Eindelijk… Het moment waarop we zo lang hebben gewacht is eindelijk aangebroken: baby 2 is onderweg! En dat het niet allemaal van een leien dakje is verlopen, dat zal je in dit blogbericht wel merken.
In oktober 2022 besloten Jonas en ik dat we klaar waren voor een broertje of zusje voor Janne. Ze zou tenslotte 3 jaar worden en we wilden toch niet al te veel tijd hebben dus haar en haar broer en/of zus. Ik ging dus stoppen met het nemen van de pil, zo gezegd, zo gedaan. Zoals de meesten onder jullie wel weten heeft het niet zo heel lang geduurd vooraleer ik zwanger was van Janne (niet zo lang = 3 maand) waardoor we er dus vrij zeker van waren dat het nu ook niet zo lang ging duren.. Was ik daar even helemaal verkeerd. Maand na maand ging voorbij en ondanks dat we toch serieus ons best deden (😉) leek het maar niet te lukken. De teleurstelling was dan ook elke keer groot. Net zoals bij Janne had ik besloten om geen alcohol meer te drinken. Maar na 4 maanden van negatieve testen veranderde ik de strategie: geen alcohol meer tussen mijn eisprong en mijn NOD (niet-ongesteldheidsdag). Zo gebeurde het dat we Valentijn vierden in een goed restaurantje, zonder dat glaasje wijn… Carnaval in Zelzate, zonder dat cocktailtje, … Niet zo fijn, maar wel noodzakelijk. Jammer genoeg bleven we op onze honger zitten. Ik begon uiteindelijk aan de ovulatietesten maar deze bleken niet veel uitsluitsel te geven. We besloten daarom om het toch een beetje los te laten, al bleef het in mijn achterhoofd toch wel erg spoken, we waren ondertussen al zomer en nog steeds was het niet gelukt. En hoe goed de mensen het ook bedoelen, de vraag ‘en, wanneer komt er een broertje of zusje’ was elke keer weer even pijnlijk. Toen ik eind augustus nog steeds niet zwanger was besloot ik een afspraak te maken bij de gynaecoloog. We konden er terecht in de eerste week van oktober. Nog even wachten dus… 29 september 2023, een vrijdagochtend. Ik had die dag geen school en ook Jonas had een dag verlof genomen zodat we wat quality-time konden nemen met ons twee, Janne moest die dag wel naar school. We besloten een dagje naar de zee te gaan. Waarom weet ik niet maar die ochtend besloot ik toch om een testje te doen. En ja hoor, POSITIEF! De tranen stonden bijna in mijn ogen en het moest toch allemaal even bezinken. Ik wist dat ik 2 weken daarvoor steken had in mijn onderbuik en toen ik die avond toch een ovulatietest had gedaan bleek ik effectief een eisprong te hebben maar ik had nooit gedacht dat het zou lukken! Jonas en ik reden richting zee en lieten het allemaal wat bezinken. We gingen bij de apotheek om zwangerschapsvitaminen en ik werd direct geconfronteerd met een aantal geurtjes die niet zo aangenaam waren en me misselijk deden worden. Ik was zo gelukkig! Maar toen begon het, het proberen wegsteken van de zwangerschap voor de omgeving. Die avond hadden we een feestje gepland met goede vrienden en laat het nu net willen dat ik het voor hen wel heel moeilijk zou zijn om het weg te steken. Er zat dus niks anders op: een select groepje in vertrouwen nemen. Gelukkig werd ons vertrouwen hier niet beschaamd, bedankt daarvoor! Het weekend erna: activiteit met de scouts waarbij een groot deel bestond uit het maken van cocktails. Dan maar doen alsof ik van het rietje aan het drinken was. Het weekend daarna: Halloween uitwandelen met de scouts en een afspraak met vrienden (en ja hoor, ook zij hadden het snel door) (die vrienden hé, op de scouts kon ik het wel lang wegsteken). En zo stond er elk weekend wel iets op de planning. Het proberen wegsteken van de misselijkheid en de pijnlijke borsten was niet zo evident maar uiteindelijk wel gelukt. Ondertussen bleek het ook belangrijk om op mijn werk te vertellen dat ik zwanger ben, dit omdat het werken met kinderen met autisme toch een bepaald risico inhoudt en ik tijdens toezichten, voorvallen, … met mijn collega’s moest kunnen overleggen waarom ik niet betrokken mocht worden in bepaalde situaties. Gelukkig kreeg ik uitsluitend positieve reacties en stond iedereen klaar om te helpen waar nodig! Maar toen… Op maandag 23 oktober had ik mijn eerste afspraak bij de gynaecoloog. Op 1 of andere manier stond ik niet echt gerust in deze zwangerschap, ik had erg veel schrik om ons kindje verliezen. Waarom? Geen idee… Maar de angst was er. Gelukkig kon de gynaecoloog ons op dat moment wel geruststellen en was er op 7 weken een klein vruchtje met een kloppend hartje te zien. We konden gerust naar huis vertrekken. Tot ik op donderdagochtend 26 oktober opstond en naar het toilet ging. Ik keek naar het toiletpapier en ik zag bloed. Niet veel, maar het was duidelijk bloed. Ik panikeerde… Ik belde Jonas maar die kon niet veel doen. Ik belde mijn mama en zij kwam naar ons, zij zou Janne naar school brengen en daarna konden we de volgende stap bekijken. Ik belde naar de dienst Gynaecologie en zij wisten me te vertellen dat een miskraam zeker mogelijk was maar dat ik in de gaten moest houden of het stopte. Ze konden op dat moment niet veel voor me doen maar konden me wel een afspraak geven om de dag erna even op controle te komen bij de assistent, een aanbod dat ik graag aannam. En stoppen met bloeden, dat deed het gelukkig wel. Ondertussen had ik ook mijn directie al op de hoogte gebracht. Mijn mama adviseerde me om wat te rusten en terug in bed te kruipen. Zo gezegd, zo gedaan en tegen de middag voelde ik me wel al beter. Echter liep ik thuis de muren op dus besloot ik om toch terug te gaan werken, tenslotte kon ik op het werk meer betekenen dan thuis en zat ik dan niet de hele tijd te piekeren. Er waren die dag nog heel wat afwezigen dus ik besloot dat de afleiding van gaan werken me deugd zou doen. De avond erna kreeg ik dan de geruststelling bij de controle: alles was nog steeds in orde met ons kleintje, ze hadden geen idee waar het bloedverlies vandaan kwam. Zondag 12 november. Een rustige dag, Jonas was de avond ervoor zijn ouders gaan ophalen die terugkwamen van reis en we hadden m’n broer zijn verjaardag gevierd. De zondag stond in teken van rusten, wat ik dan ook deed. Ik viel in slaap in de zetel en toen ik wakker werd moest ik dringend naar het toilet. Wat ik daar zag had ik nooit verwacht, het toiletpapier was volledig rood. Dit kon niet goed zijn… Ik riep Jonas en aan de paniek in mijn stem hoorde hij direct dat het niet goed was. Ik vroeg hem om mijn gsm te nemen zodat ik naar de vroedvrouw kon bellen. Toen hij die ging halen keek ik naar beneden en zag ik het bloed uit mij druppen, dit zorgde voor extra paniek natuurlijk. Jana (onze vroedvrouw) gaf ons de raad om naar spoed te gaan aangezien zij nog niet veel kon doen voor ons. We pakten wat spullen, belden de ouders van Jonas om Janne naar daar te brengen en vertrokken richting het ziekenhuis. Je kan het je wel voorstellen, dit voelde als de langste autorit die ik ooit had gehad. Aangekomen op spoed werd ons gevraagd om plaats te nemen in de wachtzaal tot ze ons kwamen halen. Uiteindelijk werden we 3 kwartier later door een triageverpleegkundige gehoord, die ons verzekerde dat er ons iemand ging helpen. Na nog 3 kwartier te wachten op de spoed kwam de spoedarts met de boodschap dat de kans reëel was dat ik een miskraam had maar dat ze gingen luisteren of de gynaecoloog van wacht aanwezig was. Gelukkig was dat zo en was ik 10 minuten later in een rolstoel op weg naar de dienst, met Jonas aan mijn zij. Een erg vriendelijke dokter stelde ons via een echo gerust: ons kindje had geen last van de bloeding. Mijn baarmoederhals was wel erg goed doorbloed en er was binnenin een wondje (waar we de oorzaak uiteindelijk wel van wisten 😉🙈, hadden we dat maar op voorhand geweten) dat serieus aan het bloeden was. We moesten ons echter geen zorgen maken. Dus gingen we terug naar huis, ietwat gerustgesteld. Ik kreeg het advies om het rustig aan te doen en te wachten tot de 12-weken echo op 27 november. Maar ook die echo zou te laat vallen… Woensdag 22 november. Janne had die dag geen school en mocht de avond ervoor bij mijn mama gaan slapen. Ik had de avond ervoor afgesproken met vriendinnen en we hadden een erg gezellige avond. Zwijgen over de zwangerschap was niet evident maar het lukte wel (met dank aan Karin die stiekem wel al op de hoogte was). Tot ik op een gegeven moment telefoon kreeg dat mijn schoonpa onderweg was naar spoed in de ambulance, vergezeld van mijn schoonma. Ik stelde voor dat ik hen daar zou opwachten zodat mijn schoonma toch een taxi naar huis zou hebben, ik zat tenslotte al in Gent. Van 22u45 tot 01u45 zat ik in de wachtkamer van de spoed (want ja, er mag maar 1 persoon vergezellen), te wachten op meer nieuws (een breuk van het buikvlies waar darm uit kwam, zeer pijnlijk!) en proberen een houding te zoeken om toch wat te slapen. Toen ik uiteindelijk rond 2u in mijn bed lag was ik stikkapot, gelukkig liep de wekker een halfuurtje later af op woensdag. Toen ik opstond voelde ik me niet zoals anders en dat zou dan ook blijken even later want je raadt het misschien al… Ik had opnieuw rood toiletpapier, doordrenkt van het bloed. Ik belde Jonas en toen ik hem aan de telefoon had verloor ik een bloedklonter van ongeveer 2 centimeter. Ik durfde dit niet verder bekijken, ik had schrik… Jonas raadde me aan om naar het ziekenhuis te rijden, hij vroeg of ik hem erbij wou en legde direct alles op zijn werk opzij toen ik hem vroeg om naar het ziekenhuis te komen. In de auto probeerde ik de dienst gynaecologie te bellen, deze was echter druk bezet en de voicemail bleef wel erg lang aan maar uiteindelijk geraakte ik binnen. Ik kon bij aankomst bij mijn eigen gynaecologe terecht, al zou het wel even kunnen duren. Op dat moment was ik bereid om zelfs een hele dag te wachten, zolang ik maar wist of ons kindje in orde was. Jonas kwam 5 minuten na mij toe in het ziekenhuis en door een geluk bij een ongeluk (de persoon die op dat moment een afspraak had stond in de file) kon ik snel bij de gynaecologe binnen. Opnieuw werd ik vrij snel gerustgesteld en werd ik direct gecontroleerd via een inwendige echo. Ons kindje deed het nog altijd erg goed, via een inwendige controle was echter wel te zien dat hetzelfde wondje opnieuw open gegaan was, vermoedelijk kwam daar ook de bloedklonter vandaan. De bloeding bleef gelukkig wel beperkt tot mijn baarmoederhals, geen verdere reden tot paniek dus. De dokter schreef me wel een aantal dagen thuis zodat ik wat kon rusten, alle paniek en zorgen rond mijn schoonpa hakten er wel een beetje in, die paar dagen rust zouden me deugd (en dat deden ze ook!). De afspraak die de maandag daarop zou volgen bleef staan, zo kon de gynaecoloog nog even kijken of ze niks had gemist. En zo zaten we op maandag 27 november opnieuw in de wachtzaal van de dienst gynaecologie, samen met Janne aan wie we dan ook zouden vertellen dat er een broertje of zusje onderweg was. De gynaecologe nam opnieuw een kijkje en durfde zelfs al een voorspelling doen: ze had het vermoeden dat er wel eens een meisje in mijn buik zou zitten. En ja hoor, de NIPT-uitslag bleek duidelijk: baby 2.0 is opnieuw een meisje! Janne is ontzettend gelukkig dat ze er een zusje bij krijgt en ook papa en mama zijn erg blij! Toch wil dit niet zeggen dat de ongerustheid weg is, integendeel… In de periode na de 12-wekenecho ging ik veel luisteren met mijn Angelsounds (een machinetje om zelf de hartslag van de baby te beluisteren). Vaak komt hier een waarschuwing bij dat vrouwen snel in paniek raken omdat ze de hartslag niet altijd kunnen vinden. Dat was bij ons geen probleem, binnen de minuut lagen wel op het gekende gebonk te luisteren. Maar toch had ik die geruststelling nodig want zonder het horen van dat hartje vroeg ik me dag in, dag uit af of alles wel goed ging daarbinnen. Maakte ik mezelf wat zot? Zeker en vast, maar ik kon het niet van me afzetten… Uiteindelijk brak dan ook het moment aan waarop mijn laatste werkdag viel: vrijdag 8 december. Het moment om in moederschapsbescherming te gaan, 6 maanden voor de uitgerekende datum. Ik had hier wel wat schrik voor, tenslotte was zo lang thuis zitten mijn ding niet. Ik had veel schrik om in een zwart gat te vallen en om nog meer te piekeren over het al dan niet goed verlopen van de zwangerschap. Eerlijk gezegd liep dit de eerste paar weken wel vlot, de feestdagen kwam eraan en ook Jonas was thuis. Sinds het einde van de kerstvakantie voel ik mezelf echter opnieuw wat neerslachtig worden. Het is goed dat die kleine meid vanbinnen al wat leven in de brouwerij brengt, ze geeft me op een aantal momenten verspreid op de dag een teken van leven zodat ik wel weet dat alles daarbinnen nog goed gaat. Maar het zwarte gat is er nu toch wel even. Ik mis de collega’s waar ik een hechte band mee heb, ik mis het bezig zijn met de leerlingen in de klas en me nuttig kunnen maken, de babbeltjes overdag, … Ik mis toch wel het sociaal contact. Maar hé, ik probeer zoveel mogelijk leuke te dingen te plannen en ondertussen staan er nog een aantal andere zaken te wachten op mij: een kinderkamer, veel kleertjes om te sorteren, doopsuiker dat gemaakt moet worden, … Vervelen zal ik me zeker niet doen. Ik heb namelijk een belangrijke taak: het groeien van een kleine mensje in mijn buik. En die taak zal ik met alle liefde proberen volbrengen ❤️ PS ik probeer ook nu jullie in de toekomst op de hoogte te houden van ons avontuur!
1 Comment
|
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. ArchivesCategories |