Ik heb lang nagedacht over hoe en wanneer ik dit blogberichtje zou schrijven. Eerst was er de twijfel of ik het wel zou doen, ooit al gehoord over vooroordelen? Maar uiteindelijk heb ik toch beslist om het te doen, om het taboe te doorbreken. Want ja, ik ben naar de psycholoog geweest...
In mijn vorige berichten schreef ik regelmatig over hoe ik het mamagevoel miste, over hoe onzeker ik was, over dat ik schrik had om iets verkeerd te doen... Op één of andere manier bleef dit gevoel aan me knagen. Ook mijn lastige bevalling bleef me steeds bij, er ging geen dag voorbij zonder dat ik daar aan dacht. Voor mij leek dat allemaal normaal, tot ik erover nadacht, dat dit misschien helemaal niet zo normaal was. De stap zetten om naar de psychologe te gaan ging redelijk vlot. Ik vond rap iemand waar ik redelijk snel bij terecht kon (blijkbaar mocht ik met dit 'probleem' niet te lang wachten, dit zou namelijk schadelijk kunnen geweest zijn voor mijn relatie met Janne) en maakte een afspraak bij de huisarts voor een doorverwijsbriefje. Daar deed ik kort mijn verhaal en ik hoorde al snel dat ik de juiste keuze gemaakt had, Dat het belangrijk is om over zo'n zaken met iemand professioneel te praten, om ervoor te zorgen dat dit niet zou escaleren. Een label plakken, dat was niet nodig. Dat helpt namelijk niemand vooruit. Maar ergens, diep vanbinnen, kwam de term 'postnatale depressie' in mijn hoofd. Heb ik dit gehad? Waarschijnlijk niet... Zou het daartoe kunnen leiden hebben als ik niet omringd was door de meest fantastische mensen in mijn leven? Misschien wel.. De dag van mijn afspraak bij de psychologe was ik wel wat zenuwachtig. Ik wist niet hoe het ging zijn, wat ik ging moeten vertellen,... Maar uiteindelijk ging alles vanzelf. Ik vertelde haar hoe mijn bevalling geweest is, wat ik achteraf ervaren heb, ... Uit dit gesprek kwam uit dat ik een onzeker persoon ben, die steeds goed wil doen voor anderen. Is dat een probleem? Soms wel, want ik probeer mezelf steeds te veranderen om toch maar goed te zijn voor iemand anders. En dat deed ik dus ook voor Janne. Te gefixeerd op haar eten, teveel bezig zijn met hoeveel slaap ze had, ... Ik verloor Janne haar ritme, ik deed het steeds anders om toch maar goed te doen voor haar. En dat was helemaal niet nodig. Tijdens het gesprek werd ik heel emotioneel. Want ik zie mijn dochter ontzettend graag, en zij mij ook. En voor haar is alles wat ik doe goed genoeg, voor haar hoef ik mezelf niet te veranderen. Want daar zou zij alleen maar ongelukkig van worden. Wij eten zelf ook niet als er iemand vol stress voor jou zit die zegt 'ale kom hoor, nog een hapje want je hebt nog niet genoeg gegeten'. 1 sessie had ik nodig, om tot dit besef te komen. Misschien zou ik dit ook wel op mezelf gekund hebben, maar ik had iemand nodig, van buitenaf, die me hierop kon wijzen. En wat ben ik daar gelukkig mee! Ook hebben we het gehad over de bevalling zelf, over hoe ik moest persen zonder dat ik persdrang had. Ik had hier nooit bij stil gestaan maar eigenlijk was dat helemaal niet ok. Ik werd gedwongen om iets te doen waar ik helemaal niet klaar voor was, iets waar ik me op dat moment niet goed bij voelde. Ik bleef maar denken: had ik het maar anders gedaan... Die gedachtegang heb ik buiten gesloten, nu denk ik: Ik weet hoe ik het de volgende keer anders kan doen. Ik hoop hiermee verder te kunnen. Met de gedachte dat ik goed genoeg ben, en dat tegenslagen een leerschool kunnen zijn. Dat ik niet meer stilsta bij het verleden, maar wel bij hoe zo'n ervaring mij kan helpen in de toekomst... Later had ik nog een sessie bij de psychologe. Ze was tevreden dat ik mijn mindset heb kunnen veranderen. We hebben nog wat andere zaken besproken, zaken waar ik niet verder over zal uitweiden. Het komt namelijk neer op dit: Ik ben wel goed genoeg, als je mij niet kan nemen hoe ik ben, dan is dat jammer voor jou. Mensen die me kennen, weten wel waar ik het over heb ;) Mijn oproep naar jullie is nu: maak dit taboe bespreekbaar. Durf jullie donderwolk eens te tonen, in plaats van steeds die rooskleurige plaatjes. Niet alles in ons leven is perfect, en soms mogen we ook eens tonen als het tegen gaat. Vrijdag vertrekken we op kamp, met ons gezinnetje. Ik kijk er ontzettend naar uit en hé, wat komt, dat komt! Een verslag volgt zeker...
0 Comments
|