondermiddel voor krampjes, die ze helemaal wegnemen (voor elke baby), hebben ze jammer genoeg nog niet uitgevonden... Het volgende onderwerp dat me toch even van het hart moet is borstvoeding. Het wordt allemaal zo mooi voorgesteld: de intieme band die je ontwikkelt met je kind, de gezondheidsvoordelen, … Maar niemand vertelt je erbij dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is. Een kind correct laten aanhappen is makkelijker gezegd dan gedaan. En wat als je te weinig melk hebt? Dan zie je je kind vermageren en lees je dat ook op de weegschaal. Een gezonde baby mag 10% gewicht verliezen in het ziekenhuis. In Janne haar geval mocht dat 400 gram zijn. Op onze laatste dag in het ziekenhuis was dit 430 gram geworden, te veel dus. Rond 13 uur werd beslist dat ik moest gaan kolven, op die manier konden we zien hoeveel eten Janne kreeg. Te weinig, zou achteraf blijken. Ze moest 30 ml drinken maar ik kolfde slechts 10 ml. De beslissing werd gemaakt om haar bij te voeden met kunstvoeding. Rond 15u moest ik opnieuw kolven met hetzelfde resultaat. Rond 16u gaven we haar die moedermelk, opnieuw met kunstvoeding aangevuld. Om 17u verlieten we het ziekenhuis, richting apotheek om kunstvoeding te halen. Even was ik teleurgesteld in het ziekenhuis. Ik had namelijk wel nog wat nood aan ondersteuning, ten slotte moest ik thuis mijn dochter wel op de correcte manier voeden en zorgen dat ze goed bleef eten en aankwam.
De volgende dagen waren een hel. Pijnlijke tepels, een dochter die niet wou aanhappen en die bleef vermageren en een mama die bij elke voeding aan het huilen was. Onze vroedvrouw (die ook de arbeid had begeleid) zag dat het niet vlot ging en stelde voor om over te schakelen naar kolven, niet meer aanhappen dus. Dit deed me nog slechter voelen, elke keer als mijn dochter moest eten was ik aan het kolven, ik miste elk mooi moment met haar. Ik voelde me precies een melkkoe. Zondagavond kwamen mijn ouders eten en ook zij zagen aan mij dat ik al op was, en ik was slechts anderhalve dag thuis. Ik was meer aan het huilen dan aan het genieten. Ik voelde ook niet echt stuwing in mijn borsten waardoor ik niet het gevoel had dat ik moest kolven. Een berichtje naar de vroedvrouw later kreeg ik toestemming om wat langer te wachten om te kolven… Ook kwam er die avond nog een ander gigantisch schuldgevoel bij: ik dronk te weinig. Mijn mama was de eerste die me erop wees, dat ik toch nog niet zoveel gedronken had die avond. Toen ik even bij vriendinnen informatie ging inwinnen vroegen ze me net hetzelfde: drink je genoeg? Op dat moment begon er al iets te dagen. Toen ik dan ook nog even naar het toilet ging en ik heel het huis bijeen kon vloeken omdat ik zo een brandend gevoel had zakte ik net niet ineen: ik had het mezelf aangedaan. Uiteraard kan je geen vocht aanmaken als je het zelf niet binnen neemt. Schuldgevoel alom. Op maandagochtend hebben we uiteindelijk de beslissing gemaakt om ermee te stoppen. Net op tijd want ik denk dat mijn traankanalen volledig uitgedroogd waren. Ik had namelijk al 4 en een half uur niet gekolfd en had opnieuw maar 20 ml, alweer te weinig. Onze vroedvrouw kwam langs en we bespraken de situatie met haar. Zij zag ook direct aan ons dat borstvoeding geven niet langer de beste aanpak was. We hebben er op dat moment een punt achter gezet. Dat eerste flesje geven deed me zo veel deugd, ik werd op slag een pak gelukkiger (en mijn dochter ook want ze kreeg eindelijk op een normale manier deftige voeding). 3 dagen tanden bijten om de stuwing in mijn borsten voorbij te laten gaan nam ik er graag bij. Ik leefde met warme en koude kompressen en bleef maar saliethee drinken. De pijn zwakt lichtjes af. Achteraf gezien ben ik wel blij dat ik haar 5 dagen moedermelk heb kunnen geven want dit helpt echt wel voor een goede weerstand. Maar zou ik er opnieuw aan beginnen? Nee, dat niet… Ook hierover zou ik een oneindig lang verhaal kunnen schrijven, maar dat zal ik niet doen.
Wat ik hier wel even wil noteren zijn de zaken waarop ik niet was voorbereid. Ik heb namelijk meerdere keren gedacht: had ik dit maar op voorhand ergens gelezen…
En toen was het zover…
Om half 6 kwam de vroedvrouw binnen met de verlossende mededeling: ‘we gaan beginnen persen’. Plastic zeilen werden gespannen, mijn bed werd volledig omgebouwd, ik kroop met mijn benen in de beugels en daar lag ik dan, klaar om te bevallen. De laatste loodjes… Nog iets waar je niet op voorbereid bent: In de film lijkt het alsof die vrouwen maar persen en persen en persen… In werkelijkheid lig je daar gewoon te wachten op je volgende wee, als je die al voelt. Mijn epidurale verdoving was namelijk nog niet volledig uitgewerkt waardoor ik geen idee had of er nu wel of niet een wee aan kwam. Met de vage zin ‘ik denk dat ik iets voel in mijn onderbuik’ kreeg ik de toestemming om voor de eerste keer te persen. Mijn eerste gedachte? ‘Dit is niet zo lastig, dat lukt me wel’. Dat had ik toch wat onderschat. Achteraf zou blijken dat ik telkens te vroeg in mijn wee aan het persen was waardoor ik soms 4 tot 5 keer opnieuw lucht moest happen om te persen. Uiteindelijk had ik dit wel door toen mijn epidurale uitgewerkt was maar toen was het al te laat. De baby kwam en keerde terug, kwam en keerde terug… Tot ik de vroedvrouw een telefoontje hoorde plegen: ‘Kom je even naar kamer 10? We zullen wat hulp nodig hebben’. Chapeau voor het professionele team in het ziekenhuis, op geen enkel moment was ik gealarmeerd. ‘We gaan een handje helpen’ De gynaecologe kwam een aantal minuten later de verloskamer binnen en gaf me volgende mededeling: ‘Goedemorgen mevrouw, we gaan jou een beetje helpen. De baby haar hartslag begint zich rond de 170-180 te begeven, dit is te hoog en zeker omdat je al een uur aan het persen bent. Haar hoofdje wil zich niet voorbij je schaambot begeven waardoor we de zuignap zullen moeten gebruiken. Geen paniek, je zal hier geen extra pijn door ondervinden. Wel zal ik hierdoor een knipje moeten plaatsen maar je zal hier helemaal niks van voelen’. Ik heb meermaals mijn beide handen gekust dat ik het geluk had om zo’n lieve gynaecologe te hebben die rustig bleef en stap voor stap vertelde wat er ging gebeuren. Die stap voor stap, daar stopte het eigenlijk voor mij. Het volgende kwartier verliep voor mij in een waas. Het enige wat ik me hier nog van kan herinneren is pijn, heel veel pijn. En in de achtergrond hoor ik mezelf nog vaag schreeuwen dat ik dat niet kan, dat dit toch echt wel veel pijn doet en het me nooit zal lukken. Dit moment had ik echt wel onderschat. Een vroedvrouw die op mijn buik duwde, Jonas die me ondersteunde in mijn nek terwijl ik perste, de gynaecologe die daar aan mijn onderkant van alles aan het manoeuvreren was, het mechanische geluid van de zuignap elke keer als die een beetje aan het meehelpen was, … Er gebeurt zoveel rondom je maar je bent slechts met 1 ding bezig: de geboorte van je kind. Papa wou ze eruit halen! En toen kwam daar een belangrijke aanmoediging: nog 2 keer persen en je dochter zal geboren worden. Gelukkig had de vroedvrouw onthouden wat we haar een aantal uur daarvoor hadden meegedeeld: papa wou zijn dochter op de wereld brengen. De gynaecologe gaf me de instructie om even te wachten met persen zodat Jonas zich kon klaarmaken. Die had echter nog niet helemaal door dat hij naast mij moest komen staan en ging prompt de plek van de gynaecologe innemen. Gelukkig was er genoeg personeel om hem rap op de juiste plek te laten plaatsnemen. Onze lieve dochter haar armen kwamen uit mijn lichaam, papa nam haar onder de schouders, ik kreeg de opdracht om nog 1 keer te persen (hoesten was eigenlijk ook al genoeg, het zwaarste werk was op dat moment wel voorbij) en om 6u45 was het dan eindelijk zover: Janne werd door haar papa op mijn buik gelegd, ze was eindelijk geboren. Tranen met tuiten Ik keek naar Jonas, Jonas naar mij en hij hield het niet meer. Tranen kwamen uit zijn ogen gesprongen, wat een mooi moment. Zijn tranen wegvegen ging precies wat moeilijker, zijn handen hingen namelijk nog vol met smeer van onze lieve dochter. Terwijl wij volop aan het genieten waren werd de vraag gesteld aan Jonas om de navelstreng door te knippen. Als een trotse en fiere papa nam hij de schaar vast en verwijderde de connectie tussen haar en mij, een connectie waarvan ik 9 maanden lang zo genoten had. Wenen deed Janne niet echt, eerder een paar kleine kreuntjes. Een kleine kneep in haar voet zorgde ervoor dat ze zichzelf heel even liet horen alvorens in een rustige slaap te dommelen. Ze had op dat moment hard genoeg gewerkt. De vroedvrouw haar shift was ondertussen afgelopen maar ze was zo vriendelijk om een kwartiertje langer te blijven zodat ze onze bevalling nog kan meemaken. We namen afscheid en bedankten haar uitvoerig voor alle hulp die we van haar hadden gekregen. Ondertussen waren de gynaecologe en de nieuwe vroedvrouw volop bezig om mijn onderkant te verzorgen. Het bloed uit de navelstreng werd opgevangen via een infuus, dit hadden we eerder beslist. Even had ik schrik dat ik nog eens goed ging moeten persen voor de nageboorte, gelukkig was dit niet nodig. Ik voelde een vol gevoel daar onderaan en voor ik het wist was mijn placenta er al uit. De gynaecologe nam rustig de tijd om ons te vertellen waar precies de vliezen gebroken waren en waar de placenta nu precies in mijn baarmoeder had vastgehangen. Draadje hier, draadje daar En daar kwam het volgende pijnlijke moment: hechtingen. Er werd me meegedeeld dat ik moest aangeven als ik ergens pijn had, er kon namelijk nog een plaatselijke verdoving gegeven worden. In mezelf dacht ik: ‘Pijn? Ik heb net een kind op de wereld gezet, hoe pijnlijk kan het zijn…’. 2 onaangename momenten later heb ik toch maar die verdoving gevraagd. Met de volgende woorden van de gynaecologe erop volgend: Aha maar dat plekje kan ik niet verdoven, even op je tanden bijten. Een halfuur later was gelukkig alles in kannen en kruiken. Het duurde wat langer dan normaal aangezien ik blijkbaar wel een goede bloeding had van mijn knip (en van mijn scheur, die ik blijkbaar aan de andere kant had opgelopen). Ik zou het dus zeker in de gaten moeten houden want er was wel een geringe kans op nabloedingen. Nadat ze ons proficiat had gewenst verliet ze de kamer. Ook de vroedvrouw liet ons even alleen zodat wij de kans hadden om nu eindelijk van onze dochter te genieten… Uitgerekende datum
17 november, daar was hij dan. De dag waar we 9 maanden, 40 weken naar hadden uitgekeken. De dag waarvan we wisten: nu is het zover! En toen… gebeurde er niks. Iedereen bereid je voor op die dag waarop het allemaal zal gebeuren, niemand bereid je voor op de dag waarop helemaal niks gebeurt. Je kijkt er zo lang naar uit en voor je het weet is die dag helemaal voorbij. En komt de volgende dag, en de dag erna… Voorweeën 40 weken en 3 dagen, iets wat ik nooit zal vergeten. Als zwangere vrouw is het belangrijk om te profiteren van genoeg slaap, je weet echter nooit wanneer de baby zich zal aankondigen. Ik had er dus helemaal geen schaamte in om pas rond 11u wakker te worden, die bewuste dinsdagvoormiddag 19 november. Ik was echter niet zomaar wakker geworden. Diep vanbinnen in mijn buik voelde ik iets borrelen. De eerste gedachte die door mijn hoofd spookte: ‘Oei, ik moet dringend eens naar het groot toilet, dat aambeitje (eye roll) zorgt ervoor dat dit al een aantal dagen niet is gelukt’. Zogezegd, zo gedaan en een aantal darmbewegingen later ging ik nog even soezen in bed voor mijn traditionele ‘Facebook-kwartiertje’ na het wakker worden. 15 minuten later kwam echter hetzelfde gevoel terug: geborrel in mijn onderbuik maar nu ook in mijn onderrug. Tiens, mijn darmen zijn precies toch niet zo leeg. En voor ik dit gedacht had was het gevoel alweer verdwenen. De zin om op te staan was ver verdwenen met het gedacht dat mijn darmen niet hun beste dag hadden. Uiteindelijk had ik de moed verzameld om recht te komen (wat gigantisch moeilijk is met zo’n dikke buik!) en me richting badkamer te begeven. Iets waar ik trouwens elke ochtend meer en meer naar uitkeek: die lekker warme douche na het opstaan. Zalig om te ontspannen. Tot… Ja hoor, dat krampje daar plots terug was. Pas op dat moment kwam voor de eerste keer het besef: Zouden dit misschien andere krampen kunnen zijn… Vroedvrouw Uiteraard wou ik mezelf nog niet al te veel valse hoop geven dus nam ik mezelf voor om nog even te wachten om de vroedvrouw te bellen. Wie weet was ik me wel aan het aanstellen en was er helemaal niks aan de hand. Tot het 13 uur werd en ik toch om het kwartier even op het puntje van de zetel moest zitten want dit waren toch wel die ‘menstruatieachtige’ krampen waarover mij werd verteld. Echter lees je op internet zoveel: het zit bovenaan in je buik, het zit onderaan in je buik, het zit in je rug, het kan ook in je benen zitten, … Op de duur weet je niet meer wat je moet geloven. Daarom: vertrouw op je intuïtie. Dit heb ik gedaan en uiteindelijk heb ik om 13u15 mijn vroedvrouw gebeld. Gelukkig: ze was thuis, ging eerst nog iets eten en dan langskomen. OEF! Eenmaal toegekomen deed ze een onderzoek en blijkbaar was er in mijn buik toch wel iets aan het gebeuren. De kans dat het op gang aan het komen was, was groot. Al was die nog niet 100%. Er was nu eenmaal nog een kleine mogelijkheid dat dit plots allemaal zou stoppen. Waar ik wel zeker van mocht zijn is dat ik niet plots binnen het uur mama zou worden. Het zou wel wat tijd in beslag nemen. Terwijl de vroedvrouw nog bij ons kwam kreeg ik opnieuw een kramp, die we vanaf nu wel ‘voorwee’ mochten noemen. Met alle prenatale lessen in mijn hoofd begon ik gedreven te ademen: in – 2 – 3 – 4, uit 2 – 3 – 4 – 5 – 6, tot de wee over was. Maar probeer maar eens je eigen ritme te tellen terwijl je op de achtergrond een klok hoort tikken, slecht idee. Hop, alle ademhalingsoefeningen van de lessen overboord gegooid en met volle moed inademen door de neus, uitademen door de mond. Hoe meer pijn, hoe harder ik moest blazen. De vroedvrouw zette me op weg en ze zou rond 20u die avond terugkomen (Help, gaat het nog zolang duren?). Jonas Zoals eerder afgesproken ging ik Jonas op de hoogte houden van wat er aan het gebeuren was. Tegen 14u30 kreeg hij een telefoontje: Geen paniek, het is lichtjes begonnen maar je hoeft je niet naar huis te haasten want het is nog niet voor direct. Ondertussen probeerde ik thuis mijn gedachten nog wat te verzetten met wat Netflix (al heb ik van die afleveringen van The Big Bang Theory niet veel gezien). Rond 15u30 kreeg ik telefoon: Jonas was onderweg naar huis. Hij vroeg hoe het ging en net op dat moment kwam er weer zo’n voorwee tevoorschijn. Een vluchtige ‘even wachten’ gaf hem het signaal dat hij even stil moest zijn. Of dat dacht ik toch… Niets zo irriterend als iemand die aan de andere kant van de telefoon een liedje aan het fluiten is terwijl jij een wee aan het wegblazen bent. Tijdens mijn gehele arbeid ben ik niet veel geïrriteerd geweest maar dit was toch een uitzondering. Een ‘haast je maar naar huis’ later werd de telefoon neergelegd. Uiteindelijk zag ik op de klok 16u20 verschijnen en dacht ik: oef, Jonas is bijna thuis. Die voorweeën kwamen ondertussen al met een 10-tal minuten tussen. Tot dat sms’je kwam: Ik ga eerst nog even tanken. En dan het volgende sms’je: de brug staat open… Rond 17u kwam daar dan uiteindelijk het verlossende geluid van een sleutel in het sleutelgat: mijn steun en toeverlaat was er! Timen Honger? Nee, dat heb je niet echt als je arbeid begonnen is. Toch is er instinctief iets in jou dat zegt: eet nog maar iets, want je hebt nog een zware periode voor je. Gelukkig was Jonas er om de spaghetti te koken en de saus op te warmen, terwijl ik in de zetel zat te ademen en te blazen. Tijdens het eten kwam Jonas met volgende wijsheid: ik heb een app op mijn gsm gedownload waarmee je je weeën kan timen, willen we dat eens proberen? Halleluja, graag! Met een simpele ‘het is daar’ of ‘jep’ wist hij hoe laat het was, drukte hij op de knop en begon de app te timen hoe lang de wee duurde. Bij de volgende wee gaf die ook aan hoe lang ertussen zat. Tot mijn grote verbazing kwamen die op dat moment (17u30) al rond de 5 minuten. De app bleef sporadisch meldingen geven dat het toch wel al tijd was om naar het ziekenhuis te vertrekken, wist die veel dat wij ervoor gekozen hadden om een deel van onze arbeid thuis te doen. We bleven dus gedwee weeën timen. Ze komt, ze komt, … Al een hele namiddag was ik aan het uitkijken naar de komst van de vroedvrouw om 20u. Maar toen werd het 20u10, en dan 20u20 en bij elke auto in de straat stond Jonas klaar om te kijken of ze er al was. Zwangere vrouwen in arbeid blijken heel ongeduldig te zijn dus ik stuurde een sms’je. Het verlossende antwoord kwam dat ze er binnen 10 minuten zou zijn. Mijn hart maakte een sprongetje (zowel van geluk als van een wee) toen Jana tevoorschijn kwam, samen met Cynthia (de doula in opleiding die onze arbeid zou mee volgen). Het kon eindelijk beginnen… In bad Samen met de vroedvrouw probeerden we heel wat posities uit. Wat voor mij echter het gemakkelijkste bleek was op het puntje van een stoel, de zetel, een bal, … gaan zitten, nijpen in de hand van de persoon die het dichtst bij mij zat en blazen, zo hard mogelijk (af en toe zelfs met een klein kreuntje erbij). Jonas had echter nog niet altijd door hoezeer ik hier nood aan had. De nacht begon in te gaan en ik stak mijn hand uit richting hem. Hierdoor wist hij meestal dat ik hem nodig had. Een wee duurt ook (normaal gezien) maar een minuut, dit is dus zo voorbij. Tot daar plots de opmerking ‘Ja wacht, eerst mijn koffietje nemen’ tevoorschijn kwam. Dit was irritatiemoment nummer 2… Uiteindelijk besloten we rond 1 uur ’s nachts om in bad te gaan. Ik ging samen met mijn gevolg naar de badkamer waar Jonas ondertussen al een zalig warm bad had laten vollopen (boordevol schuim, even terzijde voor alle toekomstige papa’s: dat is niet zo’n goed idee). Die eerste minuten waren zalig, het leek alsof die kleine baby en baarmoeder besloten hadden om me even rust te gunnen. Stilte voor de storm… Op dit moment kwam bij mij de eerste realisatie dat een wee niet altijd was zoals er op internet beschreven werd: Ze duren 1 minuut, hebben een piekmoment en zwakken dan terug af. In bad had ik een wee die maar liefst 5 (!) minuten heeft geduurd. Bij elke piek hoopte ik dat ze eindelijk voorbij was en toch kwam ze elke keer terug, opnieuw en opnieuw en opnieuw… 3 personen zaten naar mij te kijken terwijl ik in bad zat, mee wachtend tot die oneindige wee nu eindelijk voorbij was. Toen kwam de verlossing en het laatste inwendige onderzoek: 5 centimeter! Vooraleer ik in bad was gestapt had ik mijn limiet aangegeven: hierna is het genoeg geweest en zou ik graag een epidurale hebben in het ziekenhuis. Met de wetenschap dat ik ondertussen de 5 centimeter opening had gehaald namen we de beslissing om me aan te kleden en richting het ziekenhuis te gaan. Dat aankleden liep echter ook niet van een leien dakje, die wee van 5 minuten kwam terug. ‘Een pikuure, en snel graag!’ Eenmaal geïnstalleerd in de auto kwam de schrik: hoe ga ik hier in godsnaam mijn weeën kunnen opvangen? Gelukkig kwam de vroedvrouw me nog een paar laatste bemoedigende woorden toespreken alvorens de deur van de auto werd dichtgegooid en we de rit richting Sint-Lucas hadden ingezet. Het verloskwartier werd door Jana op de hoogte gebracht en daarmee was haar nacht afgerond. Eeuwige dankbaarheid blijft het gevoel dat we hebben voor haar (en ook voor Cynthia), zonder hen was dit nooit gelukt. Eeuwige dankbaarheid ook voor mijn lichaam die had beslist om in de auto mooie weeën van 1 minuut te laten doorkomen, zodat de rit naar het ziekenhuis relatief rustig verliep. Gelukkig was het 2 uur ’s nachts en stonden we op een dik kwartier aan de ingang van de spoed. Jonas ging vlug een rolstoel halen en daar gingen we op weg, richting verloskwartier. Buiten irritatie nummer 3 waarbij de normale lift richting 3e verdiep plots buiten werking was en Jonas helemaal niet doorhad dat er pijlen hingen naar de vervanglift, verliep deze tocht vlot. Eenmaal op de verdieping toegekomen kwam de vraag of ik graag nog in bad zou willen gaan, waarop mijn antwoord zeer snel kwam: nee, graag een pikuure, en liefst zo snel mogelijk! Ondertussen kreeg Jonas de taak om mijn identiteitskaart te zoeken in mijn portefeuille (die hij uiteraard niet kon vinden waardoor ik dit dus moest doen, midden in een wee) waarna we naar een kamer werden gebracht. 20 minuten later stond de anesthesist reeds klaar om die epidurale in te brengen. Met je poep over het bed? Hierbij kwam het tweede moment waarop ik helemaal niet voorbereid was: de positie die je moet aannemen op een verlosbed om een epidurale te krijgen. Met je poep over het bed, in een bolletje met een gigantisch buik en weeën die je om de 2 minuten bijna doen flauwvallen van de pijn. Ondertussen was de anesthesist niet zo gelukkig want ‘Mevrouw haar rug is niet genoeg gebold’ en ‘Juffrouwke, als jij niet voor mevrouw gaat staan gaat dat hier niet lukken ze’. 5 minuten later was alles in kannen en kruiken en kreeg ik de opdracht om op mijn rug te gaan liggen. Was ik blij dat dit achter de rug (pun intended) was. Ik had al regelmatig verhalen gehoord van vrouwen die in slaap vielen tijdens hun epidurale en ik had er nooit iets van geloofd. Tot ik zelf 10 minuten later aan het wegdommelen was. Wat deed dit deugd na al die uren afzien overdag! Als een waterballon die springt Eenmaal weggedommeld was ik blij dat ik even de kans kreeg om te recupereren. Ondanks het feit dat ik er totaal geen idee van had wat me nog te wachten stond was ik blij met elke minuut ‘slaap’ die ik kreeg. Tot… Ik op een bepaald moment (ergens omstreeks 4 uur) ergens diep vanbinnen een geluid hoorde: ‘pets’. Die werd gevolgd door een gigantische stroom vocht die tussen mijn benen naar beneden liep. Mijn eerste gedachte? ‘Help, ik heb geplast en ik was te laat om iemand te roepen’. Tot ik de indruk kreeg dat het wel heel erg nat was daar beneden. Dat kon gelukkig maar 1 ding betekenen: mijn vliezen waren gebroken, de eindsprint was ingezet. Een druk op de knop later wist de vroedvrouw te vertellen dat alles er goed uit zag en dat mijn vruchtwater een mooie kleur had (en oh ja, daar lag die slijmprop waarvan ik er al dagen naar aan het zoeken was in de toiletpot). ‘The ring of fire’ Gelukkig kreeg ik hierna nog even de tijd om een dutje te doen vooraleer de vroedvrouw rond 5 uur terug binnenkwam. Ze deelde mee dat de gynaecologe van wacht op de gang was voor een andere bevalling en dat ze even ging checken hoeveel ontsluiting ik al had, zo kon ze beter inschatten of ze de gynaecoloog naar huis mocht sturen of niet. Het antwoord: niet. Ik bleek ondertussen bijna 9 cm ontsluiting te hebben. Van die inwendige onderzoeken voelde ik trouwens niets sinds ik mijn epidurale had gekregen, dat was iets anders dan die onderzoeken thuis in de zetel. De vroedvrouw liet ons nog even alleen en mentaal begon ik me voor te bereiden: het zou nu niet lang meer duren alvorens we onze dochter zouden ontmoeten. In mijn achterhoofd begon ik alle informatie rond persen terug op te roepen die ik in de loop der tijd verzameld had, zowel van internet als van in de prenatale lessen. 1 zin die ik had onthouden: Persweeën, het lijkt alsof je moet kakken. En daar lag ik dan, na te denken… ‘The ring of fire’ noemden ze het, dat gevoel aan je achterkant waarbij je het de aandrang hebt om eens goed naar het groot toilet te gaan. Maar dat gevoel had ik niet. Ik voelde me nog helemaal niet voorbereid om te beginnen persen, ik had niet eens pijn, laat staan dat ik mijn weeën kon voelen. |