7 maand. Zolang heeft het geduurd vooraleer er een nieuwe blog kwam.. En dat was ook wel met een reden. Daar vertel ik straks meer over. Ik kan me natuurlijk wel voorstellen dat jullie reuze benieuwd zijn naar hoe het nu met Janne gaat.
Wel, heel erg goed! Janne is ondertussen een vrolijke peuter die binnen 2 maand alweer 2 jaar wordt. Wat gaat het toch snel en wat doet ze het goed! Waar ik in mijn vorige blogpost nog aan het vertellen was over hoe ze stapje per stapje vooruit aan het geraken was, stapt ze nu het volledige huis rond. En buiten durft ze zelfs al eens ‘lopen’. Al is dat open meer in haar hoofd hoor, in werkelijkheid gaat ze gewoon met een huppeltje vooruit. De trap opstappen, dat vormt ook geen enkel probleem.. Gevaar is nog geen woord dat echt in ons kleintje haar woordenboek staat.. Een aantal van haar favoriete bezigheden: - Eten, maar vooral alles wat niet haar vaste maaltijden zijn (ijsjes, koekjes, …). Maar hé, Janne is nog steeds een grote, smalle meid dus elk pondje gaat door haar mondje en mag ook zeker blijven plakken aan haar kontje ! We blijven natuurlijk hopen dat haar gewone maaltijden ook heel vlot gaan, al is dat steeds met ups en downs. Janne eet heel graag met haar handjes en laat dat nu net zorgen voor heel veel smospartijen (en stress bij mama!). Janne weet wat ze wil, dus dat is niet altijd gemakkelijk in combinatie met eten. - ‘Nee’ zeggen. De befaamde uitspraak ‘ik ben 2 en ik zeg nee’ is wel degelijk van toepassing op Janne, ze begon hier al aan sinds ze 19 maanden was. In het begin is dat leuk, daarna wat minder en nu zijn we gelukkig in de fase terecht gekomen waar ze dus ook al eens ‘ja’ zegt, oef! Maar Janne is dus een dame met een eigen mening, met een eigen willetje en een eigen karakter. En dat maakt dat we nog steeds zo ontzettend verliefd zijn op onze kleine meid! - Kusjes geven! Met haar handje, zonder handje, op onze kaak, op ons been, … Noem maar op! En de luide ‘mwaaa’ mag er uiteraard ook niet aan ontbreken. - Mee rijden met de auto. ‘Ga je mee’ is 1 van de eerste zinnetjes die ze in 1 keer kon uitspreken. Het duurde niet lang tot we enkel dit zinnetje nog maar moesten uitspreken en onze jongedame stond al aan de voordeur te wachten of zittend op de trap en wachtend op het aandoen van haar schoenen. - Trampolinespringen! Waar ze in het begin alleen maar door haar knieën boog gaat ze nu mooi de lucht in. En nee, daar heeft ze niet altijd een trampoline voor nodig. - … Ik kan zo nog wel even doorgaan over alle leuke dingen die Janne ‘Janne’ maken. Een groot deel van de ontwikkeling kunnen we linken aan haar opvoeding. Vanaf het begin vonden we het belangrijk om met Janne buiten te komen. Dit was echter de voorbije 2 jaar niet gemakkelijk (dank u, corona!). Janne zou onze vrolijke meid echter niet zijn als we ze niet opnieuw mee hadden genomen op scoutskamp, lieten logeren bij de grootouders/meter en nonkel, spelen bij Mamara, naar de opvang lieten gaan (ook al is mama in verlof - en nee, daar voel ik me helemaal niet schuldig over!), Janne gaat hier allemaal heel gemakkelijk mee om en ook voor mama en papa wordt het steeds gemakkelijker om haar een beetje los te laten. Dat voelt goed, wetende dat we een omgeving hebben waar we steeds bij terecht kunnen. Die omgeving, daar hebben we al meermaals onze beide ‘polletjes’ voor gekust. We zijn zo ontzettend blij dat we mensen hebben waar we bij terecht kunnen, die ons steunen in wat we doen en die steeds klaar staan voor ons. Zoals jullie allemaal wel weten ben ik een heel sociaal persoon. Ik kom graag buiten, haat stille weekends en heb een babbeltje links en rechts nodig. Corona zorgde er echter voor dat dit niet zo gemakkelijk was. Combineer dit dan maar met een schooljaar 2020-2021 om ‘U’ tegen te zeggen en dan kan je wel begrijpen dat mijn vaatje vlak voor de vakantie even vol was… Dus ik nam opnieuw de beslissing om een afspraak bij een psychologe te maken. Iemand anders deze keer, ook gespecialiseerd in ASS (dit kon me op het vlak van werk ook een duwtje in de rug geven). BESTE BESLISSING OOIT! Ik leerde mezelf opnieuw kennen, op heel veel verschillende vlakken. Ik kreeg inzicht in heel wat aspecten van mijn eigen leven en kon veel meer stilstaan bij wat nu echt belangrijk was. Waar vroeger velen tegen mij de slagzin gebruikten ‘Let it go’ kon ik dit nu ook eindelijk beginnen toepassen. Het leven is niet gemaakt om te blijven piekeren en stil te staan bij wat er in het verleden is gebeurd maar wel om te kijken naar de toekomst en te zien wat moois het nog allemaal brengt. Waar ik vorig jaar dag en nacht bereikbaar was voor de ouders van mijn leerlingen, zet ik nu mijn mails ‘s avonds uit want hé, die mail zal er ook nog staan als ik ‘s morgens in de klas kom. Waar ik vroeger een hele dag verveeld liep door een opmerking van iemand, laat ik het nu van me afglijden, het heeft toch geen zin om je druk te maken in zo’n situaties. En ja, stress is er nog steeds maar die kan ik toch al een stukje kanaliseren en terugbrengen naar de essentie. Ben ik er al? Nee, helemaal nog niet. Mentale gezondheid is iets waar je steeds aan moet blijven werken, maar het is minstens zo belangrijk als je fysieke gezondheid. Ik kan het iedereen aanraden, dat ene uurtje in de maand ‘zelfzorg’. En ja, het is niet goedkoop. Maar dat heb ik er met veel plezier voor over. Waarom vertel ik dit? Omdat het jammer is dat er nog steeds een taboe bestaat over psychologische hulp inschakelen. En dat is jammer. Draag zorg voor je geest, ze moet nog je hele leven mee. Uiteraard zou ik hier nog heel wat meer dingen kunnen schrijven over de voorbij maanden maar: beelden zeggen soms meer dan woorden. En ja, het leven van een 2-jarige is nu eenmaal niet zo interessant als dat van een baby.. Of wel? Geniet hieronder mee van onze kleine spruit! Kusjes. PS Meer foto’s volgen maar wow, crappy internet!
1 Comment
|