Wat er met mijn vorig blogbericht gebeurd was, daar heb ik geen idee van. Maar toen ik achteraf nog eens terug las merkte ik dat het nog vol met fouten stond, oeps! Geen idee waar die plots vandaan kwamen, ik steek de schuld wel op de autocorrect van mijn gsm!
De bedoeling was om mijn vorig blogbericht te eindigen met het heugelijke nieuws dat we eindelijk met groentepap begonnen waren! Dit op aanraden van de kinderarts, waar ik vorige keer al uitgebreid over verteld heb. Dit was een semi-succes. We hadden voor de eerste keer worteltjes geprobeerd en dat smaakte haar precies wel. Uiteraard duurde het bijna een uur en heeft ze nog niet de helft van dat potje opgegeten maar hé, je kan niet alles in 1 keer willen. Uiteindelijk heeft ze al 4 verschillende groenten gegeten op 3,5 weken tijd en heeft ze toch al een aantal keer haar potje helemaal leeggegeten. Nu zijn we vooral nog op zoek naar: Wanneer geven we haar groentepap? Janne is nog steeds een langslaper, tussen 7 en 8 vraagt ze 's morgens een flesje, wat zou willen zeggen dat ze tussen 11 en 12 groentepap zou moeten krijgen. Perfect, zou je zo denken! Alleen is er het probleem dat, als we dit niet geven een halfuur voor ze eigenlijk een fles moet hebben, ze geen geduld heeft. Want ja, we zijn nu in die fase gekomen dat mevrouwtje wel laat weten als haar iets niet aanstaat. Daarin zijn we op dit moment nog wat zoekende. Geef je het te vroeg, dan heeft ze nog geen honger. Geef je het te laat, dan heeft ze te veel honger. Lap... Voor de rest zijn we vooral blij dat Janne haar verkoudheid eindelijk weg is! Die heeft toch een dikke 3 weken aangesleept en heeft ons mentaal en fysiek wel een beetje afgemat. Ik heb oneindig veel respect voor ouders die een kindje met reflux hebben, die dus constant bezig zijn met het opruimen van kots. Chapeau! Ondertussen was Janne ook heel flink van haar flesjes beginnen drinken. Ze drinkt nu 180ml + 6 schepjes = 200 ml. Hiervan dronk ze toch telkens 170 op dus wij blij! Maar dan... Iedereen heeft het erover: de coronacrisis. De scholen zijn gesloten, juffen en meesters gaan niet meer werken. Met als resultaat: Na 2 weken aan het werk te zijn na mijn zwangerschapsverlof zat ik alweer thuis. Ik, die er zo naar uitgekeken had om toch te mogen gaan werken. Ik, die toch wel in een serieuze dip begon te zitten en die echt wel merkte dat ze er niet voor gemaakt was om 24/7 de actieve rol van mama op te nemen (en nee, begrijp me niet verkeerd, ik ben altijd mama, maar ik ben ook wel graag 8 uur per dag juf, waarbij ik even niet bezig ben met pampers en dutjes en melk en kak en kots). We begonnen dus aan een aantal onzekere weken en eerst dacht ik: oh tof, dan kan ik me toespitsen op het geven van groentepap aan Janne, dan hoeft ze dat niet in de crèche te doen. En dan kwam mijn eerste dag opvang eraan die ik op school moest doen. Ik was blij, Janne kon een halve dag naar de crèche en ik even mijn gedachten verzetten. Tot ik aankwam aan de crèche en die gesloten bleek te zijn... Door een kleine miscommunicatie was ik er niet van op de hoogte gebracht dat ze gesloten waren doordat de onthaalmoeder verkouden was, kan iedereen wel eens overkomen. Maar ik stond daar wel... Doorgereden naar mijn schoonouders, niemand thuis. Ik begon lichtelijk te panikeren, Janne lag daar op de achterbank gelukkig maar wat naar haar vingers te staren, wat weet zij daar nu van... Na minstens 10 telefoontjes had ik het geregeld: Janne kon bij mijn mama terecht, zij zou komen oppassen. En ja, ik weet het, grootouders mogen niet babysitten, maar nood brak op dat moment even wet. Ik bracht de directie op de hoogte dat ik later zou zijn en belde een goede vriendin van wie het kindje ook naar onze opvang gaat om te vragen of zij op de hoogte was. Bij hen was het sms'je wel toegekomen. Zij was mijn reddende engel want Janne mocht een halfuurtje naar daar terwijl mijn mama nog onderweg was. Halleluja! Eind goed, al goed... Mijn volgende opvangmomentje ging Janne dan een volledige dag naar mijn ouders aangezien de opvang dan nog steeds gesloten was. Gelukkig is dat allemaal vlot verlopen. Ze sliep flink, dronk flink en at braaf haar groentepap op. We vielen terug wat in die routine. Toch begon ik steeds meer en meer te merken dat ik mijn geduld verloor. Als Janne even aan het wenen was stond ik al snel bij haar, want ik had geen zin om op het gehuil te luisteren. En toen ze haar flesje niet verder wou drinken maakte ik me soms wel eens boos, terwijl dat klein piepke daar toch helemaal niks aan kon doen... In de weekends was ik heel blij dat Jonas er was, zodat we de zorg voor Janne samen op ons konden nemen, en toch... Janne zit sinds 5 dagen in haar 4e sprongetje (je weet wel, die mentale ontwikkeling die baby's doormaken waardoor ze de chagrijnigste wezens op aarde worden). En ja hoor, ze heeft er goed van. Flessen gaan helemaal niet gemakkelijk binnen (we mogen blij zijn dat ze aan 500 ml melk per dag geraakt), een dutje doen gaat dezer dagen gepaard met gekrijs die tot aan het kanaal te horen is, alleen liggen in haar park wil ze nog voor 10 minuutjes doen maar dan wil ze terug wat entertainment en ga zo maar door... De komst van dat sprongetje was voor mij even de druppel die de emmer deed overlopen. Dit zorgde voor toch wel een stevige ruzie thuis. Ik merk namelijk dat ik weer steeds meer en meer in dat dipje aan het zakken ben van het einde van mijn zwangerschapsverlof. Want ja, ik zit nu alweer 3 weken thuis en daar was ik echt niet op voorbereid. Jullie weten uiteraard dat ik Janne ontzettend graag zie en haar alle liefde van de wereld geef, maar een mens is gemaakt om ook even rust te hebben, even alleen te zijn en dat is moeilijk als er een baby van 20 weken in je buurt is. Want net op het moment dat je in dat spannende deel van je boek zit wordt ze wakker uit een dutje en net als je eten aan het maken bent voor jezelf heeft ze weer een beetje aandacht nodig... Gelukkig heb ik een lief ventje die, als hij thuiskomt, me hierin helpt en mij daarin ook begrijpt. Hij snapt dat ik heel graag wil gaan werken, maar jammer genoeg is de situatie nu eenmaal zo. Ik ben alleszins al opgelucht dat crèche opnieuw open is. Gisteren heb ik Janne een dagje gebracht om wat me-time te hebben. Ik heb ze om half 9 afgezet en ben daarna terug in mijn bed gekropen. Ik heb nog geslapen tot half 1. Schaam ik me hier voor? Helemaal niet, het was een teken dat mijn lichaam dat even nodig had. En daarna? Heb ik mijn boek verder gelezen. Geen vaatwas, geen was, niet opgeruimd. Nee, even gewoon aan mezelf gedacht. Er is nog tijd genoeg! Hierover voelde ik me wel schuldig want ik ben toch thuis? Dan kan je toch zelf voor je kind zorgen? Ze hebben me in de opvang echter op het hart gedrukt: we staan klaar, denk aan jezelf, voel je helemaal niet schuldig! En dat ga ik ook niet meer doen. (Terwijl ik dit typ mocht ik alweer naar boven om een tuutje in steken, hoezee ;)) Weet je, we slaan er ons wel door! Als we allemaal in ons kot blijven, dan is dit hele gedoe rap gedaan en kunnen we weer buiten komen, gaan zwemmen, scoutsnamiddagen meemaken, op kamp gaan, ... En ondertussen genieten we wel van het mooie weer!
0 Comments
|