…dat bekkeninstabiliteit heet. Waar ik bij Janne tot ongeveer 36 weken gespaard bleef van de pijnlijke onderrug en de last in de heupen werd ik hiermee jammer genoeg reeds geconfronteerd sinds week 20, al een hele tijd dus. In het begin ging dit vooral over pijnlijke heupen tijdens het slapen, waardoor ik elke 2 uur moest draaien. Nu heb ik deze pijn nog steeds maar dit komt in combinatie met een bepaalde druk op mijn onderrug. Reken daar ook nog eens de bandenpijn bij die het wandelen met zich meebrengt en de toch wel stevige schopjes die een baby van 31 weken laat voelen en dan kan je misschien wel wat begrijpen dat deze zwangerschap fysiek een stuk lastiger is dan de eerste keer. Mijn dagen zien er dus vaak als volgt uit: Opstaan met een wekker om Janne naar school te brengen en erna nog terug in mijn bed kruipen. Rond 11u zet ik vaak een wekker (want anders slaap ik ‘s nachts niet meer) en sta ik op. Vaak neem ik dan een douche om mijn lichaam wat te laten ontspannen en om de pijn wat weg te krijgen. Ik ga naar beneden en doe een klein opruimrondje (afhankelijk van hoe ik me voel). TV kijken doe ik al een tweetal weken nog amper omdat ik alles beu gezien ben dus probeer ik me met andere zaken bezig te houden: voorbereidingen voor het paaskamp, doopsuiker maken, boodschappen doen, een boek lezen, babyspullen klaarmaken, kleren wassen, … Velen vragen mij: En, verveel je je niet? Vaak durf ik niet eerlijk antwoorden want ja, de meeste dagen verveel ik me echt… Als ik dan toch eerlijk ben krijg ik vaak als antwoord: alé, ik zou me wel kunnen bezighouden hoor, als ik zo lang mocht thuis zitten.
Wel, fijn voor jou, maar dat is bij mij dus niet het geval… Ik zie jullie ondertussen al denken: amai, die ligt tot 11u in haar bed. Ja, klopt, één van de redenen is omdat ik hierdoor mijn lichaam kan laten rusten, dat heeft het wel echt nodig. Een andere reden is echter ook: de dag gaat snel voorbij als je slaapt… Mijn persoonlijkheid heeft graag mensen rond zich heen, een bepaalde activiteit, een bepaalde drukte. En als je helemaal alleen thuis bent is dat er jammer genoeg niet. Zo voel ik me soms vaak eenzaam. Er zijn dagen dat ik enkel Janne en Jonas zie. Begrijp me niet verkeerd, ik zie hen doodgraag. Maar wetende dat ik tot half december elke dag fijne collega’s en de kinderen uit de klas zag is dit wel een groot verschil. Mentaal ging het met mij een periode wel wat beter. We hebben met ons gezin een toffe reis gemaakt naar Lanzarote begin maart, die heeft ons echt deugd gedaan. Jonas had echt nood aan verlof en op die reis zijn we echt wel dichter naar elkaar toe gegroeid. De week erna stond ook echt in het teken van ons huisje verder klaarmaken voor de komst van de baby (al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat ik die week net iets te veel gedaan had en ik de week erna hier wel wat van heb moeten recupereren) en we groeiden dichter naar elkaar toe. In diezelfde week zag ik ook mijn collega’s terug tijdens een pedagogische studiedag en ook dat gaf me opnieuw weer energie! Met de baby gaat ondertussen alles goed. Ze groeit goed en is erg levendig! De controles bij zowel de gynaecoloog als bij de vroedvrouw zijn telkens zeer positief, de suikertest was helemaal in orde en we werden helemaal verliefd op onze kleine spruit toen ze tijdens de 3D-echo aan het knuffelen was met haar navelstreng (zie foto hieronder). Jonas kon al een aantal keer de schopjes voelen en ik ben vrij zeker dat ze een carrière in karate zal nastreven :D Jammer genoeg zijn er sinds onze reis ook een aantal gebeurtenissen geweest die me wat uit mijn lood geslagen hebben. Hoe en wat hoeft hier niet gedeeld te worden (er zijn no hard feelings, en met de baby gaat ook alles goed :)), toch kan ik er niet omheen als ik jullie wil aangeven hoe het met me gaat. Ik had namelijk de laatste 2 maanden wel het gevoel dat het een pakje beter met me ging, op mentaal vlak. Ik ga nog steeds naar de psychologe en die sessies deden me echt wel deugd, ik voelde dat de intensiteit hiervan wat teruggeschroefd kon worden. Ik ga nog regelmatig maar ik voelde dat er telkens minder intense dingen waren om te bespreken en dat deed deugd, ik had het gevoel dat de gesprekken eindelijk vruchten begonnen af te werpen, vooral naar mijn mentaal welzijn en naar mijn mentale rust toe. Toch voel ik dat het de laatste 2 weken terug wat moeilijker gaat. Ik ben opnieuw onzeker, overdenk meer, pieker meer, … Heeft dit te maken met de gebeurtenissen? Misschien, maar misschien was het sowieso wel gebeurd, ook al liep alles van een leien dakje. Ik merk dus dat alles nog steeds op een onstabiel koord staat en dat een tikje aan het koord er wel voor kan zorgen dat het opnieuw gaat wiebelen. Naar de buitenwereld toe toon ik dit niet vaak want ik voel me onzeker om mijn onzekerheden te delen (see what i did there ;)). Toch toont mijn vrolijkheid niet altijd hoe het er aan de binnenkant aan toe gaat. Ik weet dat dit een fase is, dat dit weer voorbij gaat, dat ik de emoties en onzekerheden nu even moet toelaten voor ik ze weer achter slot en grendel probeer te steken maar evident is dat toch allemaal niet. Zeker de naderende komst van de baby zorgt ervoor dat ik toch weer dat tikkeltje kwetsbaar ben. De mensen die de blog over Janne gelezen hebben weten dat ik het mentaal niet gemakkelijk had na de bevalling, de roze wolk was er niet. Er zijn delen van mezelf die hier opnieuw ontzettend schrik voor hebben, terwijl ik nu wel weet wat ik kan doen om dit te voorkomen. En toch… Er is een duiveltje op mijn schouder die fluistert dat ik niet te hoopvol mag zijn en dat ik snel weer terug kan gaan naar het gevoel van die eerste keer mama worden.. Gelukkig probeert het engeltje aan de andere kant genoeg weerwoord te bieden en maakt die me sterker en geeft die me vertrouwen. Nog 9 weken, als deze kleine meid beslist om op tijd te komen… Nog 9 weken en dan mag ik haar in mijn armen houden en zal alles in de plooi vallen… Nog 9 weken en de razende hormonen in mijn lichaam zullen stilaan plaats maken voor een rust, een kalmte die mijn lijf op dit moment wel kan gebruiken. Nu ik dit typ klinkt het precies alsof ik wat ondankbaar ben, wat dus helemaal niet zo is! Maar mensen onderschatten vaak wat een zwangerschap met een vrouwenlichaam kan doen! Internet staat vol met verhalen van vrouwen die zichzelf niet meer herkenden tijdens hun zwangerschap. Zo ver gaat het bij mij niet maar ik voel wel dat zwanger zijn iets met me doet, dat het een bepaalde impact heeft. En zoals eerder gezegd: ik toon dit niet altijd aan de buitenwereld, maar misschien moet ik dat wel eens vaker doen.. Als mensen vragen hoe het met me gaat moet ik misschien wat eerlijker zeggen dat het soms niet zo goed gaat… Want hé, misschien moet ik ook wat ‘onverbloemder’ zijn als het gaat over gevoelens ;) Ik ben tijdens deze blog heel open en eerlijk geweest over mijn gevoelens en ik ben me er ook bewust van dat mensen hier een mening zullen over hebben. Dat kan en dat mag. Onthou vooral dit: wees lief voor elkaar, vraag af en toe even aan elkaar hoe het gaat en oordeel niet te snel, soms schuilt er meer achter een gezicht dan wat je op het eerste moment kan zien.
2 Comments
|
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. ArchivesCategories |